บทที่ 2344

หลังจากนั้น หม่าฉงชิงก็อาเจียนออกมา ปากของเขาเต็มไป ด้วยเลือดผสมกับฟันที่หักหลายสิบ ฉากนี้ทำให้คนอื่นๆ อีก สามคนที่อยู่รอบตัวเขาตกตะลึง

พวกเขาไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ๆ ชายหนุ่มตรงหน้าถึงโกรธ

เป็นเพราะคำพูดของหัวหน้าหน่าฉงชิงอวดดีเกินไปเหรอ?

หม่าฉงชิงเองก็สับสนเช่นกัน เมื่อเห็นว่าไม่มีฟันเหลืออยู่ใน ปาก ตัวเขาทั้งตัวก็ใกล้จะแตกสลายแล้ว เขาร้องพูดอย่างไม่ชัด ว่า “แก………..ฉันคือใน เย่นจิง……”

เย่เฉินเยาะเย้ยและขัดจังหวะเขา “ฉันรู้ว่าคุณอยากพูดอะไร คุณก็แค่เป็นคนของตระกูลซูเองไม่ใช่เหรอ? คุณมาพูดเรื่องนี้กับ ฉันตรงนี้ คุณคิดว่าฉันจะกลัวตระกูลที่อยู่เบื้องหลังคุณจริงๆเห รอ? ”

หม่าฉงชิงพูดด้วยความประหลาดใจ “ตระกูลซู…ความ แข็งแกร่งของตระกูลซูอยู่ที่หนึ่งในประเทศ………..ทำไมแกถึง ไม่กลัว?!”

เย่เฉินหัวเราะและพูดอย่างเหยียดหยาม: “กลัว? พูดตามจริง ฉันกับทั้งตระกูลซูมีความแค้นมากถึงขั้นไม่อยากอยู่ร่วมใต้ฟ้า เดียวกัน แม้ว่าซูเฉิงเฟิงแสร้งทำเป็นอวดดีต่อหน้าฉัน ฉันก็จะตบฟินของเขาหมดใต้”

หลังจากพูดจบ เย่เฉินก็พูดอีกครั้ง: ” ในเมื่อคุณเป็นสุนัขของ ตระกูลซู การฆ่าสุนัขสองสามตัวอย่างคุณสามารถบรรเทาความ เกลียดชังของฉันได้ชั่วคราว!”

เมื่อหม่าฉงชิงได้ยินเช่นนี้ เขาก็ยิ่งสิ้นหวังและคิดในใจ ว่า “ผู้ชายคนนี้…….ผู้ชายคนนี้กลับมีความแค้นมากถึงขั้นไม่ อยากอยู่ร่วมใต้ฟ้าเดียวกันกับตระกูลซูเลย ฉัน…….เดิมที่ฉัน อยากจะยกคนใหญ่โตอย่างตระกูลซูออกมา เพื่อแลกกับการให้ อภัยของอีกฝ่าย แต่ไม่คิดว่าจะกลับกลายเป็นว่าทำตัวเองทั้ง

ในเวลานี้ เย่เฉินเพิ่มระดับเสียงของเขาขึ้นเล็กน้อยและพูด อย่างเย็นซาว่า “ฉันจะถามคุณอีกครั้ง คุณจะพูดหรือไม่?”

หม่าฉงชิงกัดฟันและโพล่งออกมา “ฉันพูดก็ตาย ไม่พูดก็ตาย

ถ้าฉันพูด เจ้านายรู้แล้ว จะไม่ปล่อยครอบครัวของฉันไปแน่ ดัง

นั้นคุณฆ่าฉันเถอะ!”

เย่เฉินยิ้ม:”ฉันบอกแล้ว ว่าฉันจะไม่ปล่อยให้คุณตายง่ายๆ ฉันจะส่งคุณไปที่คอกสุนัข และปล่อยให้คุณตายอย่างช้าๆ

ในเวลานี้ เฉินจือข่ายวิ่งเข้าไปพร้อมกับลูกน้องสองคนของเขา เขา โล่งใจเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าเเฉินควบคุมสถานการณ์ได้ แต่ ว่าเมื่อเขาเห็นโรลส์รอยซ์คันนั้น ถูกชนจนทนดูไม่ได้ เขาก็อดไม่ ได้ที่จะกังวล และถามว่า “อาจารย์เย่ คน……คนเป็นอย่างไร บ้าง?”
เย่เฉินพูดนิ่งๆ “หลิวจ้านตายแล้ว ตู้ไม่ชิงและซูจือหยุได้รับ บาดเจ็บสาหัสและหมดสติ แต่ทั้งสองคนยังไม่ตายเร็วๆนี้หรอก”

ตอนที่เย่เฉินเข้ามา เขาได้ใช้ปราณทิพย์ ตรวจสอบอาการ

บาดเจ็บของตู้ใหงกับซูจือหยูแล้ว บาดเจ็บสาหัสทั้งคู่ สําหรับหมอแล้ว น่าจะเสียคุณค่าและ

โอกาสในการรักษา คงรอดไม่เกิน 1 ชม. อาจจะตายได้

แต่ว่า สำหรับเย่เฉิน อาการบาดเจ็บของพวกเธอไม่ใช่ว่า รักษาไม่ได้ จัดการ 4 คนที่อยู่ข้างหน้าแล้ว ก็ให้ยาอายุวัฒนะ สองแม่ลูกคนละครึ่งเม็ด ต้องช่วยให้รอดได้แน่นอน

เฉินจือข่ายได้ยินเย่เฉินบอกว่าพวกเธอสองคนจะไม่ตายเร็วๆ นี้ ก็รู้ว่าเย่เฉินจะต้องมีวิธีช่วยชีวิตพวกเธอแน่นอน ดังนั้นเขาจึง

โล่งใจ

เขาดูเวลาและพูดว่า “อาจารย์เย่ เราต้องรีบกันแล้ว ผมได้ยิน มาว่าคนจากหน่วยงานจัดการจราจรบนทางด่วน ได้เริ่มเคลียร์ สิ่งกีดขวางที่ทางเข้าอุโมงค์ด้านหลัง พวกเขาน่าจะเคลียร์เลน เสร็จประมาณครึ่งชั่วโมง”

เย่เฉินพยักหน้าและพูดว่า “ฉันเข้าใจแล้ว ฉันสามารถแก้ ปัญหาได้ทั้งหมดภายในสิบนาที”

หลังจากนั้น เขาถามเฉินจือข่ายว่า “จริงสีเหล่าเฉิน คุณช่วย หาไฮยีนาลายจุดให้ฉันหน่อยได้ไหม?”

“ต๊ะ?”เฉินจือข่ายตกตะลึงและโพล่งออกมา “ไฮยีนาลายจุด?ไฮยีนาลายจุดแบบไหน?”

เยเฉันมองดูหน่าฉงชิงทั้งสี่คนที่อยู่ข้างหน้าเขา และพูดอย่าง เย็นชา “ก็คือไฮยีนาลายจุดชนิดหนึ่งที่อาศัยอยู่เป็นกลุ่มบนทุ่ง หญ้า และชอบกัดทวารหนักของมันเมื่อออกล่า!”

เฉินจือข่ายสูดหายใจเข้าลึก ๆ และโพล่งออกมา “อาจารย์เย คุณเอาสุนัขแบบนั้นมาทำไมครับ?”

เยเฉินจ้องที่หม่าฉงชิง และพูดเยาะเย้ย “ฉันต้องการเพิ่มสาย พันธุ์ใหม่ให้กับคอกสุนัขของหงห้า ที่เขาเต็มไปด้วยการทะเลาะ กับสุนัขธรรมดา ซึ่งไม่น่าสนุกมากนัก ถ้าเลี้ยงกลุ่มไฮยีนาลาย จุดที่ชอบกัดทวารหนัก ต้องน่าสนุกแน่นอน!!