บทที่ 2340

ถ้าหากอวัยวะภายในใดๆได้รับความสะเทือน ก็จะก่อให้เกิด อาการเลือดคั่งอย่างหนัก

ถ้าเอาแบบรวดเร็ว ภายในไม่กี่นาทีก็สามารถทำให้คนเสีย

ชีวิตได้

แทบจะไม่มีโอกาสได้ยื้อชีวิตเอาไว้

ในตอนนี้ ตู้ไห่ชิงสูญสิ้นทุกสติการรับรู้แล้ว ทว่าซูคือหยยังมี สติรับรู้อยู่ครบถ้วน

เธอรู้สึกได้ถึงแรงกดหนักๆบริเวณหน้าอกของเธอ จนทำให้ลุก ไม่ขึ้น พร้อมกันนั้น ทุกส่วนบนร่างกายยังเจ็บปานใจจะขาด ร่างกายของเธออ่อนแรงไปหมด เต็มไปด้วยความเจ็บปวด ทรมาน

ในตอนนี้เอง ข้างหลังของเธอก็มีเสียงเปิดประตู

ส่วนหน้าของรถบรรทุกสองคันข้างหลังที่ขับพุ่งชนก็เละจน แทบจําภาพเดิมไม่ได้

แต่ว่าเนื่องจากเบาะคนขับอยู่สูง ดังนั้นคนขับจึงไม่ได้รับบาด เจ็บอะไร

ตอนนี้เอง คนขับสองคนนั้นก็เปิดประตูรถออก แล้วกระโดด ลงมาตรวจเช็กสภาพของรถโรลด์รอยซ์
ด้านคนขับรถที่จอดขวางทางเอาไว้ก็กระโดดลงมาเช่น เดียวกัน

ทั้งสี่คนเดินมาดูรถโรลด์รอยซ์พร้อมกัน หนึ่งในนั้นอุทานออก

มาว่า “หัวหน้า คุณ…คุณหนูอยู่ในรถด้วย “ว่าไงนะ?! คุณหนูมาอยู่ในรถได้ยังไง?! ” คนที่ถูกเรียกว่า หัวหน้า คือหม่าฉงชิงที่คุณท่านใหญ่ไว้ใจมากที่สุด

พ่อของหม่าฉงซินเคยเป็นคนคุ้มกันประจำตัวของคุณท่าน

ใหญ่

ต่อมา เนื่องจากพ่อของเขาอายุมากขึ้น ไม่สะดวกทำหน้าที่ คนคุ้มกันต่อ ดังนั้นเขาจึงรับช่วงต่อจากพ่อ กลายมาเป็นคนคุ้ม กันประจําตัวของคุณท่านใหญ่

พร้อมกันนั้น เขายังเป็นนักฆ่าในตลาดมืดของคุณท่านใหญ่ อีกด้วย

ทุกเรื่องที่เกี่ยวกับสิ่งสกปรกและเหตุการณ์นองเลือด ล้วน แล้วแต่เป็นเขาที่เป็นคนลงมือทำตามคำสั่งของคุณท่านใหญ่ จนสําเร็จ

ครั้งนี้ เขาได้รับคำสั่งจากคุณท่านใหญ่ ให้เก็บตู้ไห่ชิง โดย ใช้วิธีเดียวกันกับที่กำจัดพระชายาแห่งยุโรป

ดังนั้นเขาจึงติดต่อหลิวจ้านที่กำลังหนีคดีหัวซุกหัวซุน ผ่าน ช่องทางใต้ดิน โดยยื่นข้อเสนอว่าจะให้โอกาสเขา จากนั้นถึงได้ จงใจวางแผนนี้ขึ้นมา
แต่ว่า เขามอบหมายให้หลิวร้านจับแค่ไห่หลิวมาเป็นตัว ประกัน แล้วนำตัวมาที่อุโมงค์แห่งนี้ แต่สิ่งที่เขาไม่คิดไม่ฝันก็คือ หลิวร้านพาคุณหนูซูจื่อหยุขึ้นมาบนรถด้วย

ในขณะที่ตกใจ เขาก็รีบพุ่งเข้ามาตรวจสอบ แล้วก็พบว่า จือหยูนั่งอยู่บนเบาะหลังของรถจริงๆ

ซูจือหยูในตอนนี้ เนื้อตัวซีดขาวไร้สีเลือด ภาพนี้ทำให้หม่า

ฉงชินบนลานเป็นอย่างมาก

ด้านซูจือหยูเองก็จำหน่าฉงซินได้ รู้ว่าเป็นคนคุ้มกันประจำตัว คุณปู่ ดังนั้นเธอจึงจดจ้องมาที่เขาด้วยสายตาอาฆาต

หม่าฉงซินเป็นพวกที่บุกป่าลุยไฟมาเยอะ ทว่าในวินาทีที่เห็น สายตาของซูจือหยู ในใจเขาก็พลันลนลานขึ้นมาทันที

เขาหลบสายตาซูจือหยูโดยอัตโนมัติ จากนั้นก็พุ่งไปที่เบาะ คนขับ แล้วตะคอกใส่หลิวร้านที่กำลังกระอักเลือดออกมา ยกใหญ่ว่า “ไอ้หลิว! แกบ้าไปแล้วหรือไง?! ใครให้แก่พาคุณหนู ขึ้นมาบนรถด้วย?! ตอนแรกฉันบอกแกว่ายังไง?! ฉันบอกว่า อะไร!!! ฉับบอกว่าให้จับแค่ไห่ชิงมาก็พอแล้ว! จับมาแค่คน เดียว ไม่ใช่สองคร! แกแม่งมีสมองหรือเปล่า?!!”

พูดจบ หม่าฉงซินก็รู้สึกได้ถึงความผิดปกติบางอย่าง ดังนั้น เขาจึงเอ่ยถามด้วยใบหน้าเกรี้ยวกราดว่า “หลิวจ้าน แกบอกฉัน มาดีๆ ใครเป็นคนสั่งแก ให้แกพาคุณหนูขึ้นรถ?!”

หลิวตอนนี้ตอนนี้เข้าใกล้ความตายเต็มที่ เขาพยายามลืมตา สุดความสามารถ อ้าปากเหมือนกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง
หม่าฉงชินรีบยื่นหน้าเข้าไป ตะคอกอย่างดุดันว่า “แกจะพูด อะไร? พูดออกมาดังๆ

หลิวร้านพูดออกมาเสียงเบาราวกับเสียงยง “ฉัน….

“ฉัน? ฉันอะไร?!” หม่าฉงซินหมดความอดทน ตะคอกค่าออก มาว่า “แกพูดสักที! ฉันอะไรของแก?!”

หลิวจ้านกำลังจะพูดต่อ แต่ยังไม่ทันเอ่ยพูด จู่ๆก็ส่งเสียงเชือก

อย่างรุนแรง พ่นเลือดสดๆเต็มหน้าหม่าฉงชิ้น หม่าฉงซินไม่คิดที่จะเช็ดออก คอเสื้อของหลิวร้าน กัดฟัน แล้วพูดว่า “พูดมา!!! พูดออกมาเดี๋ยวนี้!!! ฉันอะไร?!

หลิวจ้าน ใช้แรงเฮือกสุดท้าย พูดออกมาว่า

“ฉัน…จะ…บอก…ว่า….แม่…ถึง…ตาย!”