บทที่ 2337

หลิวจ้านมองเห็นเงาตาพุ่งเข้ามาจากข้างหลังด้วยความเร็ว มันคือรถบรรทุกที่เดิมที่ควรเกิดอุบัติเหตุจอดขวางทางเอาไว้ รถสองคันนั้นขับมาด้วยความเร็ว ทั้งยังขับมาแบบคู่ กิน

พื้นที่บนถนนไปทั้งหมด เมื่อเห็นว่าระยะห่างใกล้รถโรลด์รอยซ์ เข้ามาเรื่อยๆ ก็ไม่มีทีท่าว่าจะเบรกเลยสักนิด คราวนี้หลิวจ้านตกใจจนหน้าถอดสี

ถึงยังไงเขาก็เป็นคนที่มีไหวพริบตอบสนองต่อสิ่งรอบตัวเป็น อย่างดี ดังนั้นจึงรับรู้ได้ในทันทีว่ามีบางอย่างเปลี่ยนแปลงไป

เขาพึมพำในใจว่า “ก่อนหน้านี้ ทุกอย่างยังอยู่ในแผนที่ฉันกับ ตระกูลซูวางไว้นี่นา!

“ทั้งเรื่องที่ตำรวจหาตัวฉันเจอ ทั้งเรื่องที่ฉันถูกไล่ล่าเข้าไปใน หอเพชรนิลจินดา ทั้งเรื่องที่ฉันจับตัวไม่ชิงกับซูจือหยูมาเป็นตัว ประกัน รวมไปถึงเรื่องที่ฉันพาสองคนนี้หนีมาด้วย ทุกอย่างต่าง ก็อยู่ในแผนทั้งนั้น! ”

“แต่ว่า มีแค่รถบรรทุกสองคนตรงหน้านี้ ที่อยู่นอกเหนือจาก แผนเดิมที่วางเอาไว้! ”

“พวกนั้นไม่ควรมาปรากฏตัวที่นี่สิ…

“การที่รถสองคนนั้นขับมาที่ฉันด้วยความเร็วแบบนี้ มองแค่ปราดเดียวก็รู้แล้วว่าไม่ใช่ลาง

หลิวจ้านไม่ใช่คนโง่

เขาเคยเห็นข่าวและคลิปรถขนาดใหญ่เกิดอุบัติเหตุในทีวี บ่อยๆ

จึงรู้ว่ารถบรรทุกที่วิ่งมาด้วยความเร็วสูงมีพลังทำลายล้างมาก ที่สุด

รถบรรทุกหลายสิบตัน วิ่งมาด้วยความเร็วที่เกินกว่าหนึ่งร้อย กิโลเมตร แรงพุ่งชนของมันต่อให้เป็นรถถังก็ไม่สามารถ ต้านทานได้

ถ้าเป็นรถคันเล็กๆ ก็คงถูกชนจนปลิวว่อน!

ที่น่ากลัวไปกว่านั้นก็คือ ทางข้างหน้าไม่มีที่ให้หนีเลย!

ถ้าทางข้างหน้าไม่มีอะไรมาขวาง จากความแรงและความเร็ว ของรถ โรลส์รอยซ์แล้ว รถบรรทุกข้างหลังทำได้แค่วิ่งตามตูด แน่ๆ!

แต่ทว่า ทางข้างหน้ากลับมีรถสองคันนั้นมาจอดขวางเอาไว้ เขาจึงหนีไปไหนไม่ได้เลย!

เมื่อเห็นว่ารถบรรทุกสองคันนั้นขับใกล้เข้ามาเรื่อยๆ หลิวร้าน โกรธตาแทบแตก กัดฟันกรอดพร้อมสบกด่าว่า “แม่งเอ้ย! คิด ไม่ถึงเลยว่าตระกูลซูจะกลับกลอกแบบนี้ ที่ให้ฉันมาฆ่าพวกแก ที่แท้ก็เพราะคิดจะฆ่าฉันด้วย! พอหมดประโยชน์ตระกูลซูก็คิดที่ จะกำจัดทิ้งอย่างนั้นเหรอ!!
ตอนแรกซูจื่อหยูคิดว่า หลิวร้านจะฆ่าแม่ตัวเองทิ้งซะ

แต่เธอคิดไม่ถึงเลยว่า จู่ๆหลิวร้านจะมองไปทางข้างหลัง แล้ว ด่าทอตระกูล ด้วยความกรุ่นโกรธ

ดังนั้นเธอจึงหันไปมองข้างหลังโดยอัตโนมัติ จึงเห็นรถบรรทุก คันใหญ่สองคนขับเข้ามาใกล้เรื่อยๆ

จากสติปัญญาของเธอ จึงเข้าใจสถานการณ์ในตรงหน้าทันที เธอยิ้มออกมาอย่างขมขื่น พูดกับหลิวจํานว่า “นายรู้ว่าตระกูล ทำร้ายคนในครอบครัวได้ลงคอ ก็น่าจะรู้นะว่าพวกเขาไม่มีทาง ปล่อยให้นายมีชีวิตเหมือนกัน!

หลิวจ้านมีสีหน้าสิ้นหวัง พึมพำว่า “แกพูดถูก…ฉันแม่งถูก ตระกูลซูหลอกใช้…”

พูดจบ จู่ๆหลิวจ้านก็เปลี่ยนเป็นเดือดดาล ร้องไห้ออกมาพร้อม กับสบ ด่าว่า “พวกแกมันตระกูลหน้าโง่ พวกแม่งเป็นอะไรกัน หมดวะ! คนล้มลุกคลุกคลานขนาดนี้ เมตตาเพื่อนมนุษย์ด้วย กันหน่อยไม่ได้เหรอ?”

ซูจือหยูแสยะยิ้มเย็น “นายรับเงินคนอื่นมา แถมยังเป็นฆาตกร พรากชีวิตคนอื่น ยังจะมาพูดเรื่องเมตตาเพื่อนมนุษย์อะไรอีก?”

แล้วจ้านด่าทอออกมาอย่างกรุ่นโกรธ “แม่ง พูดออกมาอีก

เชื่อไหมฉันยิงแกตายแน่?!

ซูจือหยูยิ้มออกมาอย่างเศร้าๆ เอ่ยพูดอย่างไม่ยอมว่า “งั้น นายก็ยิ่งฉันเถอะ! ถูกนายยิง ยังดีกว่าถูกรถบรรทุกบีบอัดเป็นปลากระป๋อง! ”

เมื่อเข้าได้ยินแบบนี้ ก็หน้าซีดขาวในทันที

แม้ว่าเขาเป็นจอมโจรที่คร่าชีวิตผู้คนไปมากมาย แต่กระนั้นก็ ยังกลัวตาย กลัวเจ็บ ถ้าต้องเป็นเหมือนผู้ประสบเกิดอุบัติเหตุที่ ถูกรถบรรทุกซน หลังจากถูกชนก็ค่อยๆตายไปช้าๆ แบบนั้นเขา ยอมตายทีเดียวให้มันจบๆไปเลยดีกว่า…

เมื่อซูจือหยูเห็นเขาลนลาน ก็แสดงสีหน้าเหยียดหยาม เอ่ยพูด เสียงเย็นว่า “ทำไม ปกตินายฆ่าคนเป็นเบื่ออยู่แล้ว ตอนนี้ กลัวตายแล้วเหรอ?”

ในเวลานี้หลิวจ้านไม่มีเวลามาสนใจที่ซูจือประชดตัวเอง หลุด ปากถามออกไปว่า “แกไม่กลัวตายหรือไง?