บทที่ 2332

“หรือบางที อาจจะเป็นเรื่องเกี่ยวกับที่เขาบุกเข้ามาในหอ เพชรนิลจินดาก็ได้!

คิดมาถึงตรงนี้ ซูจือหยูก็ได้บทสรุป “ต้องมีคนอยู่เบื้องหลัง หลิวร้านแน่ๆ! ถ้าอย่างนี้ก็แปลว่าที่เขาบุกมาที่หอเพชรนิล จินดา ในวันนี้ ก็ไม่ใช่เรื่องบังเอิญน่ะสิ! ” “ถ้าทั้งหมดนี้ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ แสดงว่าที่เขาจับตัวฉันกับแม่

มาก็ไม่ใช่เรื่องบังเอิญเหมือนกัน!

“หรือว่า…หรือว่าเป้าหมายของเขาคือฉันกับแม่?! ”

ซูจื่อหยูตะขิดตะขวงขึ้นมาในใจทันที

“ถ้าหลิวจ้านบุกเข้ามาในหอเพชรนิลลจินดาเพราะถูกไล่จับ จริงๆ ขอแค่ฉันกับแม่ให้ความร่วมมือหนีไปกับหลิวจ้านดีๆ พอ หลิวจ้านปลอดภัย ฉันกับแม่ก็จะมีโอกาสมีชีวิตรอด เพราะถึงยัง ไงเขาก็ประกาศต่อหน้าตำรวจแล้วว่าไม่มีความจําเป็นต้องฆ่า ฉันและแม่เพื่อยั่วให้ตำรวจโมโห และสร้างประเด็นขึ้นมาใน สังคม แบบนั้นมันไม่ส่งผลดีกับเขาต่อจากนี้แน่…

“แต่ว่า ถ้าหลิวจ้านมีคนคอยบงการ แปลว่าที่เขาหนีการ จับกุมไม่ใช่เรื่องจริง แต่เขาต้องการจับตัวฉันกับแม่ต่างหากถึง จะใช่ ถ้าเป็นอย่างนั้นพวกฉันก็คงมีโอกาสรอดยากแล้ว…..

คิดมาถึงตรงนี้ จู่ๆ คือหยูก็เอ่ยพูดขึ้นมาว่า “พี่หลิว ถ้านายปล่อยฉันกับแม่ไป ฉันจะให้นายห้าสิบล้านเป็นค่าตอบแทน ฉัน พูดคำไหนคำนั้น!”

“ห้าสิบล้าน?! ” หลิวร้านนิ่งอึ้งไปในทันที

เงินจํานวนนี้ไม่ใช่น้อยๆ สําหรับเขาแล้ว มันมากพอที่จะทำให้ เขาหวั่นไหวได้

อีกอย่าง เขาเชื่อว่าจือหยหามาให้ได้

ถึงยังไงก็เป็นถึงคนตระกูล ห้าร้อยล้านยังหามาได้ง่ายๆ นับ ประสาอะไรกับห้าสิบล้าน

แต่ซูจือหยูกล้าให้ก็จริง แต่เขากลับไม่กล้ารับ

เพราะว่า ในใจเขารู้ดี คนที่ออกเงิน ให้เขากำจัดสองแม่ลูก จริงๆแล้วก็คือคนตระกูลซูนั่นแหละ

“อีกอย่าง เรื่องนี้มันซับซ้อนมากกว่าที่ฉันจินตนาการเอาไว้

ก่อนหน้านี้เสียอีก!

“เริ่มแรกมีคนติดต่อหาฉันให้กำจัดไร่ขิง วันนี้มีคนให้เพิ่ม อีกยี่สิบล้าน ให้กำจัดซูจื่อหยูด้วย….

“ทำไมตระกูลซูถึงได้ร้ายกาจกันขนาดนี้ ฆ่าไม่ชิงไม่เท่าไหร่ เพราะถือว่าเป็นคนนอก แต่ทำไมต้องฆ่าคือหยูด้วย?”

“ตระกูลที่แม้แต่คนในครอบครัวตัวเองแท้ๆยังไม่ปล่อยไป คำว่าอำมหิตก็ไม่พอบรรยายสันดานตระกูลนี้หรอก ถ้าฉันยอม ทำตามคำสั่งของพวกนั้นดีๆ ก็พอจะมีโอกาสลักลอบหนีออกนอกประเทศได้ แต่ถ้าฉันเล่นตุกติกหาผลประโยชน์ลับหลังพวก เขา โดยการแอบรับเงินของซูจือหยูมา พวกนั้นก็คงไม่ปล่อยฉัน ไปแน่ๆ…

“มากไปกว่านั้น ครอบครัวของฉันยังอยู่ในประเทศ ถ้าไปทำ อะไรขัดใจตระกูลซูเข้าล่ะก็แทบไม่อยากจะคิดเลย ขนาดคนใน ครอบครัวของเขายังไม่เว้น แล้วคนในครอบครัวฉันจะเหลือเห รอ?!

ซูจือหมองผ่านกระจก เห็นสีหน้าของหลิวร้านเต็มไปด้วย ความสับสน จึงเห็นท่าไม่ดี เธอเลยรีบพูดขึ้นมาว่า “พี่หลิว ฐานะ ของฉันนายก็น่าจะรู้ อย่าว่าแต่ห้าสิบล้านเลย หกสิบล้านแปด สิบล้านฉันก็ให้นายได้ ขอแค่นายยอมตกลง ถ้านายตกลง ฉันก็ จะโทรให้คนโอนเงินเข้าบัญชีนายทันที!

ขณะที่พูด ซูจือหยูมีแต่ความร้อนใจ “ฉันไม่ให้นายห้าสิบล้าน หรือแปดสิบล้านแล้วก็ได้ ฉันจะเพิ่มให้นายเป็นหนึ่งร้อยล้าน ขอ แค่นายพยักหน้าตกลง ฉันจะให้คนนำเงินสดไปขึ้นบัญชีให้นาย ภายในสิบนาที!

เมื่อหลิวบ้านได้ยินว่าขอแค่ตัวเองพยักหน้า ก็จะมีเงินเข้าบัญชี ถึงร้อยล้าน ชั่วขณะก็รู้สึกเหมือนมีของอร่อยมาล่ออยู่ตรงหน้า ทว่ากลับไม่กล้าอ้าปากลิ้มลอง

สิ่งนี้ทำให้อารมณ์ของเขาหงุดหงิดขึ้นมาทันที หลุดปากพูด ออกไปว่า “อย่ามาเสียเวลาพูดจากับฉัน! เรื่องนี้มันไม่ได้เกี่ยว กับเงินเลยสักนิด! ”
เมื่อหลิวานพูดออกมาอย่างนี้ หัวใจของซูจือหยูก็พลันกระตุก วูบ รีบหันไปมองไม่ชิงที่อยู่ข้างๆ

ตู้ไห่ซิงเองก็สังเกตได้ตั้งแต่แรกแล้ว ว่าลูกสาวกำลังพูดจา หว่านล้อมหลิวร้าน ในตอนที่ได้ยินคำพูดตอบกลับของหลิวจ้าน ก็พลันนึกถึงที่มาของปัญหานี้ได้

ดังนั้น เธอจึงเงยหน้าขึ้นไปมองซูจือหนูเช่นเดียวกัน

สองแม่ลูกสบตากับโดยไม่ได้นัดหมาย ทั้งสองต่างก็มองเห็น ความตื่นตระหนก ในแววตาของอีกฝ่ายได้เป็นอย่างดี!