บทที่ 2258

เยเฉินจับหมัดของเขาแน่น ดูแคลนถามว่า “ไง? สู้ไม่ได้แล้ว พลาดเหรอ? นี่คือสไตล์พฤติกรรมของตระกูลHorowitzของพวก แกอะไรนั่นเหรอ?”

Walterไม่คาดคิดว่าเย่เฉินจะกล้าเหยียดหยามตระกูลของตัว เอง ในใจก็เกรี้ยวกราดถึงขีดสุดเป็นธรรมดา

แต่ เขารู้ดีมาก ว่าฝีมือของตนกับเเฉินต่างกันมากจริงๆ ใน ตอนนี้ทําได้เพียงขี้ขลาดจึงจะลงความเสียหายลงได้มาก

ส่วนเกียรติที่เสียไป ไม่ต้องซีเรียสอะไร มากสุดรอให้มีโอกาส ก็ค่อยเอาคืนร้อยเท่าพันเท่าก็ได้

นึกถึงจุดนี้ เขายิ้มให้กล่าวทันทีว่า “อาจารย์เย่ครับ อย่างที่ คุณว่า ที่สหรัฐอเมริกาตระกูลHorowitzมีอำนาจอยู่บ้าง แต่ที่นี่ คือหัวเซีย คือเมืองจินหลิง ไม่ใช่ที่ๆผมจะทำอะไรตามอำเภอใจ ได้…”

พูดจบ เขาอ้อนวอนอย่างแสร้งทำเป็นจริงใจว่า “อาจารย์เย่ ครับ ได้โปรดเห็นแก่การทำผิดครั้งแรกของผม และเห็นแก่การที่ ได้ถูกคุณตบไปสองครั้ง ครั้งนี้ปล่อยผมไปเถอะครับ…

เย่เฉินเห็นท่าทีที่หน้าของเขาบวมเป่งเป็นหัวหมู จึงได้ดูแคลน ว่า “แกไม่ได้ตระหนักถึงความผิดที่ยิ่งใหญ่ของแกเลยว่าคือ อะไร!ดังนั้น การขอโทษอย่างผิวเผินแบบแก ฉันมองว่า ก็เป็นแค่เทคนิคที่จะหลุดพ้นจากความยากลำบากก็เท่านั้น ไม่มีความจริง ใจใดๆ!”

Walterตกใจจนหน้าซีด กล่าวว่า “อาจารย์เย่ครับ คุณเข้าใจ ผิดผมอยู่จริงๆนะครับ…ผม…ผมรู้สึกผิดแล้วจากใจจริง ขอโทษ ด้วยความจริงใจอย่างมหาศาลเลยครับ…”

เย่เฉินดูแคลน จากนั้นมือขวาบิดอย่างแรง ได้ยินเพียงเสียง แกร็ก ข้อมือของWalterเกิดเป็นเสียงแตกหักขึ้น

Walterเจ็บปวดจนร้องออกมาทันที แทบจะตะโกนร้องอย่าง แตกสลาย “มือของฉัน! ทำ…ทำไมก็ต้องทำแบบนี้กับฉันด้วย ฉันขอโทษแกแล้วแท้ๆ

เย่เฉินมองเขา กล่าวเย็นชาว่า “คนที่แกควรจะขอโทษมาก ที่สุด ไม่ใช่ฉัน แต่เป็นตงเสงี่ยน! แกบีบเธอด้วยไต เพื่อให้บรรลุ เป้าหมายสกปรกที่ไม่อาจบอกใครได้ หรือแกไม่คิดจะขอโทษ เธอหน่อยเหรอ?!”

เมื่อWalterได้ยิน รีบมองไปยังหวังตงเสงี่ยนที่อยู่ข้างๆ แล้ว กล่าว “ตงเสงี่ยน…ผมผิดไปแล้ว! ผมรู้สึกผิดแล้วจริงๆครับ! กรุณาอย่าถือสาเลยนะครับ อีกอย่างช่วยขอร้องอาจารย์ให้ ผมด้วยนะ…ได้โปรด…

นาทีนี้หวังตงเสงี่ยน มีจิตใจที่เห็นอกเห็นใจขึ้นมาบ้างไม่มาก ก็น้อย

แม้เธอจะรู้ว่าWalterพฤติกรรมสกปรก แต่เธอมองว่า ความ สกปรกของWalterเป็นเพียงความต้องการของเขาเองฝ่ายเดียวตนไม่ได้ตอบรับเขา และไม่ได้ถูกเขากดดัน

และเมื่อเห็นWalterตอนนี้ ถูกเย่เฉินต่อยจนแย่แล้ว แม้แต่ข้อ มือก็หัก ก็ถือว่าพอประมาณแล้ว

ด้วยเหตุนี้เอง เธอได้พูดกับเย่เฉินว่า “อาจารย์เยครับ ไม่งั้น ปล่อยเขาไปมั้ยคะ เพราะฉันก็ไม่ได้เสียหายอะไร

เย่เฉินพยักหน้า

เขาก็ไม่อยากถือสาWalter

คนรุ่นหลังของนักพัฒนาอสังหาริมทรัพย์หนึ่งของ

สหรัฐอเมริกา ทรัพย์สินหมื่นล้านดอลลาร์ เป็นที่หัวเซียไม่อยู่ใน สายตาเขาเลย ยิ่งไปกว่านั้นนี่คือเมืองจินหลิง ดังนั้น เพียงแค่Walterไสหัวไปให้ไกล ในตอนนี้ ตนก็ขี้เกียจจะ

ถือสาเขาแล้ว

ด้วยเหตุนี้ เขาจึงจ้องWalter แล้วเตือนอย่างชัดเจนว่า “ตั้งแต่ นี้เป็นต้นไปอย่าให้ฉันเห็นแกอีก และอย่าให้คงเสงี่ยนเห็นแก่อีก เข้าใจมั้ย?” Walterได้ยินคำนี้ ก็โล่งอกในทันที

เขามองเย่เฉิน กล่าวอย่างพยักหน้าเหมือนไก่จิกกล่าว “อา จารย์เย่สบายใจได้ครับ ต่อไปผมจะไม่มีทางปรากฏกายต่อหน้า คุณและตงเสงี่ยนอีกแล้วครับ….

ตอนพูดคำพูดนี้ ในใจของWalterกลับคิดว่า “ได้ไอ้แซ่เย่ มึง แม่งกล้าต่อยกู แล้วยังกล้าหักข้อมือของกอีก ถ้ากูไม่ฆ่ามึง กูแม่ งจะไม่ใช่สกุลHorowitz!
ตอนนี้เย่เฉินกลับขี้เกียจจะฟังเขาพล่าม ผ่อนมือลง กล่าว อย่างไม่พอใจว่า “รีบไสหัวไปซะ! ไสหัวไปอย่าหยุด!”

Walter พยักหน้ารัวๆ “ครับๆๆ…ผมจะไสหัวไปเดี๋ยวนี้แหละ ครับ! ไปเดี๋ยวนี้…

พูดพลาง ได้หันไปจะออกไปด้านนอก

ในขณะเดียวกันนี้ เย่เฉินขมวดคิ้วขึ้น จู่ๆก็ตวาดเรียกเขา “เดี่ยว! ฉันถามอะไรแกหน่อย!”