บทที่ 2243

เมื่อได้ยินว่าอิโตะ นานาโกะอยากเป็นเพื่อนกับตน ฉันเอาเส วียนก็ดีใจอย่างสุดขีด

เธอกล่าวอย่างแอบตื่นเต้นว่า “พี่หวั่นถึงคะ พี่พูดจริงเหรอ?”

ซึ่งหวั่นถึงกล่าวอย่างหัวเราะงุงิ “จริงแท้แน่นอนจะฉันจะ หลอกแกทําไม?”

ฉันเอ้าเสงี่ยนอดที่จะอุทานไม่ได้ว่า “ความจริงหนูก็อยากจะ เป็นเพื่อนกับเธอนะคะ เมื่อก่อนหนูเลื่อมใสเธอมาก และถึงแม้ว่า หนูจะพบปะกับเธอไม่มาก แต่ก็รับรู้ได้ว่าเธอต้องเป็นคนที่ดีมาก และNiceมากแน่ๆ ”

ซึ่งหวั่นถึงพยักหน้าเบาๆ กล่าวอย่างเห็นด้วยว่า “นานาโกะ เป็นเด็กสาวที่ดีมาก เป็นมิตรมาก และถ่อมตัวคนหนึ่งจริงๆ ”

เอ้าเสงี่ยนกล่าวอย่างรู้สึกผิดไม่มากก็น้อยว่า “ความจริงฝีมือ ของเธอ เดิมทีก็เก่งกว่าหนูอยู่มาก ที่แพ้ให้กับหนู ก็เป็นเพราะ หนูใช้ยาที่อาจารย์เย่ให้หนู คิดๆก็รู้สึกละอายมากจริงๆ…

ซึ่งหวั่นถึงยิ้มพลางกล่าวว่า “ไม่เป็นไรค่ะ ยาที่อาจารย์เก๋ให้ เป็นโอกาสของแกล้วนๆ ไม่มีอะไรต้องละอายใจทั้งนั้น

ขณะนี้เย่เฉินก็เอ่ยปากว่า “เอ้าเสวียน พี่หวั่นถึงของคุณพูดถูก แล้ว ทุกๆคนล้วนมีโอกาสของตัวเอง โอกาสเหล่านี้เค้าไม่มีทาง บอกคุณหรอก เช่นอิโตะ นานาโกะ คุณก็ไม่รู้ว่าเธอได้เรียนรู้เทคนิคการต่อสู้กับนินจาขั้นสูงของญี่ปุ่นมาหรือไม่ ดังนั้นเรื่อง แบบนี้ มีอะไรต้องละอายใจเหรอ?”

ฉันเอ้าเสงี่ยนพยักหน้าเบาๆ ดังนั้นจึงได้กล่าวอย่างจริงจังว่า

“อาจารย์เย่ เอ้าเสวียนเข้าใจแล้วค่ะ…

ขณะนี้ คนรับใช้เข้ามารายงาน หลไม่หลายเศรษฐีอันดับหนึ่ง ของเมืองไห้ได้มาถึงแล้ว

ครั้งนี้ หลี่ไท่หลายไม่ได้ให้จ้าวเห้าสหายตัวน้อยของเเฉินขับ รถ หลักๆคือรู้สึกว่า เยเฉันคือคนที่มีอภินิหาร เขาเลี้ยงอาหารตน ตนต้องเคร่งครัดสักหน่อย ถ้าตอนนี้ยังให้พรรคพวกของเขาเป็น คนขับรถ ไม่ค่อยเหมาะสมสักเท่าไหร่

จากนั้น หวังเจิ้งกางมาถึง ซื้อเทียนฉีกับเฉินเสี่ยวจาวผู้อาวุโส และหลานทั้งสอง ก็ตามมาติดๆ

เนื่องจากยังไม่ถึงเวลาอาหารค่ำ หลังจากที่ผู้คนพากันนั่งลง ต่างพากันดื่มน้ำชาพลางพูดคุย บรรยากาศกลมเกลียวเป็น พิเศษ

คนเหล่านี้ แต่ล่ะคนล้วนเคารพและนับถือเย่เฉินมาก ความ สัมพันธ์ระหว่างกันก็ค่อนข้างดี ดังนั้นทุกคนก็ล้วนพูดคุยถูกคอ กัน

เมื่อเห็นแขกที่เชิญมาแต่ล่ะคนนั่งลง เย่เฉินอดที่จะนึกถึงหวัง ตงเสงี่ยนไม่ได้ ไม่รู้ทำไมถึงตอนนี้หวังตงเสงี่ยนยังไม่ปรากฏ กายอีก ในสายก่อนหน้านี้ เธอตกลงกับตัวเองว่าจะมาแน่นอน แล้วแท้ๆ
เยเฉันกำลังคิดว่าจะโทรหาหวังตงเสงี่ยน แต่เมื่อคิดๆไป เดิมทีเหมือนว่าหวังตงเสงี่ยนจะมีธุระ ถ้าธุระของเธอจัดการเสร็จ แล้ว เธอจะมาโดยปริยาย ถ้ายังจัดการไม่เสร็จ ตนก็ไม่จำเป็น ต้องไปเร่งรัดเธอ ให้เธอจัดการเลี้ยงของตัวเองอย่างสบายใจก็ พอแล้ว

ขณะนี้ หวังตงเสงี่ยนกำลังอยู่เป็นเพื่อนแม่ในห้องพักฟื้นพิเศษ ของโรงพยาบาลชุมชนจีนหลัง

เมื่อเห็นแม่ทานข้าวแล้ว พยาบาลก็ให้สารละลายธาตุอาหาร แก่พ่อแล้ว หวังตงเสงี่ยนถอนหายใจเบาๆ พูดกับแม่ว่า “แม่คะ ตอนกลางคืนหนูมีนัดทานข้าว เถ้าแก่ของหนูเป็นพ่องาน ดังนั้น หนูต้องไปสักหน่อย แต่หนูจะกลับมาโดยเร็วค่ะ

แม่ซุนยูฟางรีบกล่าวว่า “ตงเสงี่ยน หลายวันมานี้แกทรมานมา มากแล้ว ในเมื่อมีงานเลี้ยงก็ทานให้เยอะๆ พูดคุยกับเถ้าแก่ เพื่อนร่วมงาน ผ่อนคลายอารมณ์ ไม่ต้องรีบกลับมา แม่กลัวแกจะ ตึงเครียด”

หวังตงเสงี่ยนยิ้มอ่อนๆ แล้วกล่าว “แม่ไม่ต้องห่วงหนูนะคะ หนูปรับตัวเองได้ค่ะ”