บทที่ 2220

ในเวลานี้ ประตูห้องข้างในมีคนผลักเปิดออกเบาๆ

หญิงวัยกลางคนเดินออกมา จากนั้นก็ถามเธอว่า “ตงเสงี่ยน Walter กลับแล้วเหรอ?”

ผู้หญิงคนนี้ ก็คือคุณแม่ของหวังตงเสงี่ยน ซุนฟาง

หวังตงเสงี่ยนรีบเช็ดน้ำตาให้แห้ง จากนั้นก็หันหลังมองไปยัง ผู้หญิงคนนั้น พยักหน้าและเอ่ยว่า “ใช่ค่ะคุณแม่ เขากลับไป แล้ว”

พูดจบ เธอก็รีบเอ่ยถามทันที “แม่คะ คุณพ่อเป็นยังไงบ้าง? ซุนยูฟางถอนหายใจ “เป็นเหมือนเดิม ยังไม่ฟื้น

ขณะที่พูดอยู่ เธอเห็นว่าหวังตงเสวียนเพิ่งจะร้องไห้ไป จึงรีบ เดินมาข้างหน้า สอบถามด้วยความเป็นห่วงว่า “ตงเสงี่ยน ทำไม ถึงร้องไห้? เจ้าคนชื่อ Walter พูดอะไรกับลูกบ้าง? เขาบอกว่าหา ไตบริจาคให้พ่อลูกแล้วไม่ใช่เหรอ? แล้วเขาบอกว่าอะไรอีก?”

หวังตงเสงี่ยนถอนหายใจเฮือก เอ่ยเสียงเบา “ไตบริจาคหา เจอแล้วค่ะ แต่ความต้องการของเขาคือให้หนูไปทำงานให้เขา ขณะเดียวกันก็เป็นคนรักของเขาด้วย…

“อะไรนะ?!” ซุนยูฟางเบิกตากว้างขึ้นทันที เอ่ยว่า “คน…คนนี้ ไม่ใช่เพื่อนเก่าลูกหรอกเหรอ? ทำไมเขาถึงหน้าไม่อายได้ขนาด
หวังตงเสงี่ยนเอ่ย ด้วยความเอือมระอาสุดซึ้ง “หนูก็คิดไม่ถึง เหมือนกันค่ะ หลังจากเรียนจบมาหลายปี เขาก็กลายเป็นคน แบบนี้ไปแล้ว”

ซุนยูฟางรีบเอ่ยขึ้น “เราให้เงินเขามากขึ้นไม่ได้เหรอ? ถ้าได บริจาคสองล้าน เราก็ให้เขาล้านหรือหกล้านก็ได้ ขอแค่เขา สามารถช่วยหาใตบริจาคให้ได้รับประกันว่าพ่อของลูกจะได้รับ การปลูกถ่ายทันท่วงที ต่อให้เราต้องทุ่มด้วยทุกอย่างที่เรามี ก็ เต็มใจ!”

หวังตงเสงี่ยนสายหน้า เอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง “พ่อของ Walter คือผู้นำอุตสาหกรรมอสังหาริมทรัพย์ที่ค่อนข้างมีชื่อ เสียงในอเมริกา ความสามารถของตระกูลแข็งแกร่งมาก ทรัพย์ สมบัติไม่ว่าจะคำนวณยังไงก็ต้องมีถึงหมื่นกว่าล้าน เขาจะเห็นแก่ เงินแค่นี้ของเราได้ยังไง…

ซุนยูฟางร่ำไห้ขึ้นมาทันที และเอ่ยขึ้นอย่างอับจนหนทาง แล้ว จะทำยังไงดี…พ่อลูกมีหมู่เลือดอาร์เอชลบ เดิมทีก็เป็นหมู่เลือดที่ พบได้เพียงหนึ่งในแสนกว่าคนเท่านั้น ถ้าอยากหาคนที่มีกรุ๊ป เลือดเดียวกันกับเขาได้ก็ยากมากจะตายอยู่แล้ว แล้วนับประสา อะไรกับต้องหาคนที่กรุ๊ปเลือด และอวัยวะเข้ากันได้สำเร็จ ทั้ง ฝ่ายนั้นก็ต้องยินยอมที่จะบริจาคด้วย มันยากกว่าปีนขึ้นสวรรค์ อีก…”

ขณะที่พูดไป เธอก็ถอนหายใจออกยาว ร่ำไห้เอ่ยต่อว่า “คุณหมอบอกว่า…คุณหมอบอกว่าสถานการณ์ตอนนี้ของพ่อลูก อย่างมากก็ฝืนทนอยู่ได้แค่สามเดือน ถ้ายังหาไถบริจาคไม่เจอ อีกละก็ งั้นเทพเซียนก็ช่วยเหลือเขาไม่ได้

หวังตงเสงี่ยนพยักหน้าด้วยสีหน้าที่เจ็บปวด เอ่ยว่า “แม่ แม่ ไม่ต้องร้อง ให้เวลาหนูสักหน่อยในการไปหาไดบริจาคนะคะ…”

ซุนยูฟางเอ่ยขึ้นน้ำเสียงสะอึกสะอื้น และร้อนรนใจ “คุณหมอบ อกแล้ว ว่าสภาพร่างกายของพ่อลูก รอได้อีกอย่างมาก 30 วัน ถ้า 30 วันหาใตบริจาคมาไม่ได้ ถึงเวลานั้นต่อให้จะหาไดบริจาค เจอ ตามสภาพร่างกายของเขาตอนนี้ ก็ไม่สามารถรับการผ่าตัด ได้อีกแล้ว…”

หวังตงเสงี่ยนพยักหน้า เอ่ยอย่างจริงจัง “คุณแม่ไม่ต้องห่วง นะคะ หนูจะคิดหาวิธีอย่างสุดความสามารถแน่นอน…

ซุนฟางพยักหน้าเบาๆ เธอร่ำไห้จนไร้เสียงร้อง

หวังตงเสงี่ยนเอ่ยเสียงเบาขึ้น “แม่คะ คุณแม่เฝ้าคุณพ่ออยู่ที่นี่ ก่อนสักครู่นะคะ เดียวหนูออกไปสูดอากาศสักหน่อย

“อืม ลูกไปเถอะ…

หวังตงเสงี่ยนเดินออกจากห้องผู้ป่วย มุ่งไปยังสวนด้านล่างตึก ของแผนกผู้ป่วยในทันที

บัดนี้เป็นเวลากลางคืนแล้ว อากาศค่อนข้างหนาวเหน็บ ภายในสวนก็ไร้ซึ่งผู้คน