บทที่ 2217

ในเวลานี้ ณ แผนกผู้ป่วยในโรงพยาบาลชุมชนจีนหลัง

ในฐานะที่เป็นโรงพยาบาลทั่วไปที่ถือว่าดีที่สุดทั้งมณฑล ที่นี่ ไม่ว่าจะเวลาใด ก็จะมีผู้คนเต็มไปหมด

ไม่ว่าจะเป็นแผนกไหน เตียงผู้ป่วยก็ไม่เคยได้ว่างเลย

ไม่เพียงแค่ที่นี่ที่มีผู้ป่วยพักเต็มไปหมด ยังมีอีกหลายรายที่ กำลังเข้าคิวรอเตียงว่างเพื่อเข้ามารักษาอยู่ที่บ้าน

ภายในห้องผู้ป่วยพิเศษอายุรศาสตร์โรคไต มีชายผู้หนึ่งนอน สลบไสลอยู่บนเตียงผู้ป่วย มีท่อระโยงระยางเสียบเต็มทั่วร่าง อา ยุราวๆ 50 กว่าปี

ข้างๆ เตียงผู้ป่วย มีหญิงวัยกลางคนอายุรุ่นราวคราวเดียวกัน นั่งอยู่หน้าตาของผู้หญิงคนนี้ มีความคล้ายคลึงกับหวังตงเส วียน

ภายนอกห้องผู้ป่วยพิเศษมีอีกห้อง ซึ่งเป็นห้องรับแขกและ พื้นที่พักผ่อนสําหรับญาติห้องเล็กๆ เพราะว่าเป็นห้องผู้ป่วยพิเศษ ที่ดีที่สุด ดังนั้นลักษณะการจัดรูปแบบภายในจึงคล้ายกับห้องสวี ทของโรงแรมเป็นอย่างยิ่ง

ในเวลานี้ ภายในห้องรับแขกมีชายหนุ่มและหญิงสาววัยรุ่น สองคนยืนอยู่
หญิงสาว ก็คือรองประธานของมหากรุ๊ป หวังตงเสงี่ยน และผู้ ที่อยู่ข้างหน้าเธอ คือชายหนุ่มผิวสีขาวผมทองจมูกโด่งปลายงุ้ม

หวังตงเสงี่ยนเพิ่งจะวางสายจากเยเฉิน ชายหนุ่มจมูกตุ้มเอ่ย กับหวังตงเสงี่ยน ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มด้วยภาษาจีนกลางที่ ไม่ค่อยชัดเท่าไรว่า “ตงเสงี่ยน ผมเห็นว่าอาการป่วยของคุณลุง คงปล่อยต่อไว้นานไม่ได้แล้ว กฎหมายของหัวเซียสั่งห้ามไม่ให้ ซื้อขายอวัยวะ ตอนนี้นอกจากผม ก็ไม่มีใครที่จะสามารถช่วยหา อวัยวะที่เข้ากัน ให้คุณลุงได้แล้ว”

หวังตงเสงี่ยนมองหน้าเขา เอ่ยถึงวอนเสียงปนเศร้า “Walter ฉันขอร้องนายล่ะ เห็นแก่ที่เราเป็นเพื่อนกัน ช่วยฉัน ติดต่อหน่อยนะ ไตบริจาคที่นายติดต่อที่อเมริกาต้องใช้เงินเท่าไร ฉันจะออกให้สองเท่า ที่เกินมาถือซะว่าเป็นค่าแนะนำของนาย ได้ ไหม?”

ชายหนุ่มที่ถูกเรียกว่า Walter ยิ้มอย่างถากถาง “ตงเสวียน เธอคงไม่คิดจริงๆ หรอกใช่ไหมว่าฉันทุ่มแรงไปเยอะขนาดนั้น ก็ เพื่อต้องการได้เงินส่วนต่างเพียงเท่านั้นจากเธอน่ะ?”

ขณะที่เอ่ย เขาก็ได้เอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า “ตงเสงี่ยน

อันที่จริงตอนที่เราเป็นเพื่อนร่วมชั้นกันฉันชอบเธอมาก เพียงแต่ ตอนนั้นฉันยังไม่มีอิสรภาพทางการเงิน และยังไม่ได้รับช่วง กิจการจากตระกูลต่อ คนที่บ้านไม่อนุญาตให้ฉันคบหากับผู้หญิง ต่างชาติ ฉันก็ไม่กล้าตามจีบเธอต่อหน้าพวกท่าน… เมื่อพูดถึงตรงนี้ เขาก็หัวเราะขึ้นมา จากนั้นก็เอ่ยขึ้นด้วยความลำพองใจ “ฮ่าฮ่าฮ่า แต่ว่าตอนนี้ฉันแต่งงานแล้ว แถมยังถูก ส่งตัวมาหัวเซียเพื่อรับผิดชอบธุรกิจที่หัวเซีย พวกเขายุ่งอะไรกับ ฉันไม่ได้อีกแล้ว!

“อีกอย่าง ความมุ่งมั่นที่จะเข้าตลาดหัวเซียเพื่อทำธุรกิจของ ตระกูลมีมาก ฉันอาจจะต้องอยู่ที่หัวเซียอย่างน้อยสิบกว่าปี…

หวังตงเสงี่ยนขมวดคิ้ว เอ่ยถามเขา “Walter นายอยากจะพูด

อะไรกันแน่?”

Walter เอามือกุมหน้าอก แสร้งทำท่าทางเจ็บปวดใจ เอ่ยว่า “ตงเสวียน ในสิบปีข้างหน้า ถ้าไม่ได้เธอมาครอบครอง ฉันจะ ต้องโดดเดี่ยวแค่ไหน ต้องเหงาแค่ไหนกันนะ…

หวังตงเสงี่ยนเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา “Walter! เห็นแก่ความ เป็นเพื่อนกันสักครั้ง ฉันขอร้องนาย เคารพกันหน่อย!”

Walter ฉีกยิ้มขึ้น เอ่ยว่า “ขอโทษด้วยนะ คนอย่างฉันก็ชอบพูดไม่อ้อมค้อมแบบนี้แหละ!