บทที่ 2205

ตู้ไห่ งอยากจะอยู่ที่จินหลิงสักระยะเหมือนกัน

ไม่ใช่เพียงเพราะว่าเยฉางอิง แต่เพราะว่าเธอชอบเมืองที่ อบอุ่นนี้มากจริงๆ

นอกจากนี้ เธอยังคิดถึงบ้านหลังเก่าที่เยฉางอิงเคยเช่าอยู่

ด้วย

เธออยากอยู่ที่จินหลิง แล้วซื้อบ้านหลังนั้นมา จากนั้นก็รีโนเวท ตกแต่งใหม่

ถ้าต่อไปไม่มีเรื่องพิเศษอะไร เธอก็อยากจะมาอยู่ที่จินหลิงเลย

ตอนนั้นเพราะว่าไม่ชิงเห็นผู้ชายที่ตัวเองรักแต่งงานกับผู้ หญิงคนอื่น จึงหมดความมั่นใจกับความคาดหวังในความรัก เพราะฉะนั้นจึงแต่งงานกับซูโส่วเต้า

แต่ว่าพอแต่งงานแล้ว เธอกับซูโส่วเต้ามีแค่ความผูกพัน ไม่มี ความรัก

จากนั้นเรื่องที่ซูโส่วเต้าทรยศเธอก็โป๊ะแตก ความผูกพันที่เธอ มีต่อโส่วเต้า ก็ค่อยๆ จางหายไป

เพราะฉะนั้น ถึงตอนนี้จะยังไม่หย่ากับซูโส่วเต้า แต่ในใจเธอ ตัดสินใจแล้ว จะไม่ฝืนตัวเอง เพราะคนอื่นอีก
ตั้งแต่วินาทีนี้เป็นต้นไป เธออยากจะใช้ชีวิตตามแบบของตัว

เอง

ย้ายมาอยู่ที่จินหลิง นี่เป็นแค่ขั้นตอนแรก

ซูจือหยูได้ยินคุณแม่บอกว่าให้ตัวเองอยู่ต่อที่จินหลิง ในใจก็ ต้องไม่เต็มใจอยู่แล้ว

เธอแอบคิดว่า “ไม่ว่าจะเป็นตระกูลหรือว่าตระกูล อำนาจ หลักก็ยังคงอยู่เป็นจิง มีแค่อยู่ที่เป็นจิง ฉันถึงจะมีโอกาสใช้เส้น สาย แล้วมาช่วยฉันตามหาผู้มีบุญคุณ

“แต่ว่า ถ้าฉันอยู่กับคุณแม่ที่จินหลิง ฉันก็จะไม่มีเส้นสายอะไร ในมือเลย!”

“แล้วอีกอย่าง คุณแม่ต่อต้านที่ฉันจะตามหาผู้มีบุญคุณขนาด

นั้น อีกอย่างถ้าฉันอยู่ภายใต้สายตาคุณแม่ ก็จะยิ่งไม่มีโอกาส

ไปตามหาผู้มีบุญคุณ…….

พอคิดได้แบบนี้ ในใจซูจื่อหยูจึงอัดอั้นมาก เพราะฉะนั้น ก็เลย ไม่ได้ตอบตกลงคุณแม่ทันที

ไหงเห็นสีหน้าเธอลังเลไม่เต็มใจ จึงขมวดคิ้วแน่น พร้อม เอ่ยพูดว่า “ทำไม? แม่ดูท่าทางลูก ลูกไม่อยากตกลงงั้นเหรอ?”

ซูจือหยูรีบเอ่ยตอบว่า “ไม่ใช่ค่ะคุณแม่ ความจริงหนูก็อยาก อยู่กับคุณแม่ที่จินหลิง แต่ถ้าพูดความจริง หนูกลัวว่าหนูอยู่ที่จิน หลังนานเกินไปจะไม่ค่อยชิน…….

ตู้ไม่ชิงพยักหน้า แล้วเอ่ยว่า “ลูกลองพูดมาสิ ว่าลูกไม่ชินตรงไหน?”

ซูจือหยูจับนิ้วงอมือแล้วเอ่ยว่า” แม่ดูสิคะ อากาศฤดูหนาวที่ เช่นจึงแห้งมาก แต่อากาศที่จินหลังกลับขึ้น……..

ตู้ให้ซึ่งรีบเอ่ยว่า “ไม่เป็นอะไรสักหน่อย งั้นเดี๋ยวจะให้คนไป ตั้งเครื่องกำจัดความชื้นที่ดีที่สุด ในห้องลูก จากนั้นเราก็คอยตาม ติดสภาพอากาศที่เย่นจิง อากาศที่เย็นจึงความชื้นเท่าไหร่ ก็ให้ ห้องลูกมีความชื้นเท่านั้น ถ้าความชื้นที่เช่นจึงสิบเปอร์เซ็นต์ งั้น ในห้องลูกก็สิบเปอร์เซ็นต์ด้วย จะไม่ให้แตกต่างเลยแม้แต่นิด เดียว!”

ซูจือหยูรู้สึกปวดหัว จึงรีบเอ่ยว่า “ไม่ใช่แค่เรื่องความชื้นใน อากาศเท่าไหร่หรอกค่ะ แล้วการความเคยชินต่างๆ ด้วย อาหาร ที่นี่ไม่ค่อยถูกปากหนูด้วย……

ตู้ไห่ชิงโบกมือ แล้วเอ่ยว่า “ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวแม่เรียกพ่อ ครัวที่เล่นจิงมาให้ ตอนที่อยู่ที่บ้าน ลูกชอบกับข้าวที่พ่อครัวทำ ไม่ใช่เหรอ? แล้วตอนนี้พ่อลูกก็ไปออสเตรเลียแล้ว พ่อครัวที่บ้าน ก็ว่างพอดี เดี๋ยวพรุ่งนี้แม่เรียกมา ไม่สิ ให้เขามาวันนี้เลย แบบนี้ พรุ่งนี้เช้าลูกก็จะได้กินกับข้าวที่ถูกปากพอดี”

ซูจือหยูพูดอย่างทําอะไรไม่ถูก “คือ…..แม่คะ……..หนูอยู่กับแม่ ที่นี่ได้ค่ะ แต่พี่ชายก็ต้องกลับไปอยู่ดี แม่เรียกพ่อครัวมาที่จินหลิง ถ้าพี่ชายกลับไปแล้วจะทำยังไงคะ?”

ไม่รอให้ตู้ไห่ชิงเอ่ยพูด ซูจือเฟยจึงเอ่ยพูดอย่างหนักแน่นว่า “ไม่เป็นไรครับ! ผมไม่เป็นไร! เดี๋ยวผมไปกินข้างนอกก็ได้ครับผมตัวคนเดียวจัดการเรื่องกินได้ง่ายอยู่แล้วครับ!

จากนั้น ซูจือเฟยก็เอ่ยพูดอีกว่า “ใช่สิครับ ผมไม่ได้ไปจากจิน หลิงเดี๋ยวนี้เลย คอนเสิร์ตของคุณหนูกู้ก็จะจัดแล้ว ผม ผมอยากอยู่ที่ จินหลิงต่อเพื่อเตรียมความพร้อมสําหรับคอนเสิร์ตด้วย เดี๋ยวรอ คอนเสิร์ตจบแล้วค่อยไปครับ