บทที่ 2112

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ ซูจือหยูก็พูดต่อด้วยความเหน็ดเหนื่อยเล็ก น้อยว่า “ประเด็นสำคัญคือ คนที่เจอผู้มีพระคุณอย่างแท้จริง มี เพียงพวกเราสองคน ดังนั้นทำได้เพียงมีพวกเราสองคนมา ทำงานที่แยกแยะแบบนี้ อยากจะหาผู้ช่วยก็เป็นไปไม่ค่อยได้…

ซูจือหยุพยักหน้าอย่างช่วยไม่ได้ “เธอพูดถูก พวกเราทั้งสอง รีบเร่งหน่อย พยายามหาเบาะแสของผู้มีพระคุณให้เร็วที่สุด!

จากนั้น ซูจือเฟยนึกอะไรบางอย่างออก ก็พูดว่า: “ใช่แล้วคือห ยู อีกสองวันฉันจะไปที่เมืองจินหลิง เธอจะไปด้วยกันมั้ย?”

ซูจือหยูถามด้วยความสงสัยว่า “พี่ไปทำอะไรที่เมืองจีน หลิง?”

ซูจือเฟยพูดอย่างเขินอายว่า “ฉันเจรจาลงชื่อการร่วมลงทุน กับคอนเสิร์ตของกู้ชิวอี้ได้สำเร็จแล้ว ปฏิทินจีนวันที่สองเดือนที่ สองเธอจะจัดคอนเสิร์ตครั้งแรกขึ้นที่เมืองจินหลิง ก่อนหน้านี้ฉัน รับปากกับเธอไม่ใช่เหรอว่า จะบริจาคเงินสิบล้านให้กับการกุศล ของเมืองจินหลิง ดังนั้นฉันก็อยากจะไปเองก่อนล่วงหน้า ไม่เพียง แต่จัดการสิบล้านนี้ให้เข้าที่ ค่อยไปดูงานของสถานสงเคราะห์ ต่างๆกับสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าและองค์กรการกุศลอื่นๆ ในเมือง จินหลิง ถึงเวลานั้นตามความต้องการของที่แท้จริงของสถาบัน เหล่านี้ ค่อยบริจาคให้พวกเขาอีกยี่สิบล้าน

พูดถึงตรงนี้ ซูจือหยูพูดต่อไปด้วยสายตาที่ยุติธรรมและน่าเกรงขามว่า: “ในเมื่อเพื่อการกุศล แน่นอนว่าก็ต้องทำซึมซาบ อีกสักหน่อยนะ!

ซูจือหยิ้มอย่างมุ่งร้าย และพูดว่า “ฮ่าๆ ที่แท้ก็เพื่อตามจีบกุ้ ชิวอี้นี่เอง! มิน่าล่ะพี่ถึงได้กระตือรือร้นขนาดนี้!

ซูจื่อหยูรีบปฏิเสธว่า: “เธออย่าพูดจาเหลวไหล ฉันไปเพื่อการ

กุศล อีกอย่างกู้ซิวอี้เขาก็ไม่ได้ไป ฉันไปเอง พูดได้ยังไงว่าเพื่อ

ตามจีบกู้ซิวอี้!”

ซูจ๋อหยูเบะปากพูดว่า: “โธ่เอ๊ย ยังจะแกล้งทำมาเป็นจริงจังกับ ฉัน ฉันยังไม่รู้จักพี่อีกเหรอ? พี่ก็แค่อยากจะทำเรื่องนี้ให้ดูดีล่วง หน้า ถึงเวลานั้นทำให้กู้ซิวอี้เปลี่ยนแปลงมุมมองใหม่ไม่ใช่เห รอ? รับปากบริจาคสิบล้าน ปรากฏว่าบริจาคสามสิบล้าน ชิว คงจะคิดว่าพี่เป็นคนที่มีความรับผิดชอบต่อสังคมอย่างแรงกล้า และมีความรู้สึกดีต่อพี่มากขึ้นเล็กน้อย ฉันเดาถูกหรือเปล่า?”

ซูจือเฟยพูดอย่างเขินอายว่า “เอาล่ะๆๆๆ เธอฉลาดที่สุดแล้ว เรื่องอะไรก็ปิดบังตาทิพย์ของเธอไม่ได้ พอใจยัง?” ซูจือหยูพยักหน้า และพูดด้วยรอยยิ้มว่า “พี่ยอมรับก็ดีแล้ว”

ซูจือหยูถอนหายใจ และพูดว่า “จ๋อหยู บรรพบุรุษมีคำกล่าว คำหนึ่งไม่รู้ว่าเธอเคยได้ยินมาก่อนหรือเปล่า?”

ซูจือหยูอ้าปากพูดว่า “อย่าอุบไว้นะ มีอะไรก็พูดมาตรงๆ!

ซูจือเฟยอย่างจริงจังว่า “บรรพบุรุษกล่าวไว้ว่า เรื่องบางเรื่อง ในใจรู้แต่ไม่ควรที่จะพูด นี่เป็นระดับสูงสุดของคนฉลาด
ซูจือหยูพูดอย่างดูถูกว่า “พูดกับพี่ไม่จำเป็นต้องไปถึงระดับ สูงสุดของคนฉลาด แค่ระดับทั่วไปก็พอแล้ว”

“ยัยเด็กคนนี้นี่!”ซูจือหยูแกล้งตวาดด้วยความโกรธ เปลี่ยน เรื่องคุยถามในทันทีว่า “เฮ้ย ฉันก็ถามเธอว่าจะไปหรือไม่ไป? ถ้าจะไปพวกเราก็ไปด้วยกัน พอดีว่าฉันก็ไม่รู้จักกับสถานที่ใน เมืองจินหลิงด้วย

ซูจือหยส่ายหน้า: “ไม่ไป จนกว่าจะหาผู้มีพระคุณเจอ ฉันก็จะ ไม่ไปไหนทั้งนั้น!”

ซูจือเฟยรีบพูดโน้มน้าวอย่างประจบว่า: “โธ่เอ๊ยจือหยู เธอก็ ไปกับฉันหน่อยนะ เรื่องตามหาผู้มีพระคุณก็แค่แยกแยะต่อตัวต่อ ตัวกับคอมพิวเตอร์เท่านั้นเอง ถึงเวลานั้นพวกเราเอาโน้ตบุ๊กไป ด้วย ระหว่างทางและในโรงแรมก็สามารถที่จะตามหาผู้มี พระคุณต่อไปได้ไม่ล่าช้า!

ซูจือหยูพูดอย่างไม่สนใจว่า “งั้นฉันก็ไม่อยากไปอยู่ดี พี่ไป เพื่อปูพื้นฐานตามจีบกู้ซิว ฉันไปทำไม?”

ซูจือเฟยถามเธอกลับว่า “ไม่อยากออกไปสูดอากาศบ้างเห รอ? สองวันนี้บรรยากาศที่บ้านเคร่งขรึมมากแค่ไหน พ่อกับคุณปู่ หน้าบูดบึงทั้งวัน เธอยังรู้สึกว่าไม่ออกไปอีกเหรอ? ใช้โอกาสนี้ ออกไปสงบจิตสงบใจไม่กี่วันก็ดีนะ”

ซูจือหลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แล้วพยักหน้าเบาๆ “ที่พูดก็ถูก งั้นพี่ จัดการด้วยนะ ออกไปพักผ่อนพอดี”