บทที่ 2099

เย่ฉางหมิ่นก็ยอมแล้วจริงๆ

แม้ว่าในใจของเธอยังคงเกลียดชังเย่เฉิน แต่หลังจากคำพูดนี้ ของเยเฉิน เธอไม่กล้าที่จะต่อรองอะไรทั้งนั้นกับเย่เฉินต่อไป

เธอตระหนักว่า นิสัยและสไตล์การทำเรื่องต่างๆของเเฉิน

ไม่ใช่ว่าตัวเองจะเอาอยู่ได้

ประกอบกับเมืองจินหลิงเป็นถิ่นของเยเฉิน ตอนนี้คุณท่านก็ เข้าข้างเย่เฉิน ตัวเองนอกเหนือจากอดทนแล้ว ไม่มีหนทางอื่น

มีเรื่องด้วยไม่ได้ ก็คือมีเรื่องด้วยไม่ได้

ดังนั้น เธอทำได้เพียงระงับความโกรธกับความไม่พอใจไว้ใน ใจของตัวเอง และพูดอย่างว่าง่ายว่า “ได้…ฉันเลือกทางที่ หนึ่ง…

เยเฉันพยักหน้า และหันหน้าไปพูดกับหงห้าว่า: “หงห้า นาย ได้ยินหมดแล้ว ในอีกเจ็ดวันข้างหน้า ต้องให้คนของนายควบคุม ดูแลอย่างเข้มงวดให้ฉันด้วย ถ้าหากมีเรื่องตะโกนโหวกเหวก โวยวายและด่าทอในที่สาธารณะ รายงานฉันเป็นอันดับแรก!

หงห้ารีบยืนตัวตรง และพูดเสียงดัง “อาจารย์เย่วางใจเถอะ ผมจะให้คนดูแลอย่างเข้มงวดอย่างแน่นอน!

เยเฉันคือคำหนึ่ง แล้วพูดว่า “ถ้าหากเธอทำตัวได้ดี ทันทีที่ครบเจ็ดวัน ก็ส่งเธอตรงไปที่สนามบิน และก็ไม่จําเป็นต้องรอคำ สั่งของฉันแล้ว”

“ได้ครับอาจารย์เย

เย่เฉินก็มองไปทางเยฉางหมิ่น และพูดอย่างจริงจังว่า “คุณ อา ให้คุณอยู่ที่เมืองจินหลิงไม่ใช่เป้าหมายของผม ให้คุณเรียนรู้ ที่จะเคารพผู้อื่น ถึงเป็นเรื่องที่สำคัญ สิ่งที่ผมควรพูดก็พูดไปแล้ว คุณทําตัวเองให้ดีๆ

หลังจากที่พูดจบ ก็ไม่อยากที่จะฟังเยฉางหมิ่นพูดอะไรอีก ก็ หันหลังเดินออกไป

ในใจของเยฉางหมิ่น โกรธอย่างไม่มีอะไรเทียบได้ แต่กลับไม่ กล้ามแสดงความไม่พอใจอะไรก็ตามออกมา เธอถึงกับไม่กล้าระบายอารมณ์ด้วยการตะโกนโหวกเหวก

โวยวาย กลัวว่าลูกน้องกลุ่มนี้ของเยเฉินจะหาเรื่องเธออีก

ออกจากหมู่บ้านชุมชน หงห้าก็พูดกับเเฉินด้วยความซาบซึ้ง ใจและความละอายใจเป็นอย่างมากว่า: “อาจารย์เย่ ตัวของผม เองทํางานได้ไม่ได้ดี ยังต้องให้คุณตามล้างตามเช็ดให้ผมด้วย ขอโทษด้วยจริงๆครับ สร้างความลำบากให้กับคุณแล้ว…”

ในใจของหงห้า เขารู้สึกละอายใจมากจริงๆ

ตอนนั้นเเฉินบอกให้ตัวเองปล่อยเยฉางหมื่นหลังจากผ่านไป เจ็ดวัน แต่หลังจากที่ครบกำหนดเจ็ดวัน ตัวเองไม่กล้าปล่อย คนในทันที แต่อยากรอให้เยเฉินกลับมาหลังจากที่รายงานให้เช่เงินค่อยปล่อย

แต่ทว่า ตอนนั้นตัวเองไม่ได้คิดว่า ด้วยเหตุนี้จะทำให้เยฉาง หมิ่นขุ่นเคืองใจ จะเป็นจุดจบแบบไหน

คนอย่างเฉางหมิ่น สำหรับหงห้าแล้ว เป็นคนใหญ่โตที่มีพลัง วิเศษอย่างแน่นอน ถ้าหากเธออยากจะจัดการหงห้า รวมทั้งคน ในครอบครัวของหงหา หุงห้าไม่สามารถต้านทานได้แม้แต่น้อย

ดังนั้นเขารู้สึกซาบซึ้งใจมากที่เวลานี้เยเฉินมาเป็นแพะรับบาป แทนตัวเอง

ยิ่งไปกว่านั้น เขาก็รู้สึกซาบซึ้งใจต่อเฉินจือข่ายเช่นเดียวกัน ถ้าไม่ใช่เฉินจือข่ายตักเตือน เขาอาจจะไม่ได้คิดเรื่องนี้ด้วยซ้ำ เป็นไปได้มากว่าจนถึงตอนที่เยฉางหมิ่นมาแก้แค้น เขายังไม่ เข้าใจว่าเป็นเพราะอะไรกันแน่

เย่เฉินเห็นเขาพูดขอบคุณกับตัวเอง ก็โบกมือแล้วพูดว่า “นายทำงานให้ฉัน ไม่ต้องเกรงใจฉันมากขนาดนี้

หลังจากที่พูดจบ เขามองไปทางเฉินจือข่าย และเอ่ยปากพูด กำชับว่า: “เหล่าเฉิน ทางซูรั่วหลีนั้น นายจะต้องจับตาดูให้ฉัน ด้วย อีกอย่างก็ช่วยฉันระมัดระวังการเคลื่อนไหวของตระกูลซูใน ตอนนี้ด้วย”

เฉินจือข่ายพยักหน้าในทันทีและพูดว่า “คุณชายวางใจเถอะ ผมจะไปจัดเตรียมคนจับตาดูของเล่นจึงเดี๋ยวนี้ ช่วยผมจับตาดู ตระกูลซู”
เย่เฉินก็พูดว่า “เอาล่ะ หงห้าไปทำงานเถอะ เหล่าเฉินขับรถ ส่งฉันกลับบ้าน”

เย่เฉินนั่งอยู่ในรถโรลส์รอยซ์ของเฉินจือข่าย เรื่องแรกที่ทำก็ คือ โทรหาอิโตะ นานาโกะที่อยู่ห่างไปออกไปในประเทศญี่ปุ่น

ด้านหนึ่งอยากจะรายงานความปลอดภัยให้เธอ อีกด้านหนึ่ง

ก็อยากจะสอบถามสถานการณ์ในประเทศญี่ปุ่นด้วย