บทที่ 2096

“ยังมีพวกสุนัขรับใช้ของเยเงินอย่างพวกแกด้วย! ไม่ปล่อย ฉันออกไปใช่มั้ย? รอฉันออกไปแล้ว ฉันคิดบัญชีกับพวกแกทีละ คน!”

“พวกแกคิดว่าฉันเยฉางหมิ่นอ่อนแอใช่มั้ย? รีบปล่อยฉันออก

เดี๋ยวนี้!!!”

เยฉางหมิ่นยิ่งค่ายิ่งโกรธมากขึ้นเรื่อยๆ และไออย่างต่อเนื่อง ขึ้นมาทีเดียว: “แค่กๆๆๆ…แค่กๆๆๆ ไม่ปล่อยฉันออกไป เดี๋ยว ฉันจะเอาพวกแกทั้งหมด โยนลงในแม่น้ำแยงซี ให้อาหารปลา ฉันจะฆ่าพวกแกทั้งหมดทีละคนฆ่าให้หมดให้พวกแกไม่มีวันได้ เกิดใหม่อีก!”

มิน่าล่ะเยฉางหมิ่นควบคุมอารมณ์ไม่ได้ เวลาเก้าวัน ใช้ชีวิต อยู่ในสถานที่ที่ประชากรระดับล่างสุดอาศัยอยู่ เธอก็แทบจะ อกแตกตายอย่างสมบูรณ์แล้ว

ประกอบกับสถานที่นี้ของเมืองจินหลงอยู่ตั้งอยู่ทางใต้ของ แม่น้ำแยงซี ฤดูหนาวก็เปียกชื้น บ้านเช่าที่เธออาศัยอยู่ก็ไม่มี เครื่องปรับอากาศไม่มีเครื่องทำอากาศอุ่น ทุกวันทำได้เพียงเช็ด น้ำตาอยู่บนเตียงที่ห่อด้วยผ้าห่มเปียกชื้น

ตั้งแต่วินาทีแรกที่เข้ามาอยู่ เธอก็ตั้งหน้าตั้งตารอหลังจากที่ ครบกําหนดเจ็ดวันก็รีบหนีออกไป
แต่คาดไม่ถึงว่า ไม่ง่ายเลยที่จะทนอยู่ไปเจ็ดวัน หงห้ากลับไม่ ยอมปล่อยเธอไป

สิ่งนี้สำหรับเยฉางหมิ่น ไม่เพียงแค่โกรธ ยิ่งไปกว่านั้นยัง หวาดกลัวเป็นอย่างมากด้วย

เธอหวาดกลัวว่าเย่เฉินจะกลับคำในทันทีที่หมดเขตเจ็ดวันจะ เป็นโมฆะ ต่อจากนั้นก็ไม่ให้วันที่ที่ชัดเจนกับตัวเอง ก็กุมขังตัว เองไว้ที่บ้านโดยตลอด

ดังนั้น เธอจึงกรีดร้องอย่างบ้าคลั่งทุกวัน ก็เพื่อดึงดูดความ สนใจของเพื่อนบ้านรอบข้างดึงดูดความสนใจของ110 กดดัน สุนัขรับใช้ของเยเฉินรวมทั้งเยเฉิน ให้พวกเขารีบปล่อยตัวเอง

แต่ทว่า เธอกลับไม่รู้ว่า เมื่อวานนี้หงหาได้ย้ายเพื่อนบ้านร อบๆทั้งหมดไปแล้ว

อาคารที่สร้างขึ้นเองนี้ รวมทั้งเจ้าของบ้าน มีทั้งหมดสามสิบ ครัวเรือน ตอนนี้นอกจากเยฉางหมิ่น คนอื่นๆก็กำลังเพลิดเพลิน กับโรงแรมระดับห้าดาวฟรีของหงห้า

ดังนั้น การตะโกนโหวกเหวกโวยวายของเยฉางหมิ่น ไม่มี

ใครสนใจด้วยซ้ำ

จนถึงคอของเธอแทบจะแหบแห้ง ก็ไม่มีใครสนใจเธอ ขนาด เพื่อนบ้านหรือว่าเจ้าหน้าที่ตำรวจที่มาถามก็ไม่มี

เยฉางหมิ่นที่หดหู่อย่างยิ่ง หยิบโทรศัพท์ออกมา วิดีโอคอล หาเยโจงฉวนคุณท่านใหญ่ของตระกูลเย พ่อที่อยู่ห่างไกลในเช่นจิง

ทันทีที่วิดีโอเชื่อมต่อ เฉางหมิ่นก็ร้องไห้พูดว่า “พ่อค่ะ! พ่อ รีบให้ไอ้สารเลวเย่เฉินปล่อยหนูนะ….หนูจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว…ไม่ ปล่อยหนูออกไปอีก หนูก็จะตายให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย…ฮือๆ

เยโจงฉวน ในภาพวิดีโอถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้

เขารู้จักนิสัยของเยฉางหมิ่นเป็นอย่างดี รู้ว่าเยฉางหมิ่นไม่มี ทางทําเรื่องฆ่าตายทำร้ายตัวเองอย่างเด็ดขาด ดังนั้นก็พูดอย่าง จริงจังว่า: “ฉางหมิ่น! แกอย่าได้ขู่วามเลย! นี่เพิ่งผ่านมาสองวัน เท่านั้นเองไม่ใช่เหรอ? อดทนหน่อย เฉินเอ๋อคงจะไม่มีทางขังแก ไปตลอด ไม่แน่สองวันนี้ก็ปล่อยแกกลับมา

เยฉางหมิ่นร้องไห้พูดว่า “พ่อ! พ่อไม่รู้ว่าเก้าวันนี้หนูผ่านมา ได้ยังไง! หนูเติบโตมาขนาดนี้ เคยได้รับความทุกข์ทรมานแบบนี้ มาตั้งแต่เมื่อไหร่กันพ่อ! ถ้าหากพ่อไม่ไปหาไอ้สารเลวเเฉินนั้น เขาไม่ปล่อยตัวหนูเดี๋ยวนี้ พรุ่งนี้ก็อาจจะไม่ปล่อย เกิดเขาจะยัง หนูอยู่ที่นี่ไปตลอดจะทำยังไง?

จากนั้น เธอก็อ้อนวอนอย่างขมขื่นว่า “พ่อค่ะ หนูขอร้องพ่อ พ่อก็โทรบอกเขาสักคำ ให้เขารีบปล่อยหนูกลับไปเถอะ!”

เยโจงฉวนพูดอย่างจริงจัง “ฉางหมิ่น ฉันไม่ง่ายเลยที่จะให้ เย็นจงพูดโน้มน้าวเฉินเอ๋อ ให้รับปากว่าจะกลับมาเข้าร่วมพิธี บูชาบรรพบุรุษในเทศกาลเช็งเม้ง เรื่องนี้มีความสำคัญอย่างยิ่ง ต่อตระกูลเย่ ไม่ว่ายังไงก็ห้ามมีอะไรผิดพลาด ถ้าหากเพราะเรื่องของแก ทำให้เงินเอ๋อเปลี่ยนใจอีก นั่นสำหรับตระกูลเย เป็นการ สูญเสียหนักอย่างแน่นอน!”

คราวนี้เยฉางหมิ่นนับว่าเข้าใจแล้ว

แต่เดิม คุณท่านไม่ยอมที่จะไปกดดันเเฉิน หลักๆคือไม่ ยินยอมเพื่อตัวเองทำให้เยเฉินขุ่นเคืองใจ

เมื่อคิดว่าพ่อแท้ๆก็พึ่งพาไม่ได้ เยฉางหมิ่นเศร้าเจ็บปวดอย่า สุดขีด และร้องไห้พูดว่า “พ่อ! ถ้าเกิดเย่เฉินไม่ปล่อยหนูไป ตลอด งั้นหนูจะทำยังไง?

คุณท่านรีบพูดว่า “โธ่เอ๊ยฉางหมิ่น ถ้าหากถึงเทศกาลเช็งเม้ง เฉินเอ๋อยังไม่ปล่อยแก ถึงเวลานั้นพ่อก็จะขอคำอธิบายจากเขา อย่างแน่นอน”

เยฉางหมิ่นแทบจะอกแตกตายในทันที “พ่อ! เทศกาลเช็งเม้ง จะต้องถึงเดือนเมษายน นี่เกือบจะสองเดือน!”