บทที่ 2088

“ถึงเวลา ฉันจะจ่ายเงินชดเชยให้กับครอบครัวของเหยื่อทั้ง สามและได้รับการอภัยจากพวกเขา ศาลจะต้องตัดสินลดโทษให้ พวกเราสองคนพ่อลูกตามดุลยพินิจอย่างแน่นอน!

“ก็แค่จ่ายเงินชดเชยให้เขาคนละยี่สิบสามสิบล้านให้รู้แล้วรู้ รอด ถ้าไม่ได้จริงๆก็ชดเชยครอบครัวละห้าสิบล้าน! ชดเชยจน สมาชิกในครอบครัวของพวกเขาฝันจนสามารถหัวเราะตื่นได้ ถึง เวลานั้นพวกเขาจะต้องออกหนังสือให้อภัยและช่วยพวกเราสอง คนพ่อลูกขอความเมตตาต่อศาล

ในใจของคุณท่านซึ่งก็รู้ดีว่า ตอนนี้เนื่องจากว่าไม่ใช่สังคม ศักดินาแล้ว และกฎครอบครัวในสมัยศักดินา ตอนนี้คงจะใช้ไม่ ได้อย่างแน่นอน

ดังนั้น เขาก็ไม่สามารถอยู่ต่อหน้าผู้คนมากมายขนาดนี้ ก็ให้ คนเอาซ่งเทียนหมิงกับซ่งหรงไปฆ่าทิ้งจริงๆ

ยิ่งไปกว่านั้น ถอยหนึ่งหมื่นก้าวมาพูด

ต่อให้กฎหมายใช้ไม่ได้ คุณท่านซึ่งก็ทำไม่ลงคอจริงๆ

เขาเกลียดพ่อลูกคู่นี้จริงๆ แต่ เลือดบนตัวของพ่อลูกคู่นี้ ก็เป็นสายเลือดของตระกูลซึ่ง เดิมทีสมาชิกในครอบครัวของตระกูลก็ไม่ได้เจริญรุ่งเรืองหากตัวเองฆ่าพวกเขาจริงๆ ยังไม่ต้องพูดว่าตัวเองไม่ใจแข็งพอ หลังจากที่ตายก็ไม่มีหน้าไปเผชิญกับบรรพบุรุษ

อันที่จริงแล้ว พ่อแม่ทุกคนในโลกนี้ล้วนเป็นแบบนี้

แม้ว่าจะรู้ว่าลูกของตัวเองเป็นหมาป่าโหดร้ายตัวหนึ่ง ก็อดไม่ ได้ที่จะเฉือนเนื้อตัวเองมาให้มันกิน

แล้วจะฆ่าเขาด้วยตัวเองลงคอได้อย่างไร?

ในใจของคุณท่านซึ่งสับสนอย่างไม่มีอะไรเทียบได้ในช่วง เวลาหนึ่ง เขาถึงขนาดคิดว่าก็ส่งตัวของสองคนนี้ให้กับอำนาจ ตุลาการให้รู้แล้วให้รู้รอดไปเลย ให้อำนาจตุลาการตัดสินจําคุก พวกเขาถึงสิบปีหรือยี่สิบปี ถึงขนาดไม่มีกำหนดก็ได้ ก็นับว่าเป็น กําจัดความชั่วร้ายให้ประชาชนแล้ว

แต่ทว่า เขาก็คิดถึงเยเฉินในทันที

เขาแอบคิดในใจว่า “ครั้งนี้ อาจารย์เยเห็นแก่หน้าซึ่งหวั่นถึง ทั้งหมด ถึงได้ลงมือ

“ถ้าหากฉันทําผลของการจัดการเรื่องนี้ ไม่สามารถทำให้อา จารย์เย่พึงพอใจได้ นั่นก็เทียบเท่ากับว่าฉันทำให้อาจารย์เยอุ่น เคืองใจไม่ใช่เหรอ?!”

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เขาก็หันหน้ามองไปทางเย่เฉินในทันที และ สองมือประสานคารวะด้วยความเคารพเป็นอย่างมากว่า “อา จารย์เย่ ตระกูลซึ่งมีมารผจญสองตัวนี้ ดีนะที่คุณต้านทานคลื่น คลั่งได้ ไม่อย่างนั้นผมซึ่งโม่และซ่งหวั่นถึงหลานสาวของผมคงตายที่ฝังแล้ว และวันนี้มารผจญสองตัวอยู่จะฆ่าแกง ทั้งหมดฟังอาจารย์ค่าเดียว!

เมื่อซ่งเทียนหมิงได้ยินคำรีบก้มกราบคำนับให้กับและร้องไห้พูดว่า อาจารย์เย่ ได้เข้าใจด้วย ตัวพวก เราสองพ่อให้กับอำนาจตุลาการ

ซึ่งทรงก็ร้องไห้อย่างขมขื่นและวิงวอนว่า พวกให้กับอำนาจตุลาการให้กฎหมายมาลงโทษพวกเรา …

ในของซ่งหรง ก็เข้าใจแล้ว แม้ว่าคุกจะทรมาน แต่ ตราบใดที่สามารถมีชีวิตอยู่ได้ก็ที่สุดแล้ว

ถึงเวลา ตัวเองและยังสามารถเส้นสาย รับการพิเศษอยู่ใน

ในเวลาเย่เฉินยิ้มอย่างเฉยเมย พูดว่าหวั่นถึง คุณว่ายังไง?