บทที่ 2058

ซูรั่วหลีเองก็รู้ดี ถ้าเป็นแผลปกติเธอจัดการเองได้ไม่มีปัญหา แต่ถ้าสามถึงเส้นชีพจร หากต้องจัดการเองจึงค่อนข้างยุ่งยาก

อีกอย่าง ถ้าแผลลามไปถึงเส้นประสาท ต้องมีอาการเจ็บ ป่วยตามมาภายหลังอย่างแน่นอน ถ้าเป็นอย่างนั้น ความ สามารถในการต่อสู้ก็จะได้รับผลกระทบ

คิดมาถึงตรงนี้ ในใจของซูรั่วหลีก็เกิดความลังเล ไม่รู้ว่าควร

ให้เย่เฉินช่วยดีหรือไม่

ถึงอย่างไรเย่เฉินก็เป็นถึงยอดฝีมือที่มีความเก่งกาจห่างไกล จากตัวเอง ถ้าให้เขามาทำแผลให้ ต้องน่าเชื่อถือกว่าแน่นอน

เมื่อเย่เฉินเห็นสีหน้าทุรนทุรายของเธอ ก็พูดออกมาอย่างเด็ด ขาดว่า “เอาล่ะ หยุดลีลาได้แล้ว ชีวิตสำคัญกว่าทุกอย่าง อีก อย่างฉันเชื่อว่าเธอก็คงไม่อยากให้ขาตัวเองพิการหรอก ไม่ อย่างนั้นลองคิดภาพสาวน้อยเดินขาเป๊ก็คงตลกน่าดู

พูดจบ เขาก็ยื่นมือออกไปทางซูรั่วหลี เอ่ยพูดขึ้นมาได้ “มา ฉันจะพาเธอไปนั่งเก้าอี้

เมื่อซูรั่วหลีเห็นท่าทางเอาจริงของเเฉิน จู่ๆ ในใจก็เกิดความ รู้สึกเขินอาย รีบพูดเสียงเบาว่า “ฉันทำเองได้

พูดจบ เธอก็ใช้สองมือยันตัวเพื่อลุกขึ้น แต่กลับพบว่า แขน ทั้งสองข้างของตัวเองไม่มีแรงเลยสักนิด
เมื่อเย่เฉินเห็นเธอทําอะไรสิ้นคิด ก็พูดออกมานิ่งๆว่า “อย่า พยายามเลย เส้นลมปราณของเธอถูกฉันปิดเอาไว้หมดแล้ว ร่างกายออกแรงไม่ได้หรอก

ในใจของซูรั่วหลีเริ่มตระหนักขึ้นมา เธอทำได้เพียงยื่นมือ ออกไปตรงหน้าของเยเฉินแต่โดยดี เอ่ยพูดเสียงเบาว่า “งั้น รบกวนนายด้วยแล้วกัน….

เย่เงินยื่นมือออกไปจับมือเย็นๆของเธอเอาไว้ จากนั้นก็พยุง เธอขึ้นมา

ซูรั่วหลีเพิ่งเคยถูกผู้ชายจับมือไว้แบบนี้ครั้งแรก ชั่วขณะหัวใจ จึงเต้นแรงอย่างประหม่า

เธอโตมากับแม่ แต่ไหนแต่ไรก็สนใจแต่การต่อสู้ อย่าว่าแต่ มีความรักเลย แม้แต่โอกาสได้รู้จักกับผู้ชายก็ยังไม่มี

ตอนนี้จู่ๆก็ถูกผู้ชายจับมืออย่างใกล้ชิด ในใจจึงว้าวุ่นขึ้นมา

อย่างห้ามไม่ได้

เย่เฉินพยุงเธอมาถึงเก้าอี้ จากนั้นก็ให้เธอเอนลงบนเก้าอี้ช้าๆ ล็อกเก้าอี้ให้อยู่นิ่ง แล้วพูดกับเธอว่า “ฉันต้องตัดกางเกงเธอ ออกก่อน”

เมื่อรั่วหลีได้ยินคำพูด ใบหน้าก็แดงซ่านขึ้นมาชั่วขณะ เอ่ยพูดในใจอย่างสิ้นหวังว่า “ต้องตัดกางเกงออกจริงๆเหรอ? ถ้าเป็นอย่างนั้น ต้นขาก็จะไม่เผยออกมาต่อหน้าเขาหมดเหรอ?”

ในตอนที่ซูรั่วหลียังไม่ค่อยอยากตอบรับการตัดสินใจของเเฉิน เยเงินก็หยิบกรรไกรขึ้นมา กะระยะห่างจากบริเวณที่มี ลูกดอกหน้าไม้เสียบอยู่ไว้ประมาณสองสามส่วน จากนั้นจึงได้ ลงมือตัดกางเกงของซูรั่วหลีออก

ทันใดนั้นซูรั่วหลีก็รู้สึกเย็นวาบที่ขาด้านซ้าย เมื่อก้มมอง ก็ พบว่าขาเรียวยาวของตัวเองถูกเปิดเผยออกมาหมดแล้ว เธอจึง กุมหน้าเอาไว้ด้วยความอาย

เยเฉันคิดไม่ถึง ว่าขาของซูรั่วหลีจะเรียวสวยได้ขนาดนี้ ถึง ขนาดที่ว่าสวยกว่าขาผู้หญิงทุกคนที่เขาเคยรู้จัก

น่าจะมาจากการที่ซูรั่วหลีฝึกต่อสู้มาตั้งแต่เด็กๆ

ขาของเธอไม่เพียงแค่เรียวยาว แต่ยังเหยียดตรงอีกด้วย ยังแอบมีกล้ามนิดๆ เทียบกับพวกนางแบบแล้ว ก็ไม่ได้ถือว่า ด้อยไปกว่าเท่าไหร่ เหมือนจะดีกว่าเสียด้วยซ้ำ ถือได้ว่าเป็น หนึ่งในคนที่มีขาที่สวยสมบูรณ์แบบเลยก็ว่าได้

เมื่อซูรั่วหลีเห็นเเฉินจ้องมองขาของตัวเองนิ่งๆ นอกจากจะ รู้สึกอายแล้ว ก็ยังรู้สึกหงุดหงิด เธอรู้สึกว่า ถึงแม้ผู้ชายคนนี้จะ เก่งกาจมากแค่ไหน แต่สุดท้ายก็ไม่ได้ต่างอะไรกับพวกผู้ชาย แพรวพราวพวกนั้น

ดังนั้น เธอจึงเอ่ยถามขึ้นมาอย่างมีน้ำโหเล็กน้อยว่า “นายมอง อะไร?”

เยเฉินเงยหน้าขึ้นมา ยิ้มนิ่งๆแล้วพูดอย่างหน้าตายว่า “มอง ขาเธอไง ขาเธอสวยดี