บทที่ 2033

เรือที่เย่เฉิน โดยสาร หลังจากที่ออกจากท่าเรือ ก็กำลังมุ่งหน้า ไปทางน่านน้ำข้ามพรมแดน

เพราะว่าฮาชิโมโตะ ชินคิจิถูกขังอยู่ในห้องโดยสารที่ชั้นล่าง ดังนั้นเย่เฉินก็ตัดสินใจพาซึ่งหวั่นถึงลงไปจัดการหมอนั่น

กะลาสีบนเรือพาทั้งสองคนไปที่ห้องโดยสารด้านล่าง และเปิด ประตูหนึ่งในนั้นหนึ่งบาน

ในห้อง ชายคนหนึ่ง ใส่ชุดสูทขนสัตว์คุณภาพสูง แขนขาก็ถูก ยึดติดกับเก้าอี้อย่างแน่นหนา มือทั้งสองถูกมัดไว้กับที่วางแขน ของเก้าอี้ ขาทั้งสองและแขนทั้งสองถูกมัดติดกับขาหน้าของ เก้าอี้ บนศีรษะยังคลุมถุงสีดำ และคลุมทั้งหัวไว้ด้านใน

เย่เฉินสันนิษฐานว่า คนคนนี้ น่าจะเป็นฮาชิโมโตะ ชินคิจิ

คนของนางาฮิโกะ อิโตะ เพื่อคำนึงถึงความรอบคอบ ตั้งใจใช้ ท่อเหล็กกลม ใส่ทุกนิ้วของฮาชิโมโตะ ชินคิจิเข้าไปอย่างแน่น หนา ต่อจากนั้นก็ยึดเข้ากับที่วางแขนเข้าด้วยกัน

แบบนี้ ฮาชิโมโตะ ชินคิจิไม่สามารถแม้แต่จะงอนิ้วได้ นับ ประสาอะไรกับความเป็นไปได้ที่จะหลบหนีไปได้

นอกเหนือจากนี้ ยังมีชายคนหนึ่งถือปืนช็อตไฟฟ้ายืนอยู่ข้างๆ จ้องมองมาที่เขาอย่างไม่กะพริบตา งานรักษาความปลอดภัย เรียกได้ว่าถึงที่เป็นอย่างมาก
เมื่อชายที่ถือปืนช็อตไฟฟ้าเห็นเเงินเข้ามา พูดย่างเคารพใน ทันทีว่า “คุณเย่ คุณมาแล้ว!”

เยเฉินพยักหน้า และเอ่ยปากถามว่า “นี่คือฮาชิโมโตะ ชินดิจิ เหรอ?” “ใช่!”คนคนนั้นถอดผ้าคลุมบนหัวของฮาชิโมโตะ ชินคิจิลงมา

และพูดว่า “คุณเย่ ไอ้หมอนี่ก็คือฮาชิโมโตะ ชินคิจิ! พวกเรา

ตรวจสอบชัดเจนแล้ว!”

ในเวลานี้ฮาชิโมโตะ ชินอิจิยังไม่ได้ปรับตัวเข้ากับแสงที่แยง ตา ในปากถูกยัดด้วยผ้าขนหนู ดังนั้นไม่สามารถพูดได้ทำได้ เพียงครวญคราง ร่างกายก็ดิ้นรนไม่หยุดหย่อน

เมื่อเย่เฉินดิ้นรนอย่างสุดชีวิต โดยพื้นฐานแล้วคนทั้งตัวกลับ ไม่มีการเคลื่อนไหว และอดไม่ได้ที่พูดด้วยรอยยิ้มว่า “พวกนาย รอบคอบเกินไปแล้ว มัดมือเท้าก็พอแล้ว ยังยึดติดนิ้วมือทั้งหมด ให้แน่น ดูสิคุณฮาชิโมโตะกังวลแล้ว”

ชายคนนั้นพูดความเคารพว่า “คุณเย่คุณไม่รู้อะไรเลย คนร้ายในภาพยนตร์ละครโทรทัศน์ก็เพราะมักจะละเลยมือของ พระเอก ดังนั้นไม่ว่าจะมัดพระเอกไว้ยังไง พระเอกก็สามารถหา จุดบกพร่องหลบหนีได้ ดังนั้นพวกเราใส่นิ้วทั้งสิบของหมอนี่อยู่ ในท่อเหล็กให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย แบบนี้ต่อให้เขาเป็นเทพเซียน หนีไม่พ้น!”

เย่เฉินหัวเราะฮ่าๆ ชี้ไปที่ฮาชิโมโตะ ชินคิจิ และพูดด้วยรอย ยิ้มว่า: “หน้าแบบนี้น่ะเหรอ คู่ควรที่จะเปรียบเทียบกับพระเอกในภาพยนตร์ละครโทรทัศน์ได้ที่ไหนกัน ในเวลานี้ ฮาชิโมโตะ ชินอิจิก็ค่อยๆฟื้นการมองเห็น

สิ่งแรกที่เขาเห็น ก็คือเย่เฉินที่กำลังนิ้วมาที่ตัวเอง

ในเวลานี้ ในใจของเขาประหลาดใจเป็นอย่างมาก “คนคนนี้ เป็นใครกันแน่?! เขาให้คนลักพาตัวฉันเหรอ? ฉันเคยทำให้เขา ขุ่นเคืองใจด้วยเหรอ?”

ในเวลานี้ เย่เงินยื่นมือออกมาดึงผ้าขนหนูออกจากปากของ เขา และพูดด้วยน้ำเสียงเย็นซาว่า “ฮาชิโมโตะ ชินคิจิใช่มั้ย? รู้ มั้ยว่าทําไมฉันถึงได้ลักตัวแกมา?”

ฮาชิโมโตะ ชินคิจิถามโดยไม่รู้ตัวว่า “แกเป็นใคร? ฉันไม่รู้ จักแกด้วยซ้ำทำไมแกต้องสั่งให้คนอื่นมาลักพาตัวฉันด้วย?!”

เย่เฉันคิดไม่ถึงว่าหมอนี่จะดื้อรั้น ก็ตบหน้าไปในทันที และ ด่าทอด้วยความโกรธว่า: “แกแมร่งยังเก่งกาจจริงๆ ตัวเองทำ เรื่องช้าไร้ยางอายอะไรไว้ในใจของตัวแกเองไม่รู้เหรอ? ยัง กล้าที่จะตั้งคำถามกับฉันเหรอ?”

ฮาชิโมโตะ ชินคิจิอ้าปากพูดว่า “ฉัน…ฉันเป็นพลเมืองที่ ปฏิบัติตามกฎหมายของประเทศญี่ปุ่น! เป็นรองประธานของ บริษัทนิปปอนสติ! ฉันไม่เคยทำอะไรที่ผิดกฎหมาย แต่กลับเป็น แก…รู้โทษหนักของการลักพาตัวคนหรือเปล่า?!”

เย่เฉินตบเขาอีกครั้ง และด่าว่า “โทษหนักใช่มั้ย? ก็ได้ งั้นแก ดูเธอ ต่อจากนั้นบอกฉันว่า โทษของลักพาตัวหนักกว่า หรือว่าฆาตกรรมที่หนักกว่า

พูดแล้ว เขาก็ดึงซ่งหวั่นถึงมาข้างกายตัวเอง

เมื่อฮาชิโมโตะ ชินคิจิเห็นซึ่งหวั่นถึง คนทั้งคนก็ตกใจจนตะลึง จนตาค้างในทันที