บทที่ 2029

คฤหาสน์อิโตะในตัวเมืองโตเกียว

เยเฉินกับซึ่งหวั่นถึง ก็เตรียมตัวพร้อมที่จะออกเดินทางแล้ว

คืนนี้เป็นโอกาสดีที่จะลักลอบเข้าเมือง

เพราะว่าคืนนี้ หน่วยลาดตระเวนยามชายฝั่ง กำลังจะ ซ่อมแซมอุปกรณ์

ดังนั้น ในทะเลจะมีเวลาว่างเปล่าไม่กี่ชั่วโมง

ประกอบกับยามชายฝั่งของประเทศญี่ปุ่นยังเข้มงวดในเรื่อง ของการเข้าออก พลังงานส่วนใหญ่ของพวกเขา ก็กำลังพยายาม ทำทุกอย่างที่จะทำได้ เพื่อปราบปรามผู้อพยพผิดกฎหมายที่ ลักลอบเข้าประเทศญี่ปุ่น หรือว่าลักลอบนำเข้าสินค้าผิด กฎหมายเข้ามาในประเทศญี่ปุ่น

สําหรับคนและสิ่งของที่ลักลอบออกจากประเทศญี่ปุ่น ไม่ค่อย สนใจ

ดังนั้นแบบนี้ ก็สามารถที่จะออกจากโตเกียวได้อย่างง่ายดาย นางาฮิโกะ อิโตะเตรียมขบวนรถไว้แล้ว ตั้งใจส่งเย่เฉินและซ่ง หวั่นถึงไปที่ท่าเรือด้วยตัวเอง

และอิโตะ นานาโกะก็กำลังมีความคิดนี้เหมือนกัน

ในใจของเธอก็ย่อมอาลัยอาวรณ์ต่อเย่เฉินเป็นอย่างมาก แต่ว่าในใจของเธอก็รู้ดีว่า ตัวเองไม่สามารถที่จะรั้งเเฉินไว้ได้ด้วย

ดังนั้น ได้ไปส่งเยเฉินที่ท่าเรือ ในใจของเธอก็พึงพอใจมาก

แล้ว ดังนั้น หลังจากที่ทุกคนเตรียมตัวเสร็จ เย่เฉินกับข่งหวั่นถึง

ภายใต้นางาฮิโกะ อิโตะกับอิโตะ นานาโกะสองพ่อลูกที่ไปเป็น

เพื่อน ก็นั่งรถไปที่ท่าเรือ

บนรถ นางาฮิโกะ อิโตะพูดกับเย่เฉินว่า “คุณเย่ ฮาชิโมโตะ ชินกิจของบริษัทนิปปอนสติ ผมได้ส่งนินจาให้นำตัวไปที่ท่าเรือ แล้ว”

เยเฉินพยักหน้าอย่างพึงพอใจ “ลำบากคุณแล้วคุณอิโตะ” นางาฮิโกะ อิโตะรีบพูดว่า “คุณเย่ไม่จําเป็นต้องเกรงใจมาก ขนาดนี้ เป็นสิ่งที่ผมควรทำทั้งนั้น

หลังจากขบวนรถขับไปได้สี่สิบนาที ก็มาถึงท่าเรือใหญ่ของ

โตเกียว

ท่าเรือโตเกียวทั้งหมดครอบครองพื้นที่ขนาดใหญ่มาก ตาม แนวชายฝั่งอย่างน้อยก็หลายกิโลเมตร

ตำแหน่งท่าเทียบเรือส่วนใหญ่ ก็ล้วนเป็นตำแหน่งท่าเทียบ เรือพิเศษสําหรับเรือบรรทุกน้ำมันขนาดใหญ่มากและเรือขนส่ง สินค้าตู้คอนเทนเนอร์ ตำแหน่งท่าเทียบเรือเหล่านี้อยู่ใกล้กับ พื้นที่ปฏิบัติการ ไม่เพียงแค่มีคนงานจำนวนมากที่ทำงานที่นี่ ยิ่งไปกว่านั้นก็เป็นสถานที่ที่มีความเสี่ยงที่จะลักลอบขนของเถื่อน มากที่สุด ดังนั้นทางศุลกากรตรวจสอบอย่างเข้มงวดมาก

ตำแหน่งเทียบท่าเรือที่นางาฮิโกะ อิโตะเตรียมไว้สำหรับส่ง

หวั่นถึง อันที่จริงเป็นท่าเรือที่ค่อนข้างเล็กเรียบง่ายแห่งหนึ่ง ตำแหน่งท่าเทียบเรือประเภทนี้สามารถเทียบท่าได้เพียงไม่กี่ พันต้นเท่านั้น และการตรวจตราค่อนข้างไม่รอบคอบ

อันที่จริงแล้ว ลักลอบเข้าเมืองไม่ได้เริ่มต้นจากนั่งเรือ เพราะ ว่าท่าเรือโตเกียวยังอยู่ในเขตปกครองและภายใน ทะเลอาณาเขตของประเทศญี่ปุ่น ดังนั้น ขึ้นเรือจากตรงนี้ได้ผิด กฎหมาย

ขึ้นเรือจากที่นี่ ตราบใดที่ไม่ได้ออกนอกประเทศ โดยไม่ได้รับ อนุญาตไม่ได้เข้าสู่น่านน้ำข้ามพรมแดนโดยไม่ได้รับอนุญาต ทั้งหมดนี้สมเหตุสมผลและถูกกฎหมาย

ท่าเรือ ในเวลานี้ มีเรือยอชต์ขนาดเล็กและขนาดกลางหลาย ล่าจอดเทียบท่าที่ท่าเรือ ซึ่งหนึ่งในนั้นที่ใหญ่ที่สุด ก็คือเรือ สำราญสุดหรูที่นางาฮิโกะ อิโตะจัดเตรียมไว้ให้เยู่เฉิน

ขบวนรถขับตรงไปยังท่าเรือ จอดอยู่ตรงที่ประตูขึ้นเรือของเรือ ยอชต์ แม้ว่านางาฮิโกะ อิโตะจะสูญเสียขาทั้งสอง แต่ยังให้คน ประคองเขาขึ้นบนรถเข็น และลงรถไปส่ง

หลังจากที่เย่เฉินกับซึ่งหวั่นถึงลงรถ นางาฮิโกะ อิโตะก็เอ่ย ปากพูดว่า: “คุณเย่ ลูกเรือและกัปตันเป็นคนสนิทของผม คุณ วางใจได้เลย!”
เย่เฉินพยักหน้า: “ลำบากคุณอิโตะแล้ว”

นางาฮิโกะ อิโตะรีบพูดว่า “คุณไม่ต้องเกรงใจขนาดนั้น!

เย่เฉินมองดูเวลา และเอ่ยปากพูดกับนางาชิโกะ อิโตะสองพ่อ ลูกว่า: “ดึกมาแล้ว พวกเราก็ยังรีบร้อนเดินทาง ก็ไม่พูดอะไรมาก นักกับทั้งสองคนแล้ว พวกเราหวังว่าจะมีโอกาสได้พบกันอีก!”

นางาฮิโกะ อิโตะมือประสานคารวะ และพูดด้วยความเคารพ

ว่า: “คุณเย่ หวังว่าจะมีโอกาสได้พบกันอีก!”

อิโตะ นานาโกะพูดด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความอาลัย อาวรณ์: “เย่เฉินซัง หวังว่าจะมีโอกาสได้พบกันอีก!”

เยเฉันมองดูเธอแล้วยิ้มเล็กน้อย และพูดว่า “นานาโกะ ดูแล ตัวเองด้วย!”