บทที่ 2024

สำหรับคนธรรมดา สองสามพันล้านหยวนนั้นเป็นราคาที่สูง เสียดฟ้า แต่สําหรับวาตานาเบะ ชินอิจิ แต่ว่านี่ก็เป็นทรัพย์สิน เพียงร้อยละหนึ่ง หรือสองเปอร์เซ็นต์ของทรัพย์สินทั้งหมดของ เขา

ทำให้ใครคนหนึ่งสูญเสียความเป็นชายไป ใช้ทรัพย์สิน ทั้งหมดไปหนึ่งเปอร์เซ็นต์หรือสองเปอร์เซ็นต์ไปมีความ ปรารถนาอย่างยิ่งของสมรรถภาพอย่างนั้นอีกครั้ง เชื่อว่าไม่มี ผู้ชายคนไหนในโลกจะปฏิเสธ

ในเวลานี้วาตานาเบะ ชินอิจิก็รู้สึกตื่นเต้นมาก และอ้าปาก ถามว่า: “คุณเย่ ไม่รู้ว่าสมรรถภาพอย่างนี้ของผมจะรักษาให้คง อยู่ต่อไปได้นานแค่ไหน?”

เย่เฉินยิ้มเล็กน้อย: “รักษาให้คงอยู่ต่อไปยี่สิบปีคงจะเพียง พอแล้ว ถึงเวลานั้นคุณก็อายุเกือบเจ็ดสิบปี ก็ถือได้ว่าอายุมาก แต่ก็ยังแข็งแรง หากตัวของคุณเองดูแลอย่างถูกต้อง รักษาให้ คงอยู่ต่อไปเจ็ดสิบปีกว่าก็จะทำไมเป็นไปไม่ได้”

วาตานาเบะ ชินอิจิตื่นเต้นจนใบหน้าแดงก่ำ กำปั้นทั้งสองจับ แน่น พูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเทาว่า “ยี่ยี่สิบปีเหรอ?! นี่ นี่ฝันก็ ยังไม่กล้าคิด! เยี่ยมมาก…เยี่ยมมากจริงๆ!

นางาฮิโกะ อิโตะที่อยู่ข้างๆเอ่ยปากพูดว่า “ชินอิจิ ในเมื่อคุณ เย่ช่วยนายชดเชยข้อบกพร่องแล้ว งั้นก็ให้นานาโกะพาคุณซึ่งกลับมา พวกนายเซ็นสัญญากันก่อนเถอะ!

“ใช่ๆๆๆ! “วาตานาเบะ ชินอิจิพูด โดยลังเลแม้แต่น้อยว่า “เซ็น! ต้องเซ็นอย่างแน่นอน!

นางาฮิโกะ อิโตะพยักหน้า หยิบโทรศัพท์ออกมา โทรอิโตะ นานาโกะ และเอ่ยปากพูดว่า “นานาโกะ ลูกกับคุณส่งกลับมา เถอะ ทานอาหารแล้ว

“ได้ค่ะท่านพ่อ!”

หลังจากนั้นไม่นาน อิโตะ นานาโกะก็พาซึ่งหวั่นถึงกลับมา ด้วยกัน

ในอ้อมแขนของซ่งหวั่นถึงในเวลานี้ ยังอุ้มสุนัขสีกากีตัวน้อยๆ หนึ่งตัวไว้

ในเวลานี้สุนัขตัวเล็กกำลังคลานไปมาในอ้อมแขน เห็นได้ชัด

ว่าสนิทสนมกับเธอมาก

อิโตะ นานาโกะพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ยูกิกับพี่หวั่นถึงถูกชะตา กันมาก ติดเธออยู่ตลอดไม่ยอมปล่อย ดังนั้นพี่หวั่นถึงอยากจะ เอามันกลับไปเลี้ยงดูที่เมืองจินหลิง

ซึ่งหวั่นถึงลูบไล้สุนัขตัวน้อยๆ ในอ้อมแขนด้วยความรักไปด้วย พูดกับเย่เฉินไปด้วยว่า “อาจารย์เย่ ยูกิเป็นตัวเมีย เหมือนกับว่า จะชื่นชอบฉัน ฉันก็ชอบเธอเหมือนกัน ดังนั้นอยากจะพามันกลับ ไปในประเทศ ไม่ทราบว่าจะสะดวกหรือเปล่า?”

เย่เฉินพูดด้วยรอยยิ้มว่า “มีอะไรที่ไม่สะดวก พวกเราสองคนที่มีชีวิตอยู่ก็ยังสามารถลักลอบกลับไป ยิ่งไม่ต้องพูดถึงสุนัขตัว น้อยๆตัวหนึ่ง บนเรือมีที่ว่างมากมาย เกรงว่าสุนัขหนึ่งร้อยตัว ใส่ไว้ได้”

นางาฮิโกะ อิโตะพยักหน้ารัวๆ และพูดด้วยรอยยิ้มว่า “เรือที่ ผมเตรียมไว้สําหรับพวกคุณสองคนนั้นใหญ่มากจริงๆ และ เหลือเฟือสำหรับผู้คนหลายสิบคน

ซึ่งหวั่นถึงมีความสุขมาก และพูดด้วยรอยยิ้มอ่อนหวาน “งั้น ฉันก็จะพายูกิกลับไปแล้วนะ!”

นางาฮิโกะ อิโตะรีบพูดว่า “พี่หวั่นถึง เดี๋ยวฉันจะให้คน เตรียมอาหารสุนัขให้พี่ ในตอนกลางคืนพี่และเย่เฉินซังพามันขึ้น เรือก็ได้แล้ว!”

ซึ่งหวั่นถึงพยักหน้า และพูดขอบคุณ: “ขอบคุณมากๆนะนานา โกะ!”

อิโตะ นานาโกะกะพริบตา และพูดด้วยยิ้มว่า “พี่หวั่นถึงอย่า ได้เกรงใจฉันขนาดนี้!!

ซึ่งหวั่นถึงพูดว่า: “ยูกิไปกับฉันแล้ว คุณจะคิดถึงมันมั้ย?”

อิโตะ นานาโกะเหลือบมองใบหน้าของเเฉินแวบหนึ่ง และ พูดด้วยรอยยิ้มว่า: “ถ้าฉันคิดถึงมัน ฉันก็จะไปหามันที่เมืองจีน หลิง ก็สามารถไปเจอพี่และเย่เฉินซังได้พอดี!”

อันที่จริงแล้ว คนที่อิโตะ นานาโกะอยากเจอมากที่สุด ก็ย่อม เป็นเย่เฉินเป็นธรรมดา
เพียงแต่ว่า ในใจของเธอรู้ดีว่า เยเฉันเป็นผู้ชายที่แต่งงาน แล้ว ตัวเองเดินทางมาไกลมากไปหาเขา ไม่สมควรไม่เหมาะสม

ดังนั้น รอซ่งหวั่นถึงนำสุนัขตัวนี้กลับไปที่เมืองจีนหลัง อย่าง น้อยตัวเองก็สามารถอ้างเหตุผลมาหาลูกสุนัข ไปหาเอเฉินที่ เมืองจินหลิงได้

แม้ว่าถ้อยค่านี้ก็ค่อนข้างไม่จริงจังไม่มากก็น้อย แต่อย่างน้อย

ก็ถือว่าเป็นอาจารย์ที่มีชื่อเสียง

ในเวลานี้ซ่งหวั่นถึงก็รับรู้เช่นกัน ในใจก็อดไม่ได้ที่จะทอด ถอนหายใจ “เด็กผู้หญิงนุ่มนวลดุจสายน้ำอย่างอิโตะ นานาโกะ ก็ถูกเย่เฉินได้หัวใจไปทั้งหมด ไม่รู้จริงว่าอาจารย์เยเตรียมจะคืน หนี้ความรักเหล่านี้อย่างไรในอนาคต!

ในเวลานี้ เธอรู้สึกสงสารอิโตะ นานาโกะเล็กน้อย ในเวลา เดียวก็ค่อนข้างสงสารตัวเอง แม้ว่าทั้งสองจะรู้จักกันไม่นาน แต่ ในส่วนลึกของหัวใจ กลับเป็นหัวอกเดียวกันอย่างจริงใจ ชัดเจน…