บทที่ 2008

ซึ่งเทียนหญิงที่นอนอยู่บนเตียงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาทันที และ พูดด้วยรอยยิ้มว่า “หรง ฉันถึงบ้านแล้ว ใช่แล้ว วางใจเถอะ ไอ้ แก่ไม่ได้สังเกตเห็นสิ่งผิดปกติอะไร เขาอาจจะอดหลับอดนอนมา นานเกินไปร่างกายไม่สบาย กลับไปพักผ่อนที่ห้องแล้ว

ในเวลานี้ ไมโครโฟนแบบมีทิศทางความเที่ยงตรงสูง ก็จับ เสียงของซ่งทรงในโทรศัพท์ได้เช่นกัน เขาเอ่ยปากถามว่า “พ่อ พ่อเตรียมที่จะวางยาให้ไอ้แก่เมื่อไหร่เหรอ?”

ซ่งเทียนหมิงพูดด้วยรอยยิ้มว่า “แกอย่าเพิ่งใจร้อน ตอนนี้ ไม่มีเวลาที่เหมาะสม เมื่อกี้นี้ฉันสั่งให้พ่อครัวตุ่นรังนกให้ของ แกหนึ่งชาม เดี๋ยวฉันจะเอาไว้ก่อน หลังจากที่ใส่ยาเข้าไปแล้ว ค่อยส่งไปที่ห้องของเขา เขาดื่มลงไปด้วยตัวเอง!

ซ่งหรงรีบพูดว่า: “พ่อ ยานนานแค่ไหนจะเห็นผล

ซึ่งเทียนหมิงพูดว่า: “เวลาบีบคั้น ฉันจะเพิ่มปริมาณยาให้ไอ้ แก่มากขึ้น น่าจะหลังจากที่เขาทานไปภายในสองชั่วโมง ก็จะมี ผลขึ้นมาแล้ว!

ซึ่งหรง พูดอย่างตื่นเต้นอย่างไม่มีสิ้นสุดว่า “งั้นก็ดีมาก จริงๆ! รอไอ้แก่กลายเป็นโรคอัลไซเมอร์ เรื่องของตระกูลซ่ง เขา

ก็ไม่มีโอกาสได้ที่จะสั่งการได้อีกแล้ว!” ซึ่งเทียนหญิงคือคำหนึ่ง และพูดว่า “ทรง คืนนี้ แกพักผ่อนให้เต็มที่เสียก่อน ถ้าหากเวลานั้นเยเฉินมีเรื่องอะไรที่จะสั่งการให้ แกทำ งั้นแกก็ทำตามที่เขาสั่งการอย่างว่าง่าย อย่าได้ทำให้เขามี ความสงสัยอะไรก็ตามอย่างเด็ดขาด รอหลังจากที่ทางด้านฉัน ทำให้ไอ้แก่กลายเป็นโรคอัลไซเมอร์ ฉันก็จะโทรหาแกให้แก กลับมา ถึงเวลานั้นแกก็บินตรงกลับมาที่เมืองจินหลิงก็ได้แล้ว”

ซึ่งหรง พูดด้วยความตื่นเต้นว่า “ได้ครับพ่อ งั้นผมจะรอ ข่าวดีของพ่อนะครับ!!

เมื่อคุณท่านซึ่งได้ยินถึงตรงนี้ เพียงแค่รู้สึกกระหืดกระหอบ อย่างฉับพลัน!

“จริงๆด้วย!”

“ไอ้สารเลวนี้ต้องการทำร้ายฉันจริงๆด้วย!”

“ฉันเป็นพ่อแท้ๆของเขา! ตอนนี้เขาเพื่อทรัพย์สินแค่นี้ จะ วางยาพิษฉัน!”

คุณท่านซ่งพูดถึงตรงนี้ ก็โกรธจนสั่นเทาไปทั้งร่างกาย

เขาลุกขึ้นมา ชี้ไปที่ซึ่งเทียนหญิงบนหน้าจอ และตวาดด้วย ความโกรธเป็นอย่างมาก: “ฉันซึ่งโมตลอดชีวิตไม่เคยกระทำ เรื่องผิดมโนธรรมมาก่อน คาดไม่ถึงว่าจะมีลูกชายที่โฉดชั่วอย่าง สัตว์ร้าย! ถ้ารู้ก่อนว่าเขาจะเป็นเดรัจฉานแบบนี้ ฉันควรจะบีบคอ เขาให้ตายอยู่ในผ้าห่อทารกตั้งนานแล้ว!

“ยังมีไอ้สารเลวอย่างซึ่งทรงคนนั้นด้วย! ตั้งแต่วันที่เขาเกิด มา ฉันก็รักทะนุถนอมเป็นอย่างมาก คาดไม่ถึงว่าเขาก็เพื่อเงินแล้ว ทำสิ่งที่โหดร้ายเถื่อนยิ่งกว่าสัตว์เช่นนี้ออกมา

ใบหน้าของลุงก็เต็มไปด้วยความตกใจกับความโกรธไม่แพ้ กัน แต่ว่าเขายังรีบเข้ามาประคองคุณท่านซึ่งไว้ และพูดอย่าง จริงจังว่า: “คุณท่าน เรื่องสำคัญเร่งด่วนตอนนี้ไม่ใช่โกรธ แต่คือ ต้องคิดว่าจะรับมือยังไง!

ชะงักนิ่งชั่วครู่ ลุงก็พูดว่า “อย่างอื่นไม่ต้องพูดถึง แค่รังนกที่ เขาเตรียมไว้ให้คุณอย่างเดียว คุณก็อย่าได้ทานอย่างเด็ดขาด!!

“ไม่เพียงแต่ไม่ทาน ยิ่งไปกว่านั้นพวกเรายังต้องตื่นตัวเป็น อย่างมาก ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป อาหารและเครื่องดื่มทั้งหมด ก็ต้อง ป้องกันอย่างเข้มงวด ต้องไม่ปล่อยให้เขาสามารถที่จะใช้โอกาส ให้เป็นประโยชน์ได้

คุณท่านซึ่งส่ายหน้าด้วยความเศร้า และโบกมือแล้วพูดว่า “เหล่าวี ในเมื่อเขามีใจที่จะทำร้ายฉันแล้ว หากฉันยังป้องกัน อย่างเข้มงวดขนาดนี้ ตรงกันข้ามกันจะทำให้เขาสังเกตเห็นว่า ถูกจับได้แล้วดังนั้นก็จะกลายเป็นชั่วช้าสามานย์อย่างสุดขีดมาก ยิ่งขึ้น! หากฉันยังไม่ปล่อยให้เขาประสบความสำเร็จ เขาอาจจะ ไม่เพียงต้องการทำฉันให้กลายเป็นโรคอัลไซเมอร์ แต่อยากจะ ฆ่าฉันให้ตายทั้งเป็น

ลุงวีรีบถามว่าเขาว่า: “คุณท่าน คุณตั้งใจจะปล่อยให้พวกเขา ประสบความสําเร็จและชักใยกับพวกเขาเหรอ?”

คุณท่านซึ่งพยักหน้า และพูดอย่างจริงว่า: “เหล่านี้ ฉันมียา อายุวัฒนะที่อาจารย์เย่ให้มา อาจารย์เยซับฉันเป็นพิเศษ ใช้มันมาต้านทานพิษ คิดดูแล้วอาจารย์เย่ไม่น่าจะหลอก ดังนั้นฉันก็ จะทําแผนซ้อนแผนให้กับพวกเขาก็พอแล้ว”

เมื่อลุงวีได้ยินคำพูดนี้ ถอนหายใจด้วยความโล่งอก และถอน หายใจพูดว่า”โชคดีที่มีอาจารย์เย่!!

คุณท่านซึ่งก็อดไม่ได้ที่ถอนหายใจ “เฮ้อ! นั่นนะสิ! หากไม่ใช่ มีอาจารย์เยอยู่ คนแก่อย่างฉัน ไม่รู้ว่าตายไปกี่ครั้งแล้ว!”

ลุง พยักหน้าเบาๆ และพูดว่า “คุณท่าน คุณทำความดีมา ตลอดชีวิต อาจารย์เย่อาจจะเป็นสวรรค์ประทานมาปกป้องให้ คุณปลอดภัยตลอดชีวิต”

คุณท่านซึ่งยิ้มอย่างขมขื่น และกำชับว่า “เหล่านี้ หากฉันแผน ซ้อนแผน ก็จําเป็นต้องเล่นละครเป็นผู้ป่วยโรคอัลไซเมอร์ ถึง เวลานั้น นายอย่าเปิดเผยข้อบกพร่องอะไรก็ตามออกมา!

“ไอ้เดรัจฉานสองตัวนั้นรู้ว่านายเป็นคนที่ฉันไว้ใจมากที่สุด หากพวกเขาถามเรื่องอะไรก็ตามของฉัน นายต้องรู้ที่จะใช้สติ ปัญญาไกล่เกลี่ยกับพวกเขา!

“สิ่งที่ควรพูดก็พูดได้ ต้องทำเป็นอะไรก็พูดออกมาให้ได้ ให้ พวกเขารู้ว่านายภักดีกับพวกเขาเป็นอย่างมาก!

“แต่ว่า สิ่งที่พูดไม่ได้ นายห้ามพูดออกมาแม้แต่คำเดียว!

“โดยเฉพาะการมีอยู่ของระบบตรวจตราภายในนี้ ห้ามให้ พวกเขารู้เด็ดขาด เข้าใจมั้ย?”