บทที่ 1986

เนื่องจากตัวเองยังมียาอายุวัฒนะอยู่ไม่น้อย และยาชนิดนี้ก็มี ไม่ค่อยมีประโยชน์กับตัวเองมากนัก แต่มันจะได้ผลมากๆ เมื่อใช้ กับนางาฮิโกะอิโตะ

เขาไม่ใช่นักศิลปะการต่อสู้ และอายุของเขาก็ไม่มากนัก ถ้า แบ่งยาอายุวัฒนะออกมาหนึ่งส่วนสิบ และผสมในน้ำให้เขาดื่ม คงจะทำให้ร่างกายของเขากลับมาแข็งแรงอย่างรวดเร็ว

ทำไมถึงไม่ให้เขาทานยาในตอนนี้ เพราะเขาอยากจะควบคุม เรื่องนี้และให้ยากับเขาในเวลาที่เหมาะสม

บางครั้ง การเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่กับคนอื่น ก็ต้องให้ในเวลาที่ เหมาะสม

การเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่เป็นเรื่องที่ดี แต่มันก็เหมือนกับยา มัน

สามารถรักษาคนได้ และสามารถทำร้ายคนได้

เช่นเดียวกับการฉีดยา ต้องดูอาการของผู้ป่วยและกำหนด

อัตราของยา และฉีดให้ผู้ป่วยในเวลาที่เหมาะสม

ถ้าให้เร็วเกินไปที่ไม่ดี

ถ้าให้ช้าเกินไปก็ไม่ดีเหมือนกัน!

ถ้าให้เร็วเกินไป มักจะทำให้อีกฝ่ายไม่ซาบซึ้งในความ เอื้อเฟื้อของคุณ อาจจะทำให้อีกฝ่ายรู้สึกว่าการช่วยเหลือของคุณ มันเป็นสิ่งที่คุณต้องทำเพื่อเขาอยู่แล้ว

แต่ถ้าให้ช้าเกินไป มักจะทำให้อีกฝ่ายหมดความอดทน และ ความซาบซึ้งที่มีต่อคุณก็จะหายไป และเปลี่ยนเป็นตำหนิและไม่ พอใจ

ตอนนี้มันดีแล้ว ไม่ได้ให้ทันที และไม่ได้ให้เขารอนานเกินไป รอให้ตัวเองจัดการเรื่องของซ่งหวั่นถึงเสร็จแล้วค่อยให้เขา

เมื่อเป็นเช่นนี้ ไม่เพียงทำให้นางาฮิโกะอิโตะรู้สึกซาบซึ้ง และ ทำให้นางาฮิโกะอิโตะช่วยเหลือเรื่องของซ่งหวั่นถึงอีกด้วย

เขาไม่เพียงช่วยซ่งหวั่นถึงตรวจสอบเจอฆาตกรที่อยู่เบื้องหลัง และช่วยให้ส่งหวั่นถึงร่วมมือกับบริษัทนิปปอนสตีอีกด้วย

สามารถช่วยซ่งหวั่นถึงเปลี่ยนวิกฤตครั้งนี้ กลายเป็นโอกาส ได้

ถ้าเป็นอย่างนี้ ซึ่งหวั่นถึงไม่เพียงแค่สามารถเอาชีวิตรอดจาก วิกฤตครั้งนี้ ยังสามารถตรวจเจอคนที่อยู่เบื้องหลังเรื่องนี้อีกด้วย และกำจัดอันตรายของเธอ ทำให้เธอมีชีวิตที่ปลอดภัยใน อนาคต และสามารถได้ผลประโยชน์ที่ดีมากๆจากความร่วมมือ ในครั้งนี้ด้วย และมันก็เป็นเรื่องที่ดีกับทุ่งหวั่นถึงมากๆ

ในเวลานี้นางาฮิโกะอิโตะกับอิโตะนานาโกะและเอมิอีโตะ ต่างก็กล่าวคำขอบคุณกับเย่เฉินด้วยความเคารพ

โดยเฉพาะนางาฮิโกะอิโตะ ขณะที่เขาพูดคำขอบคุณ ดวงตา ของเขาก็แดงก่ำ
เย่เฉินเห็นความตื่นเต้นของเขา พูดกับเขาด้วยรอยยิ้ม “คุณอิ โตะพอได้แล้ว คุณรีบกลับไปพักผ่อนเถอะ เมื่อฉันเตรียมพร้อมที่ จะรักษาคุณ ฉันจะแจ้งคุณล่วงหน้า

นางาฮิโกะอิโตะพูดด้วยความตื่นเต้นทันที “ได้ครับคุณเย่! อย่างไรก็ตาม ฉันต้องขอบคุณมากๆ!”

หลังจากที่เอมิอีโตะเข็นนางาฮิโกะอิโตะจากไปแล้ว ในห้องเห ลือแค่เย่เฉินกับอิโตะนานาโกะเพียงสองคน

อิโตะนานาโกะขยับที่นั่งของตัวเอง และนั่งลงที่ฝั่งตรงข้าม ของเยเฉิน เธอเติมซาให้เขาไปด้วย และถามด้วยสีหน้าที่แดง “เย่เฉินซังมีแผนการอะไรต่อจากนี้? คุณต้องการตรวจสอบ ฮาชิโมโตะชินคิจิไหม? ถ้าต้องการ ฉันสามารถส่งนินจาไป จัดการเรื่องนี้ และแอบเฝ้าสังเกตเขา!”

เย่เฉินครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่และพยักหน้า “ส่งนินจาไปก็ดี เพราะ ฉันยังไม่อยากให้อีกฝ่ายรู้ตัว ถ้าอยากจัดการปัญหานี้ให้สิ้นซาก ไม่เพียงต้องหาคนที่อยู่เบื้องหลังทั้งหมดออกมา และต้องมีหลัก ฐานที่ชัดเจนด้วย”

ขณะพูด เย่เฉินก็พูดอีกว่า “ถ้านานาโกะมีนินจาที่มีฝีมือและ เชื่อใจได้ ก็ส่งนินจาเหล่านั้นไปเฝ้าสังเกตฮาชิโมโตะชินคิจิก่อน ฉันอยากรู้ว่าเขาทำอะไรบ้างในแต่ละวัน เขาไปที่ไหน ติดต่อใคร บ้าง และเนื้อหาที่พวกเขาติดต่อกันคืออะไร”

อิโตะนานาโกะรีบพยักหน้าและพูด “เย่เฉินซังโปรดวางใจเรื่องเล็กๆ พวกนี้ นินจาพวกนั้นทำได้สบายอยู่แล้ว ฉันจะสั่งพวก เขาไปทำเรื่องนี้ทันที

เย่เฉินกล่าวคําขอบคุณและถามเธอ “นานาโกะ ในตระกูลอิ

โตะของพวกคุณ ตอนนี้สามารถระดมนินจาทั้งหมดได้กี่คน? อิโตะนานาโกะครุ่นคิดชั่วครู่และพูด “นินจาที่สามารถระดม

ได้ ร่วมๆกันน่าจะประมาณสิบห้าคน

เย่เฉินพยักหน้าและพูด “มีอีกเรื่องหนึ่ง ลูกพี่ลูกน้องของคุณ งมาที่โตเกียวด้วย เขาชื่อซ่งหรง แต่ฉันไม่รู้ว่าเขาเข้าพักที่ โรงแรมไหนของโตเกียว ต้องรบกวนนานาโกะหาคนไปสืบ หน่อย หลังจากได้ข้อมูล คุณก็ส่งนินจาสองคนไปเฝ้าสังเกตเขา ด้วย”

อิโตะนานาโกะถามด้วยความประหลาดใจ “เย่เฉินซัง คุณ สงสัยเขาเหรอ คนที่อยู่เบื้องหลังการลอบสังหารคุณซึ่งคือลูกพี่ ลูกน้องของเธอเหรอ?”

“ใช่!”เย่เฉินพยักหน้าและพูดอย่างจริงจัง “ฉันสงสัยซึ่งทรง มากๆ ดังนั้นเรื่องที่เกิดขึ้น ก็คงต้องรบกวนนานาโกะช่วยผม จัดการเรื่องพวกนี้ด้วย”