บทที่ 1985

อิโตะนานาโกะที่กำลังชงชาอยู่ข้างๆ เมื่อได้ยินคำพูดของเ เฉิน เธอตื่นเต้นและดีใจทันที!

เธอรู้ว่าคำพูดนี้ของเยเฉินมีค่ามากแค่ไหน

ตอนนั้นตัวเองได้รับบาดเจ็บสาหัสมากๆ และตัวเองก็ไม่กล้า จินตนาการว่าชั่วชีวิตนี้จะมีโอกาสรักษาหายหรือเปล่า แต่ฉัน คาดคิดไม่ถึงจริงๆ เย่เฉิน ใช้ยาเพียงเม็ดเดียวก็ทำให้ตัวเองหาย จากความเจ็บปวดทั้งหมด

ไม่เพียงแค่นั้น ร่างกายของตัวเองก็เปลี่ยนแปลงและแข็งแกร่ง มากขึ้น

ดังนั้น อิโตะนานาโกะเชื่อว่า ถ้าเย่เฉินเต็มใจที่จะช่วย เขาก็

สามารถรักษาร่างกายของพ่อให้กลับมาแข็งแรงเหมือนเดิม

แน่นอนว่าอิโตะนานาโกะก็รู้ดีอยู่แก่ใจ เยเฉันไม่สามารถ ทําให้ขาที่โดนตัดไปของพ่องอกขึ้นมาใหม่ แต่อย่างน้อยเขา สามารถทําให้ร่างกายของพ่อกลับมาแข็งแรงเหมือนเดิม

ถ้าเป็นอย่างนั้น ถึงแม้พ่อจะเสียขาทั้งสองข้างไป แต่อย่าง น้อยเขาก็ยังมีสุขภาพร่างกายที่แข็งแรง

แทนที่จะเจ็บป่วยอย่างที่เป็นอยู่ตอนนี้ ร่างกายของเขา ซีดเซียว อ่อนแอมากๆ และน่าสงสารมากๆ
ดังนั้น เธอจึงรีบวางชุดชงชาในมือลงบนโต๊ะอย่างรวดเร็ว เธอ ลุกขึ้นและโค้งคำนับให้เยเฉิน พูดอย่างซาบซึ้งว่า “เย่เฉินซัง ขอบคุณมากๆ!”

นางาฮิโกะอิโตะก็รู้ว่าเยเฉันเป็นคนที่มีความสามารถ

ตอนนั้นเขาพยายามหาทุกวิถีทางและถามผู้เชี่ยวชาญทั่วญี่ปุ่น ไม่มีใครสามารถรักษาอาการบาดเจ็บของลูกสาวได้เลยสักคน

เขายังนึกว่าลูกสาวของตัวเองจะต้องนั่งรถเข็นไปตลอดชีวิต นอกจากนี้เขายังคิดว่าลูกสาวของตัวเองอาจจะได้รับผลกระทบ จากการบาดเจ็บ ทําให้ร่างกายของเธอยิ่งอยู่ยิ่งอ่อนแอ

แต่เขาไม่คาดคิดจริงๆ เย่เฉินจะสามารถรักษาลูกสาวของตัว เองให้หายกลับมาเป็นปกติได้

ไม่เพียงหายเป็นปกติ ยังทำให้เธอแข็งแกร่งมากขึ้นด้วย

มันแสดงให้เห็นอย่างชัดเจน เย่เฉินเป็นคนที่มีความสามารถ

และมีพลังเหนือมนุษย์จริงๆ!

ดังนั้น เขาจึงซ่อนความตื่นเต้นของสองมือที่คารวะอยู่ไม่ได้ และพูด: “คุณเย่! คุณเต็มใจที่จะรักษาให้ฉัน เป็นบุญวาสนาของ ฉันจริงๆ บุญคุณอันใหญ่หลวงที่คุณมีต่อฉัน ฉันจะไม่มีวันลืม อย่างแน่นอน!”

เย่เฉินยิ้มเล็กน้อยและพูดอย่างจริงจัง “คุณอิโตะไม่ต้อง เกรงใจ ฉันก็เป็นคนอย่างนี้แหละ ถ้าคุณให้เกียรติฉันหนึ่งเท่า ฉันก็จะให้เกียรติคุณสิบเท่า!”
เป็นอย่างที่เย่เฉินพูด เขาเป็นคนที่แบ่งแยกบุญคุณและความ แค้นอย่างชัดเจน

ไม่เพียงมีความแค้นต้องชำระ แต่ถ้ามีบุญคุณก็ต้องทดแทน เหมือนกัน

อย่างเช่นป๋าหลีในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า เธอเคยเลี้ยงตัวเอง ในสมัยเด็ก ถึงแม้เธอจะเป็นคนของถังซื่อไห่ แต่ตัวเองก็รู้สึก

ขอบคุณเธอมากๆ และเต็มใจทำทุกอย่างเพื่อเธอ

อย่างเช่นเดียวกัน ตอนนั้นตัวเองจนมากๆ แต่เธอยอม แต่งงานกับฉัน และไม่เคยดูถูกเหยียบหยามฉันเหมือนกับคน อื่นๆ และเธอก็ให้เกียรติฉันตลอด เรื่องนี้เเฉินไม่มีวันลืม แน่นอน

บางครั้ง ไม่จําเป็นต้องมีบุญคุณกับเขา ขอเพียงอีกฝ่ายมี น้ำใจกับเขาก็พอ และเขาก็จะตอบแทนน้ำใจให้อีกฝ่ายมากขึ้น

หวังเจิ้งกางกลับเนื้อกลับตัวเป็นคนดี เย่เฉินก็มอบยาให้เขา

ฉินกางมีจิตใจที่แน่วแน่ เย่เฉินมอบยาสองเม็ดให้ตระกูลของ

เขา

หงห้าซื่อสัตย์และภักดี เยเฉันไม่เพียงให้ยาแก่เขา ยังใช้ยา อายุวัฒนะช่วยชีวิตเขาไว้ด้วย

ตอนนั้นซึ่งหวั่นถึงปฏิบัติต่อตัวเองค่อนข้างดี และให้ความ เคารพตัวเองเสมอ ดังนั้นตัวเองจึงเต็มใจช่วยให้เธอได้ตำแหน่ง ผู้นำตระกูล และมาญี่ปุ่นกลางดึกเพื่อช่วยเธอ
นี่คือนิสัยของเยเงิน

ในเวลานี้เย่เฉินไม่ได้คิดมาก “เมื่อก่อนนางาฮิโกะอิโตะชอบ อวดเก่ง แต่ตั้งแต่ตัวเองช่วยชีวิตอิโตะนานาโกะไว้และช่วยให้ ตระกูลอิโตะผ่านวิกฤติไปได้ เขาก็รีบกลับเนื้อกลับใจทันที พูดได้ ว่าเขาเป็นคนที่ฉลาดมากๆ

และการมาญี่ปุ่นครั้งนี้ของตัวเอง และเขาก็ให้ความสำคัญกับ เรื่องที่เกิดขึ้นกับซุ่งหวั่นถึง เรื่องเหล่านี้ เขาก็เห็นกับตาตัวเอง จริงๆ

ในเมื่อเขายอมช่วยเหลือตัวเอง ถ้างั้นฉันช่วยรักษาเขา มันก็ เป็นเรื่องที่ฉันสามารถทำได้อยู่แล้ว