บทที่ 1960

ทางด้านอิโตะ นานาโกะเพิ่งกลับมาที่โตเกียว

ไม่กี่วันก่อน เธอไปอยู่กับคุณพ่อที่เกียวโตสองสามวัน เพื่อ ให้คุณพ่อผ่อนคลายความเครียด เนื่องจากปัญหาในบริษัทมี มากมาย ดังนั้นเธอจึงอยู่ด้วยสามวันแล้วถึงกลับมาที่โตเกียว

เมื่อได้รับสายจากเย่เฉิน อิโตะ นานาโกะจึงรู้สึกประหลาดใจ เพราะถึงยังไงเวลาที่โตเกียวก็เร็วกว่าที่จีนหนึ่งชั่วโมง ตอนนี้ที่ จีนเป็นเวลาสี่ทุ่มกว่า ที่โตเกียวก็ห้าทุ่มแล้ว

ดังนั้น อิโตะ นานาโกะจึงเอ่ยถามอย่างตื่นเต้นในประหลาด ใจว่า “เย่เฉินซัง ทำไมคุณโทรมาดึกขนาดนี้ล่ะ?”

เสียงของเยเฉันเอ่ยถามอย่างร้อนใจว่า “นานาโกะ ตอนนี้

คุณอยู่ที่โตเกียวหรือเปล่า?”

“อยู่ค่ะ” อิโตะ นานาโกะเอ่ยพูด “ฉันกับท่านพ่อเพิ่งกลับมา วันนี้ เยเฉินซัง เสียงของคุณฟังดูรีบๆนะ มีอะไรหรือเปล่า?”

เยเฉินพูดว่า “เพื่อนของผมจู่ๆก็หายตัวไปที่โตเกียว ข้อความ สุดท้ายที่เธอส่งมาหาผม เหมือนกำลังเจอเรื่องไม่ดี แต่ว่าผม ไม่สามารถติดต่อเธอได้เลย ดังนั้นเลยอยากรบกวนคุณส่งคนไป สืบให้หน่อย ว่าคืนนี้เธอออกไปไหนกันแน่

เมื่ออิโตะ นานาโกะได้ยินแบบนี้ ก็รีบพูดขึ้นมาว่า “ได้เลยเย่ เฉินซัง! คุณบอกข้อมูลคร่าวๆมาได้เลย ฉันจะเตรียมคนไปตรวจสอบเดี๋ยวนี้! อิทธิพลของตระกูลอิโตะในโตเกียวไม่มีใครสู้ได้ ขอแค่ยืนยันได้ว่าเธอหายตัวไปที่โตเกียว ฉันก็หาตัวเธอเจอ แน่ๆ!

“โอเค!” เย่เฉินรับส่งข้อมูลส่วนตัวของซึ่งหวั่นถึง ข้อมูลของ โรงแรมที่เธอเข้าพัก รวมไปถึงเวลาที่เธอออกไปจากโรงแรมไป ให้อิโตะ นานาโกะ จากนั้นก็เอ่ยกำชับว่า “นานาโกะ รบกวน คุณส่งคนไปตรวจสอบภาพในกล้องวงจรปิด ให้ครบทุกตัวด้วย ดูว่าเธอขึ้นรถคันไหนไป และคันนั้นพาเธอขับไปที่ไหน

“ได้เลยเย่เฉินซัง! “อิโตะ นานาโกะเองก็ให้ความสำคัญเป็น อย่างมาก เอ่ยพูดขึ้นมาว่า “ฉันจะไปจัดการเดี๋ยวนี้!

ตั้งแต่ที่บริษัทของตระกูลมัตสึโมโตะปิดตัว และตระกูลทากา ฮา ถูกโจมตีอย่างหนัก อิทธิพลของตระกูลอิโตะในโตเกียว แข็งแกร่งขึ้น โดยปริยาย

กลุ่มผู้มีอิทธิพลหลายคนที่ก่อนหน้านี้คอยติดตามตระกูลมัตสึ โมโตะและตระกูลทากาฮาชิ ตอนนี้ต่างก็เป็นฝ่ายออกตัวแสดง ท่าที่เป็นมิตรกับตระกูลอิโตะกันทั้งนั้น อิโตะ นานาโกะจึง รวบรวมกำลังได้ส่วนหนึ่ง ทำให้กำลังฝ่ายนอกของตระกูลอิโตะ ขยับขยายมากขึ้น

หนึ่งในนั้น รวมไปถึงสมาคมไฮกิ่งกุงเกียวที่ก่อนหน้านี้เคย ตกอยู่ภายใต้การควบคุมของตระกูลทากาฮาชิ

พวกเขาอาจจะไม่สามารถเปิดเผยตัวตนได้เท่าไหร่ เพราะพวก เขาแต่ละคนล้วนแล้วแต่ใช้ชีวิตอยู่เป็นกลุ่มในจุดอับมืด ดังนั้นจึงเหมือนหนูที่อยู่ในท่อระบายน้ำที่ดูสกปรกส่งกลิ่นเหม็น แต่ กระนั้นก็คล่องแคล่วว่องไว

แค่บอกให้พวกเขาตามหาคน พวกเขาก็จะเริ่มลงมือในทันที

เนื่องจากสถานที่สุดท้ายที่ซึ่งหวั่นถึงปรากฏตัวคือโรงแรม ใจกลางเมือง ดังนั้นจึงมีกล้องวงจรปิดอยู่ครบครัน กำลังฝ่าย นอกของตระกูลอิโตะจึงล็อกเป้าไปยังรถคันที่ซึ่งหวั่นถึงนั่งออก ไปผ่านภาพในกล้องวงจรผิด

ดังนั้น ทุกคนจึงเริ่มค่อยๆติดตามร่องรอยของรถคันนี้ เนื่อง จากอิโตะ นานาโกะเสนอเงินรางวัลให้ร้อยล้านเยน เพราะฉะนั้น พวกเขาจึงทุ่มเทในการตามหาเบาะแสอย่างเต็มที่ ทุกคนต่างก็ คาดหวังที่จะได้เป็นฝ่ายตามหาร่องรอยของซ่งหวั่นถึงเจอเป็นคน แรก

ในเวลาเดียวกัน ณ เหวลึก ในเขตนิชิทามะโตเกียวแถบ ชานเมือง

ซึ่งหวั่นถึงเดินอยู่ในป่ารกทึบเพียงคนเดียวลำพังอย่าง ระมัดระวัง

เหวแห่งนี้ลึกถึงร้อยเมตร ไม่เพียงแค่มีต้นไม้และพืชพรรณ ต่างๆเกิดขึ้นมาอย่างหนาแน่น ยังเป็นไหล่เขาสูง ดังนั้นมือ ถือจึงไม่มีสัญญาณเลยแม้แต่ขีดเดียว

ซึ่งหวั่นถึงในตอนนี้ คิดอยู่แค่อย่างเดียวว่า : ต้องมีชีวิตรอด ออกไปจากที่นี่ ทันทีที่โทรศัพท์มีสัญญาณ จะรีบโทรหาเยเฉินให้มาช่วยทันที
เธอเดินอยู่ท่ามกลางป่าไม้อย่างยากลำบาก ในใจก็พึมพำขึ้น มาว่า “เรื่องวันนี้ต้องมีคนตั้งใจวางแผนลอบฆ่าฉันแน่ๆ ถ้าให้ พวกเขารู้ว่าฉันยังมีชีวิตอยู่ แบบนั้นฉันคงไม่มีชีวิตรอดจากญี่ ปุ่นแน่ๆ!

ขณะเดียวกัน จิตใต้สำนึกของเธอก็ต้องออกมาว่า “ตอนนี้ นอกจากอาจารย์เย่ ก็ไม่มีใครช่วยฉันได้