บทที่ 1952

ซึ่งหวั่นถึงประหลาดใจอย่างห้ามไม่ได้ พึมพำขึ้นมาว่า “คุณ ฮาชิโมโตะ โทรมาดึกอะไรขนาดนี้? หรือว่า….หรือว่าพวกเขาได้ ข้อสรุปแล้ว?!

คิดมาถึงตอนนี้ ในใจของซ่งหวั่นถึงก็อดรู้สึกประหม่าขึ้นมา ไม่ได้ เธอรีบกดรับสาย เอ่ยพูดว่า “คุณฮาชิโมโตะ ตึกขนาดนี้ คุณมีธุระอะไรหรือเปล่าคะ?

คุณฮาชิโมโตะพูดยิ้มๆ “คุณซ่ง ความประสงค์ของคุณในวัน นี้ ผมยื่นเรื่องให้ประธานผู้บริหารบริษัทแล้วนะ พวกเขายอมรับ ในความจริงใจของคุณ ดังนั้นผมเลยโทรมาแจ้งคุณว่า เราจะ เซ็นสัญญากัน ในคืนนี้เลย

ซึ่งหวั่นถึงคิดไม่ถึงว่าข่าวดีที่รอคอยจะมาถึงเร็วขนาดนี้ จึง เอ่ยถามอย่างตื่นเต้นว่า “คุณฮาชิโมโตะ คุณพูดจริงไหม?! ”

ฮาชิโมโตะ ชินคิจิพูดกลั้วยิ้มว่า “เรื่องนี้ผมไม่กล้าพูดไปเอ งมั่วซั่วหรอก ถึงยังไงผมก็เป็นแค่ตัวแทนบริษัทมาเจรจากับคุณ คนที่มีอำนาจตัดสินใจจริงๆคือประธานผู้บริหารของบริษัทเรา ต่างหาก ในเมื่อเขาพูดมาอย่างนี้แล้ว ก็ต้องไม่ใช่เรื่องโกหก อยู่แล้ว”

ซึ่งหวั่นถึงเอ่ยพูดอย่างตื่นเต้น “งั้นก็ดีเลย! คุณฮาชิโมโตะ ประธานบริษัทคุณต้องการเซ็นสัญญาคืนนี้เลยเหรอ?”
“ใช่! “ฮาชิโมโตะ ชินคิจิเอ่ยพูดว่า “เจตนาของผู้บริหาร คือ ในเมื่อคุณซ่งจริงใจขนาดนี้ พวกผมก็ควรที่จะแสดงความ จริงใจกลับ โดยการเซ็นสัญญา ให้เร็วที่สุด”

ซ่งหวั่นถึงรีบพูดว่า “ได้สิ! รบกวนคุณฮาชิโมโตะส่งที่อยู่มาให้ ฉันด้วยค่ะ ฉันจะไปเดี๋ยวนี้!!

ฮาชิโมโตะ ชินอิจิเอ่ยพูดว่า “อย่างนี้ครับคุณซ่ง ตอนนี้ผู้ บริหารของเรากำลังพักผ่อนอยู่ที่คฤหาสน์บนเขตนิชิทามะ โตเกียว ดังนั้นแล้วเจตนาของเขาก็คือ ให้คุณไปเซ็นสัญญาที่ นั่น”

ซึ่งหวั่นถึงเอ่ยถาม “เขตนิชิทามะโตเกียว? คือที่ไหน? ฉันไม่ ค่อยรู้จักสถานที่ในโตเกียวเท่าไหร่ ต้องขออภัย…

ฮาชิโมโตะ ชินคิจิพูดยิ้มๆว่า “เขตนิชิทามะโตเกียวตั้งอยู่ทาง

ตะวันตกของโตเกียว ห่างออกไปประมาณเจ็ดสิบแปดสิบกิโล

เดินทางหนึ่งชั่วโมงก็น่าจะถึง คนขับรถรู้ทางแน่นอนครับ ถ้า คุณสะดวก ก็มาตอนนี้ได้เลยครับ” ซึ่งหวั่นถึงพูดอย่างไม่ลังเลว่า “ได้ค่ะ ไม่มีปัญหา ฉันจะออก เดินทางเดี๋ยวนี้! ”

เมื่อวางสาย ซึ่งหวั่นถึงก็รีบโทรหาผู้ช่วยทันที จากนั้นก็ออก คำสั่งด้วยน้ำเสียงที่ไม่สามารถปิดบังความตื่นเต้นเอาไว้ได้ “ย่านจื่อ ไปเตรียมตัวเร็วเข้า อีกห้านาทีเราต้องออกเดินทางไป เซ็นสัญญากับผู้บริหารบริษัทนิปปอนสตีกัน!

“คะ?! ” เฉินย่านผู้ช่วยของซ่งหวั่นถึงเอ่ยถามอย่างประหลาดใจว่า “ประธาน ง ฝั่งนั้นตกลงเซ็นสัญญาแล้วเหรอคะ?!

“ใช่!” ซึ่งหวั่นถึงหลุดปากพูดออกไปว่า “ผู้บริหารของพวกเขา ให้เราไปเซ็นสัญญาตอนนี้! เธอกับเสี่ยวฮุยรีบไปเตรียมตัว แล้วก็ฝากบอกคนขับรถให้เตรียมตัวด้วย!!

“รับทราบค่ะประธานช่ง! ”

ห้านาทีต่อมา

ซึ่งหวั่นถึงก็เดินออกมาจากห้องอย่างมีชีวิตชีวา

ผู้ช่วยทั้งสองคนรออยู่ที่ประตูอย่างพร้อมเพรียง เฉินย่านเอ่ย พูดขึ้นมาว่า “ประธานซ่ง คนขับรถรออยู่ที่หน้าประตูแล้ว เรารีบ ลงไปกันเถอะค่ะ

“ได้” ซึ่งหวั่นถึงพยักหน้า เอ่ยพูดขึ้นมาอย่างอดรนทนรอไม่ได้ ว่า “งั้นเรารีบลงไปข้างล่างกันเถอะ!

เมื่อขึ้นมานั่งบนรถ ซึ่งหวั่นถึงก็บอกสถานที่ที่จะไปให้คนขับ รถรับรู้

คนขับรถนำข้อมูลป้อนลงในแอพแผนที่ สตาร์ทรถไปพลาง พู ดกับซ่งหวั่นถึงไปพลาง “คุณซ่ง ตอนนี้การจราจรกำลังดี ประมาณ20นาทีเราก็น่าจะถึงแล้วล่ะครับ”

“โอเค” ซึ่งหวั่นถึงพยักหน้า

ในตอนนี้เองเฉินย่านที่อยู่ข้างๆก็เอ่ยพูดขึ้นมาว่า “ประธานซึ่ง บอกข่าวดีคุณท่านซึ่งก่อนไหมคะ เขาจะได้ดีใจด้วย
“เธอพูดถูก” ซึ่งหวั่นถึงกำลังจะหยิบโทรศัพท์ออกมา โทรหา คุณปู่เพื่อบอกความคืบหน้า

แต่ว่า เมื่อนึกถึงคำพูดของซึ่งทรงเมื่อตอนเย็น เธอก็เริ่ม ลังเลขึ้นมา พึมพำขึ้นมาว่า “เมื่อเย็นพี่ชายให้กำลังใจพร้อมทั้ง เอ่ยหยอกล้อฉันว่าพรุ่งนี้จะรอฟังข่าวดี ถ้าแบบนั้น รอให้เซ็น สัญญาก่อนแล้วค่อยบอกพวกเขาพรุ่งนี้ดีกว่า จะได้เซอร์ไพรส์ พวกเขาด้วย”

คิดมาถึงตรงนี้ ซึ่งหวั่นถึงก็เก็บโทรศัพท์ แล้วพูดกับเฉินย่าน ว่า “ยังไม่ได้เซ็นสัญญาเลย ถ้าบอกตอนนี้คงรีบไปหน่อย รอให้ เซ็นสัญญาเสร็จ จนแน่ใจแล้วค่อยบอกพวกเขาดีกว่า! “