บทที่ 1944

เยโจงฉวนขมวดคิ้ว ถามขึ้นมาว่า “แกเป็นถึงลูกหลานตระกูล เย่ ทำไมไม่มีความอดทนเลยล่ะ? เรื่องแค่นี้ยังทนไม่ได้ แล้วแก จะไปทําอะไรได้?”

พูดจบ เย่โจงฉวนก็เอ่ยเตือนขึ้นมาว่า “ใช่สิ ตั้งแต่นี้เป็นต้น ไป แกห้ามขัดแย้งอะไรกับเฉินเอื้ออีก อย่าต่อความยาวสาว คามยืดกับเขาเพราะเรื่องนี้ เฉินเอื้ออุตส่าห์รับปากแล้ว ว่าจะ กลับมาไหว้บรรพบุรุษตอนเทศกาลเชงเม้ง นั่นถือเป็นก้าวแรก ของการกลับเข้าตระกูลเย่ของเขาเลยนะ”

เยฉางหมิ่นเอ่ยถามอย่างกรุ่นโกรธว่า “พ่อ! ทำไมพ่อถึง เอาแต่เข้าข้างคนที่ไม่เคยเห็นหัวผู้ใหญ่แบบไอ้สารเลวเยเฉิน ด้วย? มันก็แค่เด็กเหลือขอนอกคอก ไม่มีการศึกษา มีค่าอะไร กับตระกูลเยีของเรานักหนา? พ่อให้มันกลับไปไหว้บรรพบุรุษ แบบนี้ ถึงตอนนั้นมันจะไม่ทำให้สายเลือดทั้งตระกูลเยขายหน้า หมดเหรอ?”

เย่โจงฉวนพูดเสียงเย็น “ถึงยังไงฉันเอ๋อร์ก็มีสายเลือดตระกูล เย่ มีสัญญาแต่งงานกับลูกสาวของกู้เย้นจงติดตัว เขามีค่ากับ ตระกูลเย่ และตอนนี้ก็ไม่มีใครสู้ได้ รวมถึงแกด้วย! เพราะฉะนั้น แกหยุดสร้างเรื่องได้แล้ว ฉันขอสั่งให้แกอยู่ที่เมืองจินหลิงต่ออีก เจ็ดวัน! แค่เกี๊ยวไส้หมูกับผักดองยังหาเรื่องได้ แกนี่มันไร้สาระ จริงๆ!”
เยโจงฉวนพูดจบ ก็ตัดสายไปทันที

เยฉางหมิ่นที่กำลังถือสายอยู่ น้ำตาไหลพรากอย่างน้อยใจ ยิ่งเป็นแบบนี้ ในใจของเธอก็ยิ่งเกลียดเยเฉิน

เธอคิดว่า การที่เธอต้องมาลำบาก และถูกคนเป็นพ่อตุด่าแบบ นี้ ทั้งหมดเป็นเพราะเย่เฉินคนเดียว

ดังนั้น เธอขอปฏิญาณไว้เลยว่า เธอจะต้องหาโอกาส ทำให้ เย่เฉินชดใช้ให้ได้

และการไหว้บรรพบุรุษในครั้งนี้นี่แหละ คือ โอกาสที่ดีที่สุด!

คิดมาถึงตรงนี้ เยฉางหมิ่นก็พิมพ์ในใจว่า “เย่เฉิน ฉันเป ฉางหมิ่นคนนี้จะให้บทเรียนแกอย่างสาสม!

คิดมาถึงตรงนี้ เธอก็ปาดน้ำตา แล้วเปิดประตูออกไป เอ่ย พูดกับลูกน้องของหงห้าด้วยใบหน้ารู้สึกผิดว่า “นี่นาย เมื่อฉัน ปากพล่อยเองแหละ ฉันขอโทษ หวังว่านายจะยกโทษให้

เธอพูดพร้อมกับโค้งคำนับ

เมื่ออีกฝ่ายเห็นแบบนี้ ก็ใจอ่อนลง ดังนั้นจึงเอ่ยพูดว่า “เอา ล่ะ เห็นแก่ที่รู้สึกผิดหรอกนะ เรื่องนี้ฉันจะปล่อยไปก็แล้วกัน

เย่ างหมิ่นพอใจเป็นอย่างมาก รีบโค้งขอบคุณ จากนั้นก็เอ่ย พูดว่า “ฉันรบกวนฝากบอกอะไรลูกพี่ของนายได้ไหม?”
ช่วงกลางคืน เยเฉินที่ตัวอยู่โรงแรมน้ำพุร้อนช็องเซลี ก็ได้รับ สายโทรศัพท์จากหงห้า

หงห้าพูดกับเขาในปลายสายว่า “อาจารย์เย่ คุณอาของคุณ ฝากผมโทรมาบอกคุณว่า หลายวันมานี้เธอสำนึกผิดแล้ว เธอ ฝากผมมาขอโทษคุณด้วย หวังว่าคุณจะให้อภัยที่เธอทำตัวไม่ สมเป็นผู้ใหญ่”

เย่เฉันพูดอย่างเรียนิ่ง “คนอย่างเธอ ไม่มีทางยอมขอโทษฉัน ง่ายๆหรอก ต้องมีจุดประสงค์อะไรแน่ๆ”

หงห้าเอ่ยพูดขึ้นมาว่า “เธอบอกว่า อยากให้คุณเห็นแก่ที่เธอ ยอมสำนึกผิด แล้วปล่อยเธอกลับเมืองเช่นจิงล่วงหน้า

เย่เฉินแสยะยิ้ม “ไม่มีทาง! ฝากบอกเธอด้วยว่าให้เลิกฝันลมๆ แล้งๆซะ เธอต้องอยู่ที่นั่นอีกเจ็ดวัน ห้ามขาดแม้แต่นาทีเดียว”

หงห้าเอ่ยพูดว่า “ครับอาจารย์เย่ ผมจะไปบอกเธอเดี๋ยวนี้

“อืม” เย่เฉินเอ่ยกำชับว่า “ถ้าครบเจ็ดวันแล้ว ให้เธอออกไป จากเมืองจีนหลิงทันที และห้ามให้กลับมาอีกเด็ดขาด!