บทที่ 1934

เหออิงซิ่วพูดว่า “พ่อของคุณบอกว่า คุณสามารถเลือกซื้อได้ ตามใจชอบ และข้อมูลทางทะเบียนบ้านที่เกี่ยวข้อง เขาจะเป็น คนจัดการให้กับคุณเอง”

ซูรั่วหลีเปล่งแสงแห่งความสุขออกมาเล็กน้ย ในขณะที่เธอ กำลังจะพูด เหออิงซิ่วก็กล่าวเสริมไปว่า “รั่วหลี พ่อของคุณบอก แล้วว่า คุณยังคงสามารถใช้นามสกุลต่อไปได้ และก็สามารถ ใช้ชื่ออื่นอะไรก็ได้นอกจากซูรั่วหลี แต่คุณจะใช้ลำดับวงศ์ตระกูล ของตระกูลซูไม่ได้เพียงอย่างเดียว”

เมื่อพูดถึงจุดนี้ เหออิงซิ่วก็ถอนหายใจ และยังคงกล่าวต่อไป ว่า “หมายความว่า ในชื่อของคุณ ไม่สามารถมีคำว่า คือ เหมือนในชื่อของจือเฟย คือหยู…….

การแสดงออกที่มีความสุขเล็กน้อยของซูรั่วหลีในตอนเมื่อกี้นี้ กลายเป็นความขมขื่นขึ้นมาอย่างมากทันที เธอมองไปที่เรือง ซิ่ว และเอ่ยปากถามว่า “แม่ คุณพ่อยังคงไม่อยากจะให้คนอื่น รู้จักสถานะของฉันใช่ไหม?”

เหออิงซิ่วพูดด้วยความละอายใจเล็กน้อยว่า “รั่วหลี ไม่ว่าจะ ยังไงคุณก็เป็นแค่ลูกสาวนอกสมรสของพ่อคุณ และน้อยคนนักที่ จะรู้เรื่องนี้ นอกจากพ่อของคุณแล้ว ก็มีเพียงคุณปู่คุณเท่านั้นที่รู้ เรื่อง ความสัมพันธ์ระหว่างคุณพ่อกับภรรยาเขาดีมาก ถ้าเธอรู้ ว่าพ่อคุณยังมีลูกสาวนอกสมรสอีกคนหนึ่งที่เป็นคุณ เธอก็จะต้องเลิกกับพ่อคุณอย่างแน่นอน……

ซูรั่วหลีสำลักและพูดว่า “แม่ หรือว่าฉันจะไม่สามารถบอกกับ คนอื่นอย่างเปิดเผยเลยเหรอ ว่าซูโสเต้าเป็นพ่อของฉันตลอด ทั้งชีวิตเลยเหรอ? ฉันจะต้องเป็นผู้หญิงที่ไม่มีพ่อตั้งแต่ยังเด็ก อยู่ ต่อหน้าคนนอกไปตลอดชีวิตเลยงั้นเหรอ? ”

ดวงตาของเหออิงซิ่วเป็นสีแดงก่ำ และเธอก็ถอนหายใจด้วย ความเศร้าใจ “รั่วหลี เหตุผลที่พ่อของคุณมีอดีตแบบนั้นกับฉัน ในตอนนั้น มันเป็นเพราะคำขอของฉันเองทั้งหมด ตลอดหลายปี ก่อนหน้านี้เขาไม่รู้เรื่องที่คุณดำรงอยู่เลยด้วยซ้ำ ดังนั้นคุณจึง โทษเขาไม่ได้ที่เขาไม่ยอมที่จะเปิดเผยตัวตนของคุณ!

“ยิ่งไปกว่านั้น พ่อของคุณใช้กำลังไปจำนวนมาก ในการช่วย คุณออกไปในครั้งนี้ แม้ว่าเขาจะไม่สามารถเปิดเผยต่อสาธารณะ ได้ว่าคุณคือลูกสาวของเขา แต่ลึกๆ ในใจของเขา ก็ยังรักคุณ มากเช่นกัน ไม่ว่าจะยังไง คุณก็จะโทษเขาไม่ได้ เข้าใจไหม? ”

ซูรั่วหลีถอนหายใจเบาๆ เมื่อได้ยินเรื่องนี้ พยักหน้าเล็กน้อย และพูดอย่างจริงจังว่า “แม่ ฉันรู้แล้ว คุณไม่ต้องห่วง ฉันจะไม่พูด ถึงเรื่องนี้อีกในอนาคต และก็จะไม่ถือโทษโกรธคุณพ่ออยู่ในใจ เลย!”

เหออิงซิ่วบีบมือของซูรั่วหลีอย่างแรงๆ และก็พูดอย่างจริงจัง ว่า “ในอีกไม่กี่วัน คุณก็จะถูกพาตัวไปที่โตเกียว เมื่อถึงเวลานั้น จะมีคนติดต่อกับคุณ และเปลี่ยนตัวคุณออกมา แล้วก็ส่งคุณไปที่ ท่าเรือ แม่จะรอคุณอยู่ในประเทศ!”
ซูรั่วหลีรีบถามขึ้นมาว่า “แม่ แม่ไม่ไปรอหนูอยู่ที่โตเกียวเห รอ?”

เหออิงซิ่วส่ายหัว แล้วพูดว่า “พ่อของคุณบอกว่า เมื่อคุณหนี ไปได้อย่างสําเร็จ ฝ่ายญี่ปุ่นก็จะตรวจสอบทุกคนที่เพิ่งเข้า ประเทศ ในช่วงนี้อย่างแน่นอน ถึงเวลานั้น ถ้าพบว่าฉันมาจาก ประเทศจีน และเคยมาที่โอซาก้าด้วย และไปที่โตเกียวก่อน เหตุการณ์จะเกิดขึ้นอีกครั้ง มันก็เท่ากับว่าฉันให้เบาะแสกับ สำนักงานความมั่นคงแห่งมาตุภูมิของญี่ปุ่นอย่างฟรีๆ ดังนั้นเขา จึงให้ฉันกลับประเทศทันทีจากโอซาก้าหลังจากที่พบกับคุณแล้ว เพื่อหลีกเลี่ยงการทิ้งร่องรอยไว้สำหรับฝั่งทางด้านโตเกียว เขา จะจัดให้คนอื่นไปรับคุณเอง”

ซูรั่วหลีพยักหน้า และพูดว่า “โอเคคะคุณแม่ ฉันเข้าใจแล้ว คุณก็ไปรอฉันกลับบ้านอยู่ที่ประเทศด้วยความวางใจได้เลย!!

ในเวลานี้ มีคนเปิดประตูออก และเอ่ยปากพูดว่า “ใกล้จะถึง เวลาแล้ว!”

เหออิงนิ้วมองไปที่ซูรั่วหลีอย่างไม่อยากจะจากไป และกล่าว

เตือนว่า “รั่วหลี หลายวันนี้ดูแลตัวเองให้ดี แม่จะไปก่อนแล้ว! ซูรั่วหลีพยักหน้าเบาๆ ด้วยน้ำตา “แม่ ดูแลตัวเองด้วย และ ช่วยกล่าวขอบคุณกับคุณพ่อแทนฉันสักคำด้วย…..

เหออิงซิ่วตบแขนเธอเบาๆ และพูดด้วยเสียงต่ำว่า “รั่วหลี ไม่มีเรื่องใดที่จะสามารถสำเร็จได้ร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่คุณต้อง สัญญากับแม่ และกลับมาอย่างมีชีวิตอยู่!”