บทที่ 1927

ต่งรั่วหลินอยากจะสืบหาความจริงมาก กับความสัมพันธ์ระ หว่างเย่เฉินและหวังตงเสลี่ยนเป็นอย่างไรกันแน่

อย่างไรก็ตาม เวลาที่เหลืออยู่ในวันนี้คงไม่เพียงพอแล้วอย่าง

เห็นได้ชัด

เธอยังจะต้องรีบกลับไปเล่นจิง ไปฉลองปีใหม่กับคนใน ครอบครัวของตัวเอง ดังนั้นหลังจากที่นั่งเล่นไปได้แค่สิบกว่านาที เธอก็เอ่ยปากพูดกับเซียวซูหนและเย่เฉินว่า “ซูหน เย่เฉิน ฉัน ต้องไปแล้ว ยังจะต้องรีบเดินทางไปที่สนามบิน ทุกเที่ยวบินที่จะ ไปเช่นจึงในวันนี้เต็มไปหมดแล้ว หากว่าพลาดเที่ยวบินนี้ไป ฉัน ก็จะต้องฉลองปีใหม่อยู่ในเมืองเย็นจึงแล้ว”

เซียวชูหนเอ่ยปากถามว่า “รั่วหลิน ให้พวกเราไปส่งคุณที่ สนามบินหรือไม่?”

ต่งรั่วหลินรีบพูดทันทีว่า “ไม่ต้อง พวกคุณก็อยู่บ้านไปเถอะ

หลังจากพูดจบ เธอก็ทักทายกับหวังตงเสงี่ยนอีกครั้ง “ประธานหวัง ฉันไปก่อนนะคะ

หวังตงเสงี่ยนพยักหน้าเล็กน้อย และกล่าวว่า “เดินทางโดย สวัสดิภาพ และขอให้คุณมีความสุขในช่วงปีใหม่ล่วงหน้า

“ขอบคุณ!” ต่งรั่วหลินพยักหน้า และหลังจากบอกลาพ่อแม่ ของเซียวซูหนแล้ว เธอถึงจากไปพร้อมกับขงเต๋อหลงที่กำลังทำหน้าเศร้าอยู่

ทันทีที่ออกจากประตู ขงเต๋อหลงก็ไม่สามารถระงับอารมณ์ที่ หดหูของเขาได้อีกต่อไป เขาร้องไห้ออกมาในทันที และพูดว่า “รั่วหลิน เยเฉินคนนี้ทำมากเกินไปแล้ว! คุณก็เห็นแล้ว ตั้งแต่เดิน เข้าไปจากประตูผมก็ไม่ได้หาเรื่องเขา และก็ไม่ได้ยั่วโมโหเขา เลย ไม่กล้าต่อเถียงกับเขาเลยแม้แต่คำเดียว แต่เขากลับขอให้ เหว่ยเลี่ยงเพิ่มเวลาให้ผมอีกหนึ่งปี! และยังบอกว่าผมทำให้เขา รู้สึกไม่พึงพอใจ คุณช่วยให้ความเห็นพี่หน่อย ทำไมถึงมีคนแบบ

ต่งรั่วหลินถอนหายใจ และกล่าวว่า “พี่ฉันสงสัยว่าเหตุผลที่เย่ เฉินไม่พอใจต่อคุณ อาจเป็นเพราะทัศนคติของคุณที่มีต่อหวังตั้ง เสี่ยนนั้นค่อนข้างคลุมเครือเกินไป!

ขงเต๋อหลงพยักหน้า และพูดด้วยอารมณ์ว่า “บอกคุณตรงๆ เลย ผมก็พอเดาออกแล้ว ผมเดาว่ามีความเป็นไปได้สองทาง สำหรับเรื่องนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะว่าเย่เฉินไม่พอใจมากกับพฤติกรรม ของผมในการจีบผู้หญิงอยู่ต่อหน้าเขา ก็เป็นเพราะว่าเย่เฉินไม่ พอใจมากกับพฤติกรรมของผมที่จีบหวังตงเสงี่ยน ต้องเป็นหนึ่ง ในสองข้อนี้เท่านั้น”

ต่งรั่วหลินพยักหน้า “ฉันมีความคิดเห็นแบบเดียวกับคุณ มี แนวโน้มว่าจะมีอะไรเกี่ยวข้องกับประธานาง แต่ฉันก็ไม่เข้าใจ เล็กน้อย หากว่าตามเหตุผล เย่เฉินและต่งรั่วหลินไม่น่าจะมีความ สัมพันธ์อะไรเลยถึงจะถูก
ขงเต๋อหลงพูดอย่างโกรธเคืองว่า “ผมสงสัยว่าพวกเขาอาจมี ความสัมพันธ์บางประการ!”

โดยธรรมชาติแล้วต่งรั่วหลินไม่สามารถยอมรับความจริงดัง กล่าวอยู่ในใจของเธอได้ ดังนั้นเธอจึงกล่าวว่า “มันน่าจะเป็นไป ไม่ได้หรอกสําหรับพวกเขาทั้งสองคน เยเฉันยังคงจริงใจกับ ภรรยาของเขามาก

ขงเต๋อหลงกล่าวว่า “คนเรารู้หน้าไม่รู้ใจ และคุณก็ไม่รู้ว่าตอ นที่เย่เฉินไม่ได้อยู่ต่อหน้าผู้คน จะมีหน้าตาแบบไหนกันแน่…

ขณะที่พูด เขาก็พลางถอนหายใจอย่างหดหูและพูดว่า “ถ้ารู้ แต่แรกผมก็ไม่มากับคุณล่ะ! ผมบอกว่าผมจะไม่มา แต่คุณก็จะ ให้ผมมาให้ได้ ทีนี้ดีแล้ว ผมต้องอยู่ในที่เสื่อมโทรมของ ในเมือง จินหลิงแห่งนี้เป็นเวลานานสองปี นี่มันเท่ากับการฆ่าผมทั้งเป็น เลยทีเดียว?”

ต่งรั่วหลินก็พูดอย่างช่วยไม่ได้และละอายใจเล็กน้อยว่า “ฉัน ขอโทษพี่ ในเรื่องนี้ต้องโทษฉันทั้งหมด ฉันไม่ควรลากคุณมาที่นี่ ด้วยเลย……

ขงเต๋อหลงเช็ดน้ำตา และพูดว่า “แทนที่คุณจะกล่าวขอโทษ กับผม ช่วยคิดหาวิธีให้ผมจะดีกว่า ว่าจะเกลี้ยกล่อมเย่เฉินยังไง ให้ปล่อยผมไปโดยเร็วที่สุด……

ต่งรั่วหลินรีบพยักหน้า และกล่าวว่า “พี่ เรื่องนี้คุณไม่ต้องห่วง รอให้ฉันกลับมาจากเย่นจึงแล้ว ฉันจะหาโอกาสที่ช่วยคุณขอร้อง กับเย่เฉินอย่างแน่นอน”
ขณะที่เธอพูด เธอก็พูดอย่างหนักแน่นอีกว่า “หลังจากที่ฉัน กลับมา ฉันจะต้องตรวจสอบเรื่องของเยเฉินและหวังตงเสงี่ยนอ ย่างละเอียดแน่นอน และดูว่าพวกเขาสองคนมีความลับอะไรที่ ซ่อนอยู่หรือไม่”

ต่งรั่วหลินก็ได้บินกลับไปที่เล่นจิงโดยเครื่องบิน ด้วยความ สงสัยอย่างรุนแรง

ขงเต๋อหลงไม่มีเงินอยู่ในกระเป๋า และก็ไม่กล้าที่จะสร้างปัญหา อยู่ในเมืองจินหลิง ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงต้องกลับไปที่หมู่บ้าน ชุมชนด้วยความเศร้าโศก

ในเวลาเดียวกันยังมีคุณป้าผู้หญิงจองหองและครอบงำของเย เฉินเยฉางหมิ่นที่ถูกจับตาเฝ้าดู พักอาศัยอยู่ในหมู่บ้านชุมชน ด้วย

วันส่งท้ายปีเก่า ในปีนี้ จะเป็นวันส่งท้ายปีเก่าที่แย่ที่สุดที่ทั้ง สองคนเคยมีมาตลอดชีวิตที่ผ่านมา

คนที่มีความโศกนาฏกรรมเช่นเดียวกัน ยังมีทั้งครอบครัวของ เซียวฉางเฉียนอีกด้วย