บทที่ 1922

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เขาก็พูดกับเย่เฉิน โดยจิตสำนึกขึ้นมาทันทีว่า “คุณเย่ ต้องขอโทษจริงๆ ผมติดอยู่ระหว่างทางที่มาไปหลายวัน และก็เลยมาสายไป……

เซียวซูหนและเซียวฉางควนและหม่าหลันก็ยิ่งรู้สึกประหลาด

ใจมากขึ้น

ทำไมขงเต๋อหลงคนนี้ต้องขอโทษเย่เฉินด้วยเหรอ? หรือว่า พวกเขาทั้งสองจะรู้จักกันงั้นหรือ?

เมื่อเห็นว่าบนใบหน้าสมาชิกทุกคนในครอบครัวต่างเต็มไป ด้วยความประหลาดใจ เย่เฉินก็เกิดความคิดขึ้นมา และยิ้มเล็ก น้อยแล้วพูดว่า “คุณชายขงเกรงใจมากเกินไปแล้ว ในเมื่อผม บอกแล้วว่าจะเชิญคุณมาทานข้าว ไม่ว่าคุณจะมาเร็วหรือมาช้า ก็ตาม ผมก็จะทำตามสัญญาเช่นกัน”

ขงเต๋อหลงผงะไปครู่หนึ่ง แต่เขาก็ยังไม่เข้าใจในตอนแรกว่า ทำไมเย่เฉินถึงสุภาพกับตัวเอง ในทันใด

จากนั้นถึงตระหนักได้ว่า ตัวเองอาจจะพูดอะไรผิดไป

เย่เฉันคงไม่ต้องการให้ทางครอบครัวของเขา รู้เรื่องเกี่ยวกับ ความขัดแย้งของตัวเองกับเขา

ดังนั้น เขาจึงรีบทำตามคำพูดของเย่เฉิน และพูดต่อไปว่า “ใน เมื่อเป็นเช่นนั้น งั้นก็ขอขอบคุณคุณเยล่วงหน้าแล้ว พวกเราค่อยนัดหมายเวลาหลังช่วงปีใหม่กัน

เย่เฉินพยักหน้า ยิ้มและพูดกับเซียวซูหนและพ่อตาแม่ยาย ของเขาว่า “ตอนที่ผมไปดูฮวงจุ้ยให้คนอื่นในเย็นจิง ได้พาหน ไปอวยพรวันเกิดให้คุณย่าต่งพอดี ก็เลยได้รู้จักกับคุณชายขงอยู่ ในงานเลี้ยงวันเกิด และได้ยินว่าเขาจะมาที่เมืองจินหลิง ผมก็เลย บอกว่ารอให้เขามาแล้วจะเชิญเขาทานข้าวสักมื้อ

ขงเต๋อหลงก็พยักหน้าอย่างเร่งรีบ “ใช่ครับ ผมไม่คาดคิดเลย ว่าระหว่างทางที่มาจะล่าช้าไปหลายวัน และก็ถูกลากยาวไป จนถึง ในช่วงสิ้นปีเลย

หม่าหลันถามด้วยความประหลาดใจว่า “คุณชายขง คุณมา จากเย่นจึงยังไงเหรอ? ทำไมถึงยังล่าช้าไปหลายวันอยู่ระหว่าง ทางได้? ช่วงระยะทางนี้ใช้เวลาขับรถเพียงสิบกว่าชั่วโมงในการ เดินทางเท่านั้นเอง? ยิ่งนั่งเครื่องบินก็จะเร็วกว่า

ขงเต๋อหลงกล่าวอย่างเชื่องช้าว่า “ผม…..ผมมาที่นี่ด้วยการ ปั่นจักรยาน………

“หา?!” หม่าหลัน เซียวซูหมั้นและเชียวฉางควนต่างตะลึงไป

ท้งหมด

คุณชายผู้สง่างามของตระกูลขง เดินทางมาเมืองจินหลังจาก เย่นจิงด้วยปั่นจักรยานงั้นเหรอ ในฤดูหนาวที่หนาวเหน็บเช่นนี้ เขาทําเพื่ออะไรกันแน่?

ขงเต๋อหลงเห็นว่าทุกคนต่างก็ประหลาดใจมาก ดังนั้นเขาจึง ทำได้เพียงกัดฟันแล้วพูดว่า “เหตุผลที่ปั่นจักรยานมา อันที่จริงก็คืออยากจะฝึกฝนอารมณ์และความรู้สึกของตัวเองสักหน่อย.. ทุกคนมองหน้ากัน

ฝึกฝนความรู้สึกงั้นเหรอ? ทายาทเศรษฐีสมัยนี้ไร้สาระมาก ขนาดนี้เลยเหรอ?

ในเวลานี้ต่งรั่วหลินรีบออกมาบรรเทาความรักอ่วน ยืนของ ขวัญที่เตรียมไว้ให้เชียวฉางควนและหม่าหลัน แล้วพูดว่า “คุณ ลุงคุณป้า นี่เป็นของขวัญเล็กๆ น้อยๆ ที่เตรียมไว้ให้พวกคุณ โปรดรับไว้ด้วย!”

เขียวฉางควนกล่าวด้วยความเกรงใจว่า “โอ๊ยรั่วหลิน เจ้าเด็ก คนนี้ มาก็มา ทำไมยังซื้อของอะไรมามากมาย ทําให้คุณเสียเงิน แล้ว…..

หม่าหลันก็พูดตามเสียงไปว่า “ใช่แล้วรั่วหลิน มาที่บ้านของ คุณป้า ก็เหมือนมาที่บ้านตัวเองเลย ไม่ต้องเกรงใจขนาดนี้ หรอก”

แม้ว่าหม่าหลันจะพูดแบบนั้น แต่เธอก็ยื่นมือออกไปขณะพูด และรับของขวัญที่พวกเขานำมา จากในมือของตั้งรั่วหลินและขง เต๋อหลง

เมื่อเห็นว่าขาของหม่าหลันยังคงเข้าเฝือกอยู่ ซึ่งรั่วหลินก็อด ไม่ได้ที่จะถามด้วยความประหลาดใจว่า “คุณป้า ขาของคุณยัง ไม่หายอีกเหรอ? ”

หม่าหลันถอนหายใจ “เฮ้ หายไปแล้ว แต่สองสามวันก็เกิด”อุบัติเหตุเล็กน้อยอีกครั้งไม่ใช่เหรอ? ไม่ทันได้ระวังก็เลยหักไป อีกครั้ง”

ต่งรั่วหลินรีบถามว่า “คุณหมอพูดว่ายังไง? อาการหนักไหม คะ?”

หม่าหลัน โบกมือ “เฮ้! ไม่ได้ร้ายแรงอะไรหรอก ก็เมือนกับ คราวที่แล้ว พักฟื้นสักหน่อยก็ดีขึ้นแล้ว”

ต่งรั่วหลินพยักหน้า และพูดว่า “ถ้าอย่างนั้นฉันขอให้คุณป้า หายไวไวนะคะ!”

หม่าหลันยิ้มและพูดว่า “ขอบคุณมากรั่วหลิน!”

เซียวซูหนรู้สึกอยู่ในใจว่า เพื่อนสนิทของเธอนำของขวัญ

มากมายมาที่บ้าน แต่ตัวเองไม่ได้เตรียมของขวัญอะไรตอบแทน

เลย เธอจึงรู้สึกเกรงใจเล็กน้อยจริงๆ และก็รีบกล่าวว่า “รั่วหลิน

ดูสิคุณบอกจะมาเยี่ยมบ้านอย่างกะทันหัน โดยไม่ได้ทักทายกับ

ฉันล่วงหน้าเลย คุณได้เตรียมของขวัญมากมายมาที่บ้านฉัน และ

ฉันยังไม่ทันได้มีเวลาในการเตรียมของขวัญให้คุณนำกลับไปที่

เย่นจิงเลย นี่มันช่างเป็นเรื่องที่น่าอายเกินไป……….

ต่งรั่วหลินหัวเราะและพูดว่า “คุณจะเกรงใจกับฉันขนาดนี้ ทำไม! ไว้โอกาสหน้าคุณก็ไปที่เล่นจิง ไปเยี่ยมที่บ้านของฉันอีก ครั้งก็โอเคแล้วไหม?”

ขณะที่เธอกล่าวว่า สายตาของเธอก็เหลือบมองไปที่เยู่เฉิน และพูดกับเซียวชูหนว่า “ซูหน ถ้าคุณมีเวลาว่างหลังปีใหม่ ก็ ไปเที่ยวที่เย่นจึงสองสามวันกับเย่เฉิน ถึงเวลานั้นก็ไปพักที่บ้านฉัน! รอให้ถึงวันที่เจ็ดของปีใหม่ พวกเราค่อยกลับมาพร้อมกัน เชียวชูหวั่นหัวเราะและพูดว่า “นี่ ฉันจะขอดูอีกครั้งนะ ตอนนี้ ยังไม่สามารถยืนยันเวลาได้

ในเวลานี้ เสียงกริ่งประตูก็ดังขึ้นมา

เขียวฉางควนก็รีบลุกขึ้นและเดินไป ผ่านหน้าจอวิดีโออินเตอร์ คอม เขาก็เห็นว่าคนที่ยืนอยู่นอกประตูนั้น เป็นผู้หญิงที่สวยงามที่ มีการแต่งตัวเป็นผู้ใหญ่ และก็มีความเซ็กซี่อยู่เล็กน้อยคนหนึ่ง

เซียวฉางควนถามด้วยความประหลาดใจเล็กน้อยว่า “สวัสดี

ไม่ทราบว่าคุณมาหาใครเหรอครับ?”

อีกฝ่ายถามอย่างสุภาพว่า “สวัสดี ไม่ทราบว่านี่คือบ้านของ คุณเชียวชูหวั่นหรือไม่? ฉันคือหวังตงเสงี่ยนที่มาจากเหากรุ๊ป มาเยี่ยมที่บ้าน โดยไม่ได้แจ้งล่วงหน้า ขออภัยด้วยค่ะ!”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ