บทที่ 1917

หม่าหลันที่ยืนอยู่บนระเบียงชั้นสาม เมื่อเห็นนายหญิงใหญ่ เซียวให้เซียวเวยเวยส่งเจ้าหน้าที่ตำรวจทั้งกลุ่มออกไป เธอก็เลย พูดพร้อมกับหัวเราะคิกคักในลำคอว่า “โอ๊ยฉันว่านะคุณหญิง ใหญ่ คุณไม่ใช่ว่าจะแจ้งตำรวจจับลูกสะใภ้คนโตของคุณงั้นเห รอ? ทำไมถึงตอนนี้ก็ใจอ่อนลงไปแล้วล่ะ? ดูเหมือนว่าคุณก็รัก ใครลูกสะใภ้คนโตของคุณพอสมควรอยู่นะ!”

นายหญิงใหญ่เซียวที่รู้สึกไม่สบายใจแต่แรกอยู่แล้ว เมื่อ ได้ยินเสียงที่หม่าหลันพูดมากอยู่ฝั่งตรงข้ามอีกครั้ง เธอก็รู้สึก โกรธขึ้นมาในทันที และก่นด่าอย่างโกรธเคืองว่า “หม่าหลัน เรื่องในครอบครัวของฉันมันเกี่ยวอะไรกับคุณ คุณอย่ามาพูด มากอยู่ที่นี่!”

“โอ๊ย หาว่าฉันพูดมากงั้นเหรอ?” หม่าหลันพูดอย่างเยาะเย้ย ว่า “ถ้าคิดว่าฉันพูดมากก็ไม่ต้องมาอยู่ใกล้บ้านเรา

ขณะที่พูด หม่าหลันก็พูดเยาะเย้ยว่า “ฉันได้ยินเซียวฉางควน พูดเมื่อวานนี้ว่า คุณไปทำงานที่ซูเปอร์มาร์เก็ตงั้นเหรอ? สุดยอด ไปเลยนายหญิงใหญ่ ไม่ทำอะไรเลยมาตลอดทั้งชีวิต พอแก่ตัว แล้วก็เริ่มขยันสู้ชีวิตขึ้นมางั้นเหรอ? แต่ฉันได้ยินมาว่า อาชีพที่ คุณท่านั้นเหมือนจะค่อนข้างน่าเบื่อ แค่ดึงถุงพลาสติกให้คนอื่น อยู่ที่ซูเปอร์มาร์เก็ต!

นายหญิงใหญ่เชียวรู้สึกโกรธมาก และก่นด่าอย่างดุเดือดว่า“ฉันทำอะไรแล้วมันเกี่ยวอะไรกับมึง? ต้องคอยให้ถึงมา ไม้ชี้มือ อยู่ที่นี่เหรอ?”

หม่าหลันหัวเราะและพูดว่า “คุณทำอะไรมันเกี่ยวกับฉันก็จริง ฉันก็แค่ถอนหายใจแทนไอ้แก่อย่างคุณที่จะมีวันนี้แค่นั้นเอง”

ขณะที่พูด หม่าหลันก็หัวเราะเยาะด้วยตัวเอง และถอนหายใจ ว่า “โอ๊ย ช่างมันเถอะ ในเมื่อคุณก็ยากจนขนาดจะต้องไปทำงาน ในซูเปอร์มาร์เก็ตแล้ว งั้นฉันก็ไม่มีอะไรจะต้องไปถือสากับคน อย่างคุณแล้ว? พวกเราไม่ใช่คนในสังคมระดับเดียวเดียวกันอีก ต่อไปแล้ว ชีวิตอย่างที่ฉันใช้อยู่คุณคงไม่อาจฝันถึงได้ เสีย น้ำลายพูดกับคุณทั้งหมดเหล่านี้ และก็เท่าเป็นการสีซอให้ควาย ฟัง ดังนั้นฉันจึงทำได้แค่ขอให้คุณโชคดีเท่านั้น”

เลือดในร่างกายของนายหญิง ใหญ่เชียวพุ่งตรงไปที่หัวของ เธอเพราะความโกรธจากคำพูดของหม่าหลัน และกัดฟันแล้วพูด ว่า “หม่าหลัน ตอนที่ฟ้าร้องฝนตกคุณระวังตัวให้ดีนะ ฉันว่าคุณ จะต้องโดนฟ้าผ่าตายในไม่ช้าก็เร็ว!!

หม่าหลันเยาะเย้ยและกล่าวว่า “ไอ้แก่อย่างคุณทำชั่วไว้เยอะ

ไม่เพียงแต่กดขี่ลูกชายสองคนของตัวเอง ควบคุมอำนาจ

ทางการเงินของครอบครัว และยังนำร่างกายของหลานสาวตัว

เองไปขายเพื่อแลกกับความเจริญรุ่งเรืองและความมั่งคั่ง ฉันว่า

นะ ถ้าหากว่าฟ้ามีตาจริงๆแล้วก็ โอกาสที่ฟ้าผ่าคุณตาย มัน

มากกว่าผ่าฉันอีกหลายเท่าตัว! ฟ้าผ่าคุณตายแปดรอบ ก็คงไม่โดนฉันสักรอบหรอก!”
นายหญิงใหญ่เซียวแทบจะหมดสติ ขณะที่กระทืบเท้า และก็ ก่นด่าอย่างโกรธเคืองไปด้วย “แก…..อย่ามาพ่นมูลอยู่ที่นี่!

หม่าหลันโบกมืออย่างไม่อดทน “เอาละไอ้แก่ อย่าทำเรื่องที่ได้ ประโยชน์นั่นเลย เราก็มาดูกันว่าใครจะมีชีวิตที่ดีก็พอแล้ว คุณ นี่คือขาของฉันได้รับบาดเจ็บแล้ว ลูกเขยของฉันก็เลยใช้เงิน หลายแสนซื้อมาให้ฉันผ่านเว็บไซต์ แล้วคุณล่ะ? ยากจนถึงขนาด นี้ ไม่มีอันจะกินแล้วต้องไปทำงานที่ซูเปอร์มาร์เก็ต ความแตก ต่างระหว่างเราสองคนนั้น ก็เป็นเหมือนหงส์กับไก่ป่า

นายหญิงใหญ่เชียวหายใจแทบไม่ออกด้วยความโกรธ เธอ แทบจะพูดไม่ออกเลยสักคำ รู้สึกเพียงว่าความดันโลหิตเพิ่มขึ้น อย่างกะทันหัน และพุ่งตรงไปที่สมองของตัวเองอย่างรวดเร็ว

ในเวลานี้ หม่าหลันก็ยังไม่ได้คิดที่จะปล่อยนางไป และเยาะ เย้ยว่า “ไอ้แก่ ถ้าคุณยากจนขนาดถึงไม่มีข้าวกินจริงๆ ฉัน สามารถออกความคิดให้คุณได้ อย่าลืมนะว่าคุณเคยใช้ชีวิตอยู่ อย่างเจริญรุ่งเรืองในสถานกักกัน ยังมีพวกจางกุ้ยเฟินคอย ปกป้องคุณอีกด้วย คุณมีความสุขเพียงใด จากมุมมองของฉัน คุณควรออกไปทําเรื่องลับๆ ล่อๆ ในตอนนี้ แล้วรอที่จะไปที่ สถานกักกันเพื่อไปใช้ชีวิตอยู่ในนั้น!

หลังจากพูดจบ หม่าหลันก็โบกมือให้เย่เฉินและเชียวชูหน “ลูกเขยแสนดี ลูกสาวแสนดี พวกเราลงไปกินข้าวข้างล่างกัน เถอะ อย่าไปถือสากับไอ้แก่คนนั้นเลย!”

ทันทีที่คำพูดจบลง เธอก็หันไปทางนายหญิงใหญ่เซียวและกล่าวว่า “โอ๊ยไอ้แก่ ฉันจะไปกินข้าวก่อนแล้วนะ และขอบอกคุณ สักหน่อยว่า อาหารเช้าของบ้านเรามีหลักหลายพิเศษมากมาย ขาไก่ซอสถั่วดำ ซี่โครงหมูนึ่งซีอิ๊ว เกี๊ยวกุ้งสด บาร์บีคิวกุ้งสด ซาลาเปาไส้หมู โอ้ใช่แล้ว ยังมีโจ๊กปลาซาซิมิอีกด้วย ล้วนเป็น อาหารเช้าแบบซากวางตุ้งที่แท้จริง คุณนะเหรอ เชิญหิวต่อไป เถอะ!”

ความดันโลหิตของนายหญิงใหญ่เซียวสูงท่วมท้นเพราะความ โกรธที่มีต่อหม่าหลัน เธอรู้สึกเพียงแค่เวียนหัว และเกือบจะล้ม ลงกับพื้น

ในเวลานี้ เซียวเวยเวยเดินกลับมาพอดี และเมื่อเห็นเช่นนี้ เธอ ก็รีบประคองตัวเธอไว้ทันที

แต่ถึงแม้นายหญิงใหญ่เซียวจะเวียนหัวมากแล้ว แต่เธอก็ยัง คงตะโกนด่าด้วยเสียงแหบ “หม่าหลันถึงอย่าไปนะ ในวันนี้ข้าจะ ไม่ยอมปล่อยทิ้งไปอย่างแน่นอน! มึงออกมาเดี๋ยวนี้นะ!”

หม่าหลันด่าจนรู้สึกสะใจพอแล้ว ไม่อยากจะไปสนใจเธอต่อ ไป และพูดกับเย่เฉินโดยตรงว่า “ลูกเขยแสนดี ประคองแม่ลงไป ที่ชั้นล่าง”

เชียวชหรับเดินตามหลังและถามว่า “แม่คะ บ้านเรามีอาหาร เช้าแบบกวางตุ้งมากมายขนาดนี้ที่ไหนกัน? “