บทที่ 1912

ในขณะที่ขงเต๋อหลงขับรถไปที่ Tomson Riviera ในพื้นที่ วิลล่าอันเงียบสงบของ Tomson Riviera ค่าตะโกนด่าที่สดใส ก็ได้ดังปะทุขึ้นในตอนเช้าตรู่

เสียงที่ตะโกนด่านั้น คือนายหญิงใหญ่เซียว

เธอตื่นขึ้นมาแต่เช้า และพบว่าเงินสองร้อยหยวนที่อยู่ใน กระเป๋าของตัวเองหายไป ความคิดแรกของเธอก็คือเงินถูกขโมย ไป!

ในเวลานั้นเธอยังคิดว่า เงินของตัวเอง เป็นไปได้ที่จะถูกพวก จางกุ้ยเฟินสามคนขโมยไปมากที่สุด

แต่ในขณะที่เธอกำลังจะไปพาเฉียนหงเล่น และไปคุยเรื่องนี้

แบบต่อหน้ากับจางกุ้ยเฟิงด้วยกันเธอถึงพบว่า เฉียนหงเล่นได้

ทิ้งโน้ตไว้ และคนก็ได้หายตัวไปแล้ว

ในเวลานี้ นายหญิงใหญ่เซียวก็ตระหนักได้ว่า เงินสองร้อย หยวนที่ตัวเองหามาได้อย่างยากลำบาก ถูกลูกสะใภ้คนโตของ เธอเฉียนหงเป็นขโมยไปนั่นเอง

เธอก็รู้สึกโกรธขึ้นมาทันทีในเวลานั้น

จะต้องรู้ว่า เงินสองร้อยหยวนนี้ตัวเองต้องแลกกับการเหนื่อย ยากลำบากและทนทุกข์ทรมานมากมายถึงจะได้มา ยังไม่ทันได้ ใช้เลยแม้แต่สตางค์เดียว ก็ถูกเฉียนหงเป็นขโมยไปหมดแล้วเธอจะไม่โกรธได้ยังไงกัน?!

ดังนั้น นายหญิงใหญ่เชียวที่โกรธเคืองยืนอยู่บนระเบียงบน ชั้นสอง และตะโกนว่าอย่างเสียงดัง “เฉียนหงเช่น คุณขโมยเงิน ที่หามาอย่างยากลำบากของข้า! ถึงจะต้องตายไม่ดีอย่าง แน่นอน!”

เซียวเวยเวยรีบเข้ามาถามว่า “ท่านย่า เกิดอะไรขึ้นเหรอ?”

นายหญิงใหญ่เซียวร้องไห้และพูดว่า “แม่ไอ้ชิงหมาเกิดของ คุณคนนั้น ขโมยเงินของฉันไป! เงินที่หามาอย่างยากลำบากของ ฉัน! เงินที่เก็บไว้กินเที่ยวในช่วงปีใหม่ทั้งครอบครัวสี่คนของเรา ปล่อยให้แม่งขโมยไปหมดแล้ว!”

“อ๊ะ?!” เซียวเวยเวยพูดโพล่งออกจากปากและถามว่า “คุณย่า นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่? คุณแม่ขโมยเงินของคุณไปงั้นเหรอ?”

นายหญิงใหญ่เชียวยื่นโน้ตที่เฉียนหงเป็นทิ้งไว้ให้ไปต่อหน้า เชียวเวยเวย ร้องไห้อย่างเสียงดังและพูดว่า “คุณดูเอาเองสิ! แม่นั่งตัวแสบของคุณทิ้งไว้ให้ เธอบอกว่าต่อไปจะไม่เจอกับอีก ต่อไปแล้ว!”

เมื่อเชียวเวยเวยเห็นตัวอักษรสี่คำนั้น มันเป็นลายมือของคุณ แม่จริงๆ เธอรู้สึกเวียนหัวขึ้นมาในทันที และพูดโพล่งออกมาว่า “แม่จากไปแล้ว! เธอไปไหน? ทำไมเธอถึงไม่บอกฉันสักคำ

นายหญิงใหญ่เซียวร้องไห้อย่างเสียงดัง “นังตัวแสบนั่น จะ ต้องเป็นเพราะว่าไม่อยากทนความยากลำบากอยู่ที่นี่ และไม่อยากจะแบกรับภาระจากพ่อและพี่ชายของคุณ ดังนั้นเธอจึงจาก ไปโดยไม่บอกลา!”

ในขณะที่พูด นายหญิงใหญ่เซียวก็นั่งลงบนพื้น ใช้มือตบที่พื้น แล้วร้องไห้และพูดว่า “ไอ้สารเลวคนนี้มันมันช่างบาปกรรมจริงๆ เลยเธอจะจากไปก็จากไปเถอะ ไปได้ยิ่งไกลเท่าไหร่ก็ยิ่งดี แต่ ทําไมต้องขโมยเงินของข้าไปด้วย! เธอขโมยเงินจากนายหญิง ใหญ่ของข้าไป จิตมโนธรรมของเธอไม่เจ็บบ้างเลยเหรอ?”

เขียวฉางเฉียนและเซียวไห่หลงก็ได้ยินคำพูดของนายหญิง ใหญ่แล้วเช่นกัน เซียวฉางเฉียนตะโกนอยู่ในบ้านอย่างเสียงดัง ว่า “แม่ คุณพูดว่าอะไรนะ?! เฉียนหงเป็นผู้หญิงเลวคนนั้น ขโมย เงินของคุณและหนีไปแล้วงั้นเหรอ?!

“ใช่!” นายหญิงใหญ่เซียวร้องไห้และพูดว่า “ไอ้สารเลวที่ชิง หมาเกิดคนนี้ ได้ขโมยเงินของฉันไปทั้งหมดแล้ว……..

เชียวฉางเฉียนกัดฟันและด่าว่า “เฉียนหงเป็นไอ้สารเลวคนนี้ ทําไมผมถึงมองไม่ออกตั้งแต่แรก ทำไมเธอถึงเป็นคนสารเลวได้ เช่นนี้!”

เขียวไห่หลงก็โกรธเคืองมากเช่นกัน “แม่ก็ทำเกินไปแล้ว! เธอ จากไป ก็ไม่คำนึงถึงชีวิตและความเป็นตายของคนทั้งครอบครัว ของเราแล้วเหรอ?!”

นายหญิงใหญ่เซียวร้องไห้และพูดว่า “ไม่ได้ ฉันจะปล่อยเธอ ไปไม่ได้! โทรแจ้งตำรวจรีบโทรแจ้งตำรวจเร็วเข้า!”

เซียวเวยเวยพูดด้วยดวงตาสีแดงว่า “แต่พวกเราไม่มีโทรศัพท์มือถือเลย มือถือของเราถูกคนของอู่ตงไห้ยึดไปนาน แล้ว……..

นายหญิงใหญ่เซียวพูดกับเชียวเวยเวยทันทีว่า “เวยเวย คุณ ออกไปหาโทรศัพท์สาธารณะสักแห่ง และใช้โทรศัพท์สาธารณะ โทรไปที่ 110 มันไม่เสียเงิน รีบไปเลย! ยิ่งโทรหาตำรวจเร็วเท่า ไหร่ โอกาสที่จะจับตัวหญิงเลวคนนั้นกลับมาได้ก็ยิ่งเยอะขึ้น เท่านั้น!”