บทที่ 1908

เซียวฉางเฉียนพูดขึ้นด้วยนัยน์ตาแดงก่ำว่า “แม่ครับรอให้ ผมหาย คล่องตัวแล้ว ผมจะออกไปรับจ้างทํางานข้างนอก ต่อ ให้ต้องแบกโคน ในโครงการก่อสร้าง ผมก็จะหาทุกวิธีเพื่อหาเงิน มาจุนเจือครอบครัว จะไม่ยอมให้แม่ที่อายุมากขนาดนี้แล้วต้อง ไปวิ่งเต้นอย่างลำบากอยู่ข้างนอก

ปากของเซียวไห่หลงก็พูดอย่างเบลอๆไม่ชัดเจนว่า “คุณย่า ครับ ถึงตอนนั้นผมก็จะไปด้วยครับ!

นายหญิงใหญ่เชียวพยักหน้า : “พวกคุณทั้งสองรักษาตัวให้ดี เถอะ รอให้พวกคุณทั้งสองหายดีก่อน ต่อไปฉันก็ต้องฝากความ หวังกับคุณทั้งสองดูแลยามแก่จนกระทั่งเสียชีวิตแล้ว!

ในที่สุดก็เป็นเวลาที่ครอบครัวตระกูลเซียวทั้ง4คนกินอาหาร

จนอิ่ม เฉียนหงเย่นร้องไห้อยู่ในห้องของตนจนน้ำตาเหือดแห้ง

ในสภาวะที่ทั้งหิวและหนาว เฉียนหงเป็นสิ้นหวังกับคนใน ตระกูลเซียว ก็ได้ตัดสินใจเตรียมที่จะจากไป

หล่อนไม่คิดที่จะอาศัยอยู่ที่นี่อีกต่อไป และไม่คิดที่จะอยู่ที่เมือง จินหลิงต่อไปอีก

หล่อนคิดจะกลับไปอยู่ที่บ้านพ่อแม่ของตน

แม้ว่าบ้านพ่อแม่ของตนจะไม่ได้มีเงินทองอะไร แถมยังมีพี่ ชายที่เกาะกินอยู่กับพ่อแม่ แต่อย่างน้อยบ้านพ่อแม่ของหล่อนก็คงจะให้ข้าวกิน ไม่ปล่อยให้หล่อนต้องตกอับแบบนี้

เพียงแต่ว่าบ้านพ่อแม่ของเธออยู่ห่างไกลจากที่นี่ นั่งรถไฟ

เบาะนั่งธรรมดาต้องใช้เวลา 5-6 ชั่วโมง ค่าตั๋วรถไฟต้องใช้เงิน

ร้อยกว่าหยวน และค่าเดินทาง ในการกลับบ้านก็เป็นปัญหาที่ ใหญ่ที่สุดของเฉียนหงเป็น หลังจากที่คิดไปคิดมา หล่อนตัดสินใจหาวิธีเอาจากนายหญิง

ใหญ่เชียว

ค่ำคืนนี้ เนื่องจากนายหญิงใหญ่เชียว ทำงานใช้แรงมาทั้งวัน จึงหลับสนิท

ช่วงเวลาเที่ยงคืนถึงประมาณตีสาม เฉียนหงเย่นค่อยๆแอบ ย่องเข้าห้องของเธอ แอบหยิบเงินจำนวน2ร้อยหยวนในกระเป๋า เสื้อของเธอออกมา

เงินร้อยหยวนนี้ ร้อยหยวนแรกเป็นค่าแรงของนายหญิงใหญ่

ส่วนอีกร้อยหยวนเป็นเงินที่นายหญิงใหญ่ถูกตบ

เมื่อเห็นธนบัตรสองใบนี้ ในใจของเฉียนหงเย่นก็ดีใจเป็น อย่างมาก

เงินร้อยหยวนแม้ว่าจะไม่มากนัก แต่ก็เพียงพอที่หลังจากฟ้า สางหล่อนจะไปหาข้าวเช้ากินสักมื้อ จากนั้นก็นั่งรถไปกลับไป บ้านพ่อแม่เพื่อเฉลิมฉลองในคืนก่อนวันตรุษจีน

ดังนั้น หล่อนจึงไม่คิดมากรีบคว้าเงินนั้นใส่กระเป๋าของตน ทันที จากนั้นก็เก็บเสื้อผ้าสองสามตัวและของใช้ส่วนตัว ในขณะที่ฟ้ายังไม่สาง ก็รีบลากกระเป๋าออกไปจาก Tomson Riviera ก่อนที่จะจากไป หล่อนทิ้งกระดาษโน๊ตไว้ในห้องของตนแผ่น หนึ่ง โดยเขียนคำไว้ คำว่า “ไม่พบกันอีก

ในวันส่งท้ายปีเก่าตอนเช้าตรู่

ในที่สุดเซียวซูหนก็เริ่มต้นวันหยุด

แต่ว่าเธอตื่นเช้าจนชิน ดังนั้นไม่ถึงเจ็ดโมงเธอก็ตื่นล้างหน้า แปรงฟัน

เย่เฉินเห็นว่าภรรยาของตนตื่นนอนแล้ว ตนก็รีบลุกจากเตียง วันนี้เป็นวันส่งท้ายปีเก่า ที่บ้านยังมีเรื่องที่ต้องจัดการอีกมาก ไม่ เพียงแต่จะต้องทำอาหารค่ำของคืนส่งท้ายปีเก่า ทั้งยังต้องเตรี ยมทําไส้เกี่ยวไว้ก่อน รอจนกระทั่งกินอาหารค่ำของคืนส่งท้ายปี เก่าเรียบร้อยแล้ว ทุกคนจะได้ดูชุนหวานไปด้วยห่อเกี้ยวไปด้วย

และในเวลานี้เอง จู่ๆ โทรศัพท์ของเซียวซูหนก็ดังขึ้น เธอพูด ขึ้นด้วยน้ำเสียงประหลาดใจว่า “ไอหยารั่งหลินโทรหาฉันแต่ เช้าเลย มีธุระอะไรหรือเปล่า”

เยเฉันยิ้มพลางพูดขึ้นว่า “ภรรยาที่รัก คุณรับสายก็รู้เองแห ระ”

เซียวซูหนพยักหน้า พลางรับโทรศัพท์ : “ฮัลโหล รั่งหลิน ทําไมถึงโทรมาแต่เช้าเลยล่ะ? ”
ต่งรั่งหลินยิ้มพลางพูดขึ้นว่า “ฉันหยุดงานแล้วหน่ะสิ! วันนี้ วันหยุด ตอนกลางวันก็เลยจะนั่งเครื่องบินกลับเย่นจิงไปกิน อาหารมื้อค่ำวันสิ้นปีกับที่บ้าน

ขณะที่พูดก็พูดต่ออีกประโยคว่า “อีกสักพักคุณว่างไหม? เดี๋ยวฉันจะไปเยี่ยมที่บ้าน สวัสดีปีใหม่กับคุณลุงคุณป้า

เซียวซูหนยิ้มพลางพูดขึ้นว่า “สะดวกแหละ แต่คุณห้ามซื้อ อะไรมาฝากนะ เพราะฉันยังไม่มีเวลาเตรียมของขวัญให้ ครอบครัวคุณเลย ดังนั้นพวกเรามีสัมพันธ์ที่ดีกันขนาดนี้ก็อย่า ยึดติดในแบบแผนเลย”

“ได้! “ต่งตั่งหลินยิ้มพลางพูดขึ้นว่า “เรื่องนี้ก็เอาตามที่ฉัน ว่าก็แล้วกัน? ”

เมื่อพูดจบต่งรั่งหลินก็พูดเสริมประโยคหนึ่งว่า “ใช่แล้วชูห

รัน ฉันจะพาพี่ชายที่เป็นลูกพี่ลูกน้องไปด้วย ไม่มีปัญหาใช่ไหม? ”