บทที่ 1897

เฉียนหงเย่นรู้จักได้ในทันที ตอนนี้ชีวิตบัดซบแบบนี้ ยังสู้ตอน ที่อยู่ในเหมืองถ่านหินทำไม่ได้เลย

เธอร้องไห้ไปด้วย แล้วนึกย้อนกลับไปที่ชีวิตในเหมืองถ่านหิน ดำ ในใจของเธออดที่จะรู้สึกทอดถอนใจไม่ได้”ตอนนั้น ใน เหมืองถ่านหินดำ ถึงสภาพแวดล้อมจะเลวร้ายเล็กน้อย แต่อย่าง น้อยตอนที่ทำงานกับผู้ดูแล ฉันก็ยังได้กินอิ่มนอนหลับในทุก วัน!”

“ไม่เพียงแค่ไม่ต้องทนหิว อีกทั้งทุกวันยังไม่ต้องทำงาน ยังได้ ร้องตะโกนอย่าสนุกสนานต่อหน้าของครอบครัวของเหอเหลียน เมื่อคิดดูดีๆแล้วก็สะใจไม่ใช่น้อย”

“อีกทั้ง……………อีกทั้งผู้ดูแลคนนั้น ถึงหน้าตาจะขี้เหร่ หน่อย สกปรกไปหน่อย แต่ความสามารถด้านนั้นก็ยังถือว่าดี มาก ความรู้สึกในระดับหนึ่ง มันทำให้ตนเองได้สัมผัสความรู้สึก บนเตียงที่ไม่เคยสัมผัสมาก่อน…….

เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ เฉียนหงเช่นก็ถอนหายใจยาง แล้วร้องไห้ พลางพูดกับเซียวเวยเวยว่า “เวยเวย ลูกว่าตอนนี้ครอบครัวของ เรา ใช้ชีวิตอะไรกันอยู่เนี่ยทั้งวันถ้าไม่ใช่เรื่องนั้น ก็เป็นเรื่องนี้ มี เงินนิดหน่อยก็ถลุงไปจนหมดแล้ว มีบริษัทก็ล้มละลาย ตอนนี้ยืม คฤหาสน์คนอื่นพักอาศัย แม้แต่ข้าวก็ไม่มีให้กิน ชีวิตแบบนี้ เรา จะต้องทนต่อไปอีกนานเท่าไรน่ะ……..
เขียวเวยเวยอดที่จะน้ำตาร่วงไม่ได้ เธอพูดอย่างสะอึก สะอื้น”แม่คะ หนูก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน เมื่อก่อนครอบครัวของเรา เคยใช้ชีวิตดีๆมาก่อน ในทุกด้านก็ถือว่าค่อนข้างดี ความ สัมพันธ์ของหนูกับพี่เหวินเฟยก็ดี พอใกล้จะแต่งงานกันแล้ว สุดท้ายอยู่ดีๆทุกอย่างก็แย่ลงเรื่อยๆ…..

เฉียนหงเช่นถอนหายใจแล้วพูดว่า”เราหาเวลาไปไหว้พระที่ วัดหน่อยนะลูก ขึ้นยังเป็นแบบนี้ต่อไป เราต้องตายกันแน่ๆ…….

เซียวเวยเวยพูดว่า”แม่คะ ตอนนี้หนูคิดดูดีๆแล้ว ครอบครัว ของเรากำลังเริ่มเจอเคราะห์ร้าย ดูเหมือนจะเริ่มซวยตั้งแต่วัน เกิดของคุณย่าครั้งก่อนนะคะ”

“หืม?” เฉียนหงเป็นถามอย่างแปลกใจ”วันเกิดครั้งไหนหรอ ลูก?”

เซียวเวยเวยกล่าวว่า”ครั้งก่อนไงคะ งานวันเกิดครั้งก่อน พี่เห วินเฟยมอบหยกพระขาวองค์หนึ่งให้คุณย่าไงคะ จางเหวินเท้าที่ ตามจีบเซียวซูหน ยังเกือบเอาหยกพระสลักมรกตให้คุณย่าองค์ หนึ่งเลย”

เฉียนหงเล่นพยักหน้า”แม่จำได้แล้ว หยกพระสลักมรกตองค์ นั้นราคาไม่ใช่น้อยเลยนะ ได้ยินว่าราคาสามสี่ห้าล้าน……..

เมื่อพูดถึงตรงนี้ เฉียนหงเช่นก็พูดอย่างเสียดายว่า”เสียดาย! หยกพระสลักมรกตองค์นั้น กับเครื่องประดับโบราณของคุณย่า ของลูกพวกนั้น ถูกธนาคารตรวจสอบอายัดไว้หมดแล้ว”

เซียวเวยเวยพูดว่า”งานเลี้ยงวันเกิดครั้งก่อน เยเฉันยังเอ่ยปากขอยืมเงินจากคุณย่าอยู่เลย บอกว่าจะเอาไปให้ป้าหลี่อะไร นั่นที่อยู่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าหาหมอ แม่ยังจำได้ไหมคะ?”

“จําได้สิ”เฉียนหงเย่นกัดฟันกรอดพลางก่นด่าว่า”เย่เฉินได้ ยาจกนั่น ยืมเงินในวันเกิด ใจกล้าเกินไปแล้ว สุดท้ายก็ถูกคุณย่า ของลูกด่าจนเตลิด พอคิดๆแล้วแม่มีความสุขมากเลยล่ะ!”

เซียวเวยเวยกล่าวว่า “หนูไม่ได้หมายความแบบนี้ค่ะ หนูอยาก บอกว่า หนูมักรู้สึกว่า ตั้งแต่คืนนั้น ครอบครัวของเราก็เริ่มมีเรื่อง ซวย……”

“ใช่หรอ?”เฉียนหงเล่นขมวดคิ้วเป็นปม แล้วเอ่ยถามหล่อน ว่า”เรื่องแรกที่เราซวยคือเรื่องอะไรนะ?” เซียวเวยเวยรีบตอบว่า “เรื่องแกคือหลังจากงานเลี้ยงวันเกิด

วันที่สอง!หนูกับพี่เหวินเฟยไปที่เหากรุ๊ป อยากเอาการ์ดเชิญ

งานแต่งไปให้หวังดงเสวียนรองประธานของเหากรุ๊ป เพื่อ

กระชับมิตร สรุปสุดท้ายลงไปด้านล่างตึกเจอเข้ากับเเฉิน…..”

“เย่เฉิน? “เฉียนหงเย่นไล่ถาม”เย่เฉินไปทำไม?”

เซียวเวยเวยพูดว่า”ตอนนั้นเย่เฉินบอกว่าไปสมัครงานที่เหา กรุ๊ป หลังจากนั้นหนูกับพี่เหวินเฟยก็ประชดเขาไปที่หนึ่ง ต่อมาก็ เกิดเรื่องแปลกๆขึ้น…….

“เรื่องแปลกอะไร?!”