บทที่ 1896

เฉียนหงเช่นถึงกับเข่าทรุดแล้วร้องตะโกน”พวกแกมีสิทธิ์อะไร ลากฉันออกไป มีสิทธิ์อะไรไม่จ่ายค่าจ้างให้ฉัน!?!”

แต่ทว่า ไม่ว่าเธอจะร้องตะโกนอย่างไร ต่างไม่มีคนสงสารเธอ

และไม่มีใครเห็นใจเธอ

เมื่อเห็นว่าเฉียนหงเย่นถูกลากตัวออกจากซูเปอร์มาร์เก็ตไป ผู้ จัดการคนนั้นพูดกับเย่เฉินและเซียวฉางควนอย่างรู้สึกผิดทั้ง สองท่านครับ เรื่องนี้ผมต้องขอโทษด้วยจริงๆนะครับ ผมใช้คน ผิด ผมต้องขอโทษทั้งสองท่านด้วยนะครับ!!

เซียวฉางควนพยักหน้า จึงเอ่ยปากพูดขึ้นมาว่า “เรื่องนี้ความ ผิดไม่ได้อยู่ที่คุณหรอกครับ แต่คุณเองก็ต้องรับผิดชอบเหมือน กัน นี่เรียกว่าการใช้คนไม่เหมาะกับงาน!”

หลังจากนั้น เซียวฉางควนถอนหายใจ แล้วพูดอย่างทอดถอน ใจ” ใช่แล้วสุดท้าย วิสัยทัศน์ของคุณไม่ค่อยไหวเท่าไร

ผู้จัดการพยักหน้าอย่างอึดอัดใจ”คุณวิจารณ์ได้ถูกต้องครับ หลังจากนี้ผมจะปรับปรุงตัวครับ!”

เขียวฉางควนยื่นมือออกไปตบบ่าของเขาเบาๆ แล้วพูดด้วย น้ำเสียงผู้อาวุโสกล่าวสั่งสอนคนรุ่นใหม่”ฝึกฝนให้มากๆเถอะ ครับ!”

“ครับๆๆ!”ผู้จัดการพยักหน้าติดต่อกันไม่หยุด หลังจากนั้นก็รีบเรียกแคชเชียร์ที่พึ่งทานข้าวเสร็จกลับมาเปลี่ยนกะ”จางเสี่ยว ลี่ รีบมาคิดเงินให้ลูกค้าสองท่านนี้เร็วเข้า อย่าทำให้พวกเขาเสีย เวลานานล่ะ!”

พนักงานแคชเชียร์คนนั้นรีบวิ่งเข้ามา เปิดคอมพิวเตอร์ช่วย เย่เฉินกับเซียวฉางควนคิดเงิน

พ่อตากับลูกเขยทั้งสองเดินออกจากซูเปอร์มาร์เก็ต แล้วขับรถ ตรงไปยังตลาดขายผักที่ค่อนข้างใหญ่แห่งหนึ่งของเมืองจีนหลัง สำหรับนายหญิงใหญ่เกี่ยวกับเฉียนหงเล่น ทั้งสองไม่ได้เก็บมา ใส่ใจ

หลังจากที่เฉียนหงเย่นถูกคนไล่ออกมาจากซูเปอร์มาร์เก็ต แล้ว เธอไม่มีอาหารลงท้องมาเป็นเวลากว่าสิบชั่วโมงแล้ว เธอหิว จนหน้ามืดตาลาย หน้าอกด้านหน้าแทบแนบไปกับแผ่นหลัง เหมือนจะล้มเป็นลมเต็มที่แล้ว

เธอไม่มีเรี่ยวแรงที่จะไปหางานพาร์ทไทม์อีกแล้ว จึงทำได้ เพียงแค่เดินกลับบ้าน

เมื่อกลับมาถึงคฤหาสน์Tomson Riviera เฉียนหงเล่นนั่งก้น เบ้าไปกับโซฟา แม้แต่แรงที่จะเลิกเปลือกตาขึ้นก็ไม่มี

เซียวเวยเวยที่อยู่บ้านดูแล เซียวฉางเฉียนกับเซียวไห่หลงสอง พ่อลูก พอได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวของด้านล่าง จึงรีบลงไป ตรวจสอบดู พอเห็นว่าเฉียนหงเป็นกำลังกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่ที่โซฟา เธอจึงเอ่ยถามอย่างแปลกใจว่า”แม่คะ แม่ออกไปหางานทำ ไม่ใช่หรอคะ?ทําไมกลับมาแล้วล่ะ?”
เฉียนหงเล่นสบถในทันที”อย่าพูดถึงเลย!แม่งเอ้ย! โมโหจะ ตายอยู่แล้วเนี่ย!”

เซียวเวยเวยรีบถามแม่คะ มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?

เฉียนหงเป็นดวงตาแดง น้ำตานออกมา แล้วพูดอย่าง สะอึกสะอื้นว่า”แม่กับคุณย่าของลูกออกไปหางานทำ เห็นว่าตอน นี้ซูเปอร์มาร์เก็ตกำลังหาพนักงานพาร์ทไทม์จำนวนมาก อีกทั้ง ยังคิดเงินเป็นรายวันอีกด้วย เราสองคนเลยเข้าไปสอบถาม คุณย่าของลูกอายุเยอะมากแล้ว เขาเลยให้ท่านไปช่วยลูกค้าถึง ถุงพลาสติกที่โซนขายผัก ให้แม่ไปเป็นแคชเชียร์ สุดท้าย…….”

เมื่อพูดมาถึงตรงนี้ อารมณ์ของเฉียนหงเช่นก็ตื่นเต้นแล้ว ร้องไห้เสียงดังออกมา”สุดท้าย ใครจะไปรู้ว่า จะบังเอิญเจอเข้า กับเซียวฉางควนกับเย่เฉินไอ้เหี้ยสองคนนั้นมันทำให้แม่เสีย งานไป……”

เซียวเวยเวยที่ได้ยินแบบนั้น โมโหจนกัดฟันกรอด”พวกเขา ทำเกินไปแล้ว!ทำไมถึงรังแกคนอื่นแบบนี้!

พูดจบ เธอก็รีบถามว่า”แม่คะ งั้นค่าจ้างที่ทำงานครึ่งวันแม่ได้ ขอมาไหมคะ?ถ้าขอมา ให้หนูหน่อยนะ หนูจะไปซื้อหมั่นโถว แล้วค่อยไปร้านอาหารเล็กๆซื้ออาหารสองอย่างกลับมา……

เมื่อพูดมาถึงตรงนี้ เซียวเวยเวยก็ดวงตาแดงก่ำ แล้ว ร้องไห้”พ่อกับพี่หิวจนร้องไห้อยู่บนเตียงหลายครั้งแล้วค่ะ น่าสง สารจริงๆ…….”

เฉียนหงเย่นที่ได้ยินดังนั้น จึงร้องไห้เสียงดังออกมาทันที แล้วพูดอย่างตีอกชกหัว” โทษไอ้เหี้ยเซียวฉางควนนั่นคนเดียวเลย ทำให้แม่ถูกผู้จัดการไล่ออกมา ทำงานที่ซูเปอร์มาร์เก็ตฟรีๆมา ครึ่งวัน แถมไม่ให้เงินแม่แม้แต่บาทเดียว……”