บทที่ 1893

ในเวลานี้เองเยเฉันก็มองเห็นเฉียนหงเป็น

เมื่อเห็นเฉียนหงเล่นสวมเสื้อกั๊กสีเขียวของซูเปอร์มาร์เก็ต เช่ เฉินก็รู้สึกตลกขึ้นมาในทันที

ภาพในสมองที่เขาเห็นก็คือ เฉียนหงเป็นกำลังทำงาน ตรากตรําในเหมืองถ่านหิน

ไม่รู้ว่าเหมืองถ่านหินดำ ในตอนนั้นได้แจกชุดทำงาน ให้เขียน หงเย่นไหม?

ยิ่งไม่รู้ว่าเฉียนหงเล่นในสภาพที่ใส่ชุดทำงานของเหมือง ถ่านหิน มีสภาพอย่างไร

ตอนนี้เฉียนหงเย่นรู้สึกอัดอั้นตันใจมาก

เธอมีความเกลียดชัง เย่เฉินเป็นอย่างมาก ตอนนั้นเธอวางแผนหลอกหม่าหลัน แต่ถูกเเฉินทำลาย แผนการของเธอจนยับ

นี่ยังไม่นับประสาอะไร

สิ่งที่เลวร้ายที่สุดก็คือ เยเงินเอาเงินของเธอบริจาคให้องค์กร การกุศลทั้งหมด หลังจากนั้นก็ส่งเธอไปเหมืองถ่านหิน

พอนึกถึงช่วงที่อยู่ในเหมืองถ่านหินดำ หัวใจของเฉียนหงเ นก็รู้สึกอึดอัดจนอยากตาย ในใจของเธออดที่โกรธและก่นด่าไม่ได้”ไอ้เย่เฉิน!เป็นเขาที่ส่งฉันเข้าไปในเหมืองถ่านหินดำ อยู่ใน เหมือนถ่านหินด่ามานานหลายวัน ฉันต้องเสียอะไรไปมากมาย แต่สิ่งที่ได้รับกลับมาคือกามโรคและลูกหนึ่งคน ถ้าไม่ใช่เพราะ เขา ฉันจะทุกข์ทรมานขนาดนี้ได้อย่างไร…….

ยิ่งคิด เธอก็ยิ่งเกลียดเข่เฉินจนกัดฟันกรอด

ดังนั้น เมื่อเห็นเเงินมาซื้อของ เธอจึงพูดอย่างเป็น ชา”รบกวนเปลี่ยนเคาน์เตอร์แคชเชียร์ค่ะ เคาน์เตอร์ของฉันหยุด ให้บริการชั่วคราวค่ะ!

เย่เฉินไม่โกรธ แต่หัวเราะพลางพูดขึ้นมาว่า “คุณป้าครับ นี่มัน คือการรังแกคนที่ไม่ใช่หรอครับ?เราเข้าแถวมานานขนาดนี้ จน มาถึงข้างหน้า ก่อนหน้านี้ก็มีคนเยอะแยะที่คิดเงินแล้วจากไป ทำไมพอถึงตาเราถึงหยุดให้บริการชั่วคราวล่ะครับ?”

เฉียนหงเย่นพูดอย่างรำคาญ”ฉันจะพักผ่อน หยุดให้บริการ ชั่วคราวไม่ได้รึไง?นายคิดว่าซูเปอร์มาร์เก็ตเป็นของบ้านไหน ไง?ถึงได้มาพูดฉอดๆตรงนี้กับฉันนะ ฉันจะบอกอะไรให้นะ วันนี้ ฉันจะไม่คิดเงินให้นาย นายอยากให้ใครคิดเงินให้ก็เชิญเลย เคาน์เตอร์นี้ฉันไม่บริการ

เซียวฉางควนรู้สึกไม่พอใจ เขาพูดด้วยความโกรธว่า “ผมว่าพี่ สะใภ้ นี่มันมากเกินไปหน่อยมั้งครับ เราเป็นลูกค้าของที่นี่ ลูกค้า คือพระเจ้า พี่เป็นพนักงานแคชเชียร์ของที่นี่ ก็ต้องบริการพระเจ้า ให้ดี ทำไมถึงวางท่ากับเราแบบนี้?”

พอเฉียนหงเย่นได้ฟังที่เขาพูด ว่าตนเองจะต้องบริการพระเจ้าอย่างเขา ทั้งโกรธและอับอาย จึงพูดตะคอกออกไปว่า “เขียวฉาง ควน ถึงยังไงฉันก็เป็นพี่สะใภ้ ค่โบราณกล่าวไว้ว่าให้เคารพพ สะใภ้เหมือนแม่ น้องชายสามีเป็นลูก กลับยังจะให้ฉันบริการ นายอีก นายมีความเคารพต่อคนชราแวละเด็กบ้างไหม? รีบไสหัว ไปซะอย่ามาวุ่นวายกับฉัน!”

เซียวฉางควนระเบิดขึ้นมาในทันที จึงพูดออกไปว่า “ยังจะมา ให้ผมเคารพพี่สะใภ้เหมือนแม่อีก นั่งแพศยาอย่างเธอเนี่ยนะ คู่ควรกับสี่คำนี้หรอ?”

เฉียนหงเล่นขว้างเครื่องสแกนรหัสในมือของเธออย่างรุนแรง และตะโกนอย่างโกรธเคืองเซียวฉางควนแกว่าใครนั่งแพศยา ห้ะ?!”

เซียวฉางควนเบะปากว่าเธอไง ทำไม?ไม่ได้รึไง?”

เฉียนหงเล่นพูดอย่างขมขื่น กะ………………..แกลองพูด อีกทีสิ ฉันจะข่วนหน้าแก่ๆของแก ให้เละเลย!”

ในเวลานี้เอง ชายในชุดเครื่องแบบเต็มยศตะโกนออกมา ว่า”เคาน์เตอร์ที่แปด ทำอะไรนะ?!ทำไมน่ะ?ทำไมถึงพูดจา ตะโกนโหวกเหวกโวยวายกับลูกค้าอย่างนี้!

หงเฉียนเย่นตกใจตัวโยน

เงยหน้าขึ้นมาดู ก็เห็นผู้จัดการแคชเชียร์!

เธอกลัวว่าจะผิดใจล่วงเกินหัวหน้าซูเปอร์มาร์เก็ต แล้วถูกไล่ ออกจากงาน จึงรีบยิ้มพลางอธิบายว่า “ขอโทษค่ะผู้จัดการ ฉันเจอญาติน่ะค่ะ เลยพูดล้อเล่นไปสองสามคำ

พูดจบ เธอก็ชี้ไปที่เชียวฉางดวน แล้วพูดว่า นี่คือเขียวฉาง ควน เป็นน้องชายแท้ๆของสามีฉันค่ะ นี่คือน้องชายสามีของฉัน คุณอย่าถือสาเลยนะคะ!

เมื่อได้ยินประโยคนี้ สีหน้าของผู้จัดการแคชเชียร์ก็ผ่อนคลาย

ลงมาเล็กน้อย

ช่วงนี้พนักงานแคชเชียร์ของซูเปอร์มาร์เก็ตค่อนข้าง ขาดแคลน ผู้จัดการแคชเชียร์มักจะมองเห็นลูกค้าต่อแถวรอ ชำระเงิน และมีลูกค้าจำนวนไม่น้อย โทรศัพท์หาบริษัทเพื่อร้อง เรียนเรื่องต้องรอต่อแถวชำระเงินนาน จนเขารู้สึกปวดหัวเป็น อย่างมาก