บทที่ 1843

เมื่อนายหญิงใหญ่เซียวได้ยินคำพูดนี้ของอีกฝ่าย คนทั้งคน ราวกับรู้สึกเหมือนถูกฟ้าผ่า ยืนตกตะลึงอยู่ตรงนั้น

เธอพูดอ้อนวอนอย่างหมดหนทางว่า “พี่ชายน้อยทั้งสอง รบกวนคุณโทรหาประธาน ก็บอกว่าตอนนี้พวกเราทั้งครอบครัว จนตรอกแล้ว ขอให้เขาเมตตากรุณาด้วย เหลือทางรอดให้พวก เราสักเล็กน้อย อย่างน้อยที่สุดก็เหลือรถเบนท์ลีย์คันนี้ไว้ให้พวก เราด้วย…

หลังจากที่พูดจบ เธอรีบพูดเสริมว่า “ถึงแม้ว่าจะยืมให้พวก เราขับไม่กี่ปีก็ได้!”

อีกฝ่ายพูดด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ว่า: “ขอโทษด้วย ประธาน ของพวกเราบอกแล้วว่า ตระกูลอย่างพวกคุณ ไม่มีความสามารถ ที่จะมีหน้ามีตาได้จริงๆ ดังนั้นเขาไม่อยากพัวพันผลประโยชน์ใด กับพวกคุณอีก คฤหาสน์ยังให้พวกคุณพักอาศัยอยู่ได้ ก็เป็น ความเมตตาที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเขาแล้ว ถ้าหากพวกคุณยังไม่รู้ จักผิดชอบชั่วดี งั้นก็ขอโทษด้วย คฤหาสน์ประธานของพวกเรา ก็สามารถที่จะเอาคืนกลับมาได้ตลอดเวลา!!

นายหญิงใหญ่เซียวก็รู้สึกเจ็บปวดอย่างฉับพลัน แต่ในเวลานี้ เธอไม่กล้าพูดคำอะไรก็ตามที่มันฝ่าฝืน

เซียวเวยเวยที่อยู่ข้างๆก็อดไม่ได้ที่จะสะอึกสะอื้น: “คุณทั้งสอง ได้โปรดบอกประธานอู๋สักคำเถอะ ดูสภาพพ่อของฉันและพี่ชายของฉันตอนนี้สิ พวกเราทั้งครอบครัวไม่มีคุณงามความดีที่มีการ ทํางานหนัก ไม่มีการทำงานหนักก็มีความเหน็ดเหนื่อยนะ..”

อีกฝ่ายพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นว่า “ถ้าหากพวกคุณยัง

พูดจาไร้สาระมากขนาดนี้ งั้นคฤหาสน์ก็ไม่มีแล้วจริงๆ

ในเวลานี้นายหญิงใหญ่เซียวรีบเอ่ยปากพูดว่า: “เวยเวย ไม่ ต้องพูดแล้ว! รีบเอากุญแจรถออกมา!”

ในใจของเซียวเวยเวยโกรธเป็นอย่างมาก แต่ก็ไม่กล้าดื้อรั้น ขัดขืนต่อไป ดังนั้นจึงทำได้เพียงร้องไห้แล้วหยิบกุญแจรถออกมา และยื่นให้อีกฝ่าย

คนคนนั้นรับกุญแจมา และพูดกับคนของตระกูลเซียวว่า: “เอา ล่ะ รถพยาบาลก็จัดเตรียมไว้ให้พวกคุณแล้ว พวกคุณทั้งห้าคน รีบกลับไปเถอะ รถยนต์พวกเราก็ขับกลับไปก่อนแล้ว”

หลังจากที่พูดจบ ทั้งสองคนก็ขึ้นรถเบนท์ลีย์คันนั้น และสตาร์ต

รถแล้วออกจากที่นั่นในทันที

และในเวลานี้ รถพยาบาลที่เก่าทรุดโทรมก็ขับมาถึงตรงหน้า ของทั้งครอบครัว คนขับรถลดหน้าต่างรถลง และเอ่ยปากถาม ว่า: “ใช่พวกคุณหรือเปล่าที่จะไปTomson Riviera?”

“ใช่”นายหญิงใหญ่เชียวพยักหน้าอย่างอุ่นเคือง และพูดว่า “รบกวนส่งพวกเราสี่คน ไปที่Tomson Riviera A04ด้วย”

คนขับรถและชายหนุ่มคนหนึ่งที่นั่งข้างคนขับก็ลงจากรถ ช่วย พวกเขาหามเชียวฉางเฉียนและเขียวให้หลงสองพ่อลูกขึ้นไป ต่อจากนั้นพูดกับนายหญิงใหญ่เชียวและเซียวเวยเวยว่า “พวกคุณ สองคนก็นั่งเบียดอยู่ข้างหลังหน่อยนะ

นายหญิงใหญ่เชียวพยักหน้า และพูดกับเซียวเวยเวยว่า

“เวยเวย รถพยาบาลคันนี้ค่อนข้างสูง แกประคองย่าหน่อย เซียวเวยเวยเช็ดน้ำตา แล้วขยี้ดวงตาทั้งสองที่แดงก่ำ และพูด อย่างสะอึกสะอื้นว่า “ได้ค่ะคุณย่า…

เฉียนหงเล่นรีบตามขึ้นไปด้านหน้า และถามอย่างประจบ สอพลอว่า “แม่ค่ะ หนูก็ประคองแม่ด้วย!”

นายหญิงใหญ่เซียวสะบัดมือของเธอทิ้งในทันที และตวาด ด้วยโกรธจนยั้งอารมณ์ไว้ไม่ได้ว่า “ไสหัวออกไปซะ! แกอย่ามา แตะต้องตัวฉัน!”

เฉียนหงเล่นคาดไม่ถึงว่า นายหญิงใหญ่จะโกรธตัวเองอย่าง

กะทันหัน ก็ถามอย่างน้อยใจว่า “แม่ค่ะ หนูทำอะไรให้แม่ขุ่น

เคืองใจอีกเหรอคะ?”

นายหญิงใหญ่เชียวกัดฟันด้วยความแค้นใจแล้วด่าทอว่า “แกทำอะไรให้ฉันขุ่นเคืองใจ! ถ้าไม่ใช่แก ครอบครัวของเราก็ ไม่มีทางกลายเป็นอย่างทุกวันนี้! ถ้าไม่ใช่แก สิบกว่าล้านนั้นของ ฉางเฉียนก็ไม่มีทางลงท้ายไม่ได้อะไรสักอย่าง! ถ้าไม่ใช่แก ฉาง เฉียนก็ไม่มีทางถูกหม่าหลันประชดประชันอยู่ตลอด!! ถ้าไม่ใช่ แก ฉางเฉียนก็ไม่มีทางลงมือกับหม่าหลัน ตอนนี้เขาและไห่หลง น่าสังเวชใจขนาดนี้ แกเป็นคนทำลายหมดทุกสิ่ง!”

เฉียนหงเช่นก็ร้องไห้ออกมาในทันที