บทที่ 1840

เซียวซูหรับกำลังเตรียมจะเลิกงาน เมื่อได้ยินสิ่งนี้ก็ตกใจจน หน้าถอดสี และอ้าปากถามว่า “แม่ แม่เป็นอะไรคะ?! ขาหักได้ ยังไงอีก?!”

หม่าหลันร้องไห้พูดว่า “เลิกพูดเถอะ แม่ถูกคนในกลุ่มแชร์ ลูกโซ่แก้แค้นแล้ว พวกเขาจับตัวแม่ไว้แล้วทำร้ายอย่างรุนแรง….. ผมของแม่ก็ถูกดึงขาดแล้ว ขาก็ถูกทำร้ายจนหักแล้ว….

“หา?!”เซียวซูหนรีบถามว่า: “แม่แจ้งตำรวจหรือยัง?”

หม่าหลันร้องไปด้วยพูดไปด้วยว่า: “แจ้งแล้ว คุณตำรวจจับตัว พวกเขาไว้แล้ว ลูกรีบมาหาแม่เถอะ!”

เซียวซูหนถามอีกว่า: “แม่อยู่โรงพยาบาลไหน หนูจะไปเดี๋ยว

หม่าหลันพูดอย่างสะอึกสะอื้นว่า “แม่อยู่สถาบันกระดูกและ ข้อจินหลิง ลูกรีบมาเถอะ…

เซียวชหรับอ้าปากพูดว่า “ได้ค่ะ แม่ค่ะแม่รอสักครู่ หนูจะไป เดี๋ยวนี้!”

ในเวลานี้เชียวชหรับวางสายโทรศัพท์ของหม่าหลัน ขณะที่รีบ ขับรถไปโรงพยาบาลไปด้วย ก็รีบโทรหาเเฉินไปด้วย

ในเวลานี้เย่เฉินกลับถึงบ้านแล้ว แกล้งทำเป็นเหมือนคนไม่มีอะไรทำดูโทรทัศน์อยู่ในห้องนั่งเล่น

เขียวฉางควนพ่อตาก็กลับมาแล้ว กำลังเตรียมจะชงชาที่จะดื่ม กับเย่เฉินสองคนพ่อตากับลูกเขย

เมื่อเย่เฉินได้รับโทรศัพท์จากเซียวซูหน ในใจก็รู้แล้วว่าเกิด อะไรขึ้น แต่ยังต้องแกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง และเอ่ยปากถามว่า

“ภรรยา คุณเลิกงานแล้วเหรอ?”

เซียวซูหนรีบพูดว่า: “สามี นายอยู่ไหน?” เย่เฉินพูดโดยไม่คิดว่า: “ฉันอยู่บ้าน เซียวซูหนก็ถามว่า: “พ่อล่ะ?” เย่เฉินพูดว่า “พ่อก็อยู่บ้าน เพิ่งจะกลับมา

เซียวซูหนรีบพูดว่า: “งั้นนายกับพ่อก็รีบขับรถไปที่สถาบัน กระดูกและข้อจินหลิงเดี๋ยวนี้! แม่เข้าโรงพยาบาลแล้ว ตอนนี้ฉัน กำลังรีบขับไปที่นั่น พวกเราเจอกันที่โรงพยาบาลนะ!”

เย่เฉินแกล้งทําเป็นถามด้วยความแปลกใจ “อะไรนะ? แม่เข้า โรงพยาบาลอีกแล้วเหรอ? เกิดเรื่องอะไรขึ้น?

เซียวซูหนพูดด้วยเสียงสะอื้นเล็กน้อยว่า “แม่ถูกคนของกลุ่ม แชร์ลูกโซ่ก่อนหน้านี้แก้แค้น คนพวกนั้นทำร้ายเธอจนขาหัก แต่ สถานการณ์โดยละเอียดฉันก็ไม่รู้ ดังนั้นฉันต้องรีบไป!”

เย่เฉินรีบพูดว่า: “ได้! งั้นฉันกับพ่อก็จะรีบออกไปเดี๋ยวนี้!”

“โอเค พวกเราเจอทีกันที่โรงพยาบาล!
เขียวฉางควนกำลังเตรียมจะชงชา เมื่อได้ยินสิ่งนี้ ก็ถามด้วย ความประหลาดใจว่า: “เย่เฉิน เกิดเรื่องอะไรขึ้น?

เย่เฉินพูดว่า “แม่ถูกคนของกลุ่มแชร์ลูกโซ่แก้แค้น ขาหักแล้ว อยู่โรงพยาบาล ชูหนให้พวกเรารีบไปที่นั่น เขียวฉางควนถามด้วยความประหลาดใจว่า “หม่าหลันถูก

หักขาอีกแล้วเหรอ?! ที่นายพูดนั้นเป็นความจริงหรือเปล่า?”

เย่เฉินพูดอย่างกระอักกระอ่วนว่า “พ่อ ทำไมผมคิดว่าความ หมายของพ่อน เหมือนกับมีความสุขมาก…”

เขียวฉางควนพูดด้วยความจริงจังว่า “เย่เฉิน นี่ว่ากันตาม เหตุผล พ่อไม่ควรมีความสุขบนความทุกข์ของคนอื่น แต่เมื่อพ่อ นึกถึงท่าทางที่หม่าหลันเข้าเฝือกและใช้ไม้ค้ำยันอยู่ ก็แมร่งอ ยากจะหัวเราะอย่างอธิบายไม่ถูก…พูดแบบนี้เจ้าเล่ห์ไปบ้างหรือ เปล่า ฮ่าๆๆๆ…

เย่เฉินส่ายหน้าอย่างช่วยไม่ได้ “พ่อก็รู้ว่าเจ้าเล่ห์ เดี๋ยวเจอ หน้าแม่ พ่ออย่าได้หัวเราะออกมาเด็ดขาด”

เซียวฉางควนพยักหน้า: “”วางใจเถอะ พ่อทนได้

หลังจากที่พูดจบ เขารีบวางชุดน้ำชาลง และสั่งการว่า “ลูกเขยที่ดี พวกเรารีบออกเดินทางกันเถอะ พ่อแทบรอไม่ไหวที่ จะไปดูว่าตอนนี้เธอน่าสมเพชมากแค่ไหนกัน!