บทที่ 1828

เยเฉินก็มองไปทางอู่ตงไห่ จากนี้ไปทุกอย่างต้องรายงานให้ หงห้า อย่าได้ทำการก่อกวนอะไรก็ตาม เข้ามั้ยใจมั้ย?”

อู่ตงไห่รีบกราบคารวะอย่างรวดเร็วแล้วพูดว่า “คุณชายเย่ วางใจเถอะ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ผมจะทำตามคำสั่งการทุก อย่างของคุณและหงห้า…

เย่เฉินพูดอีกว่า: “ใช่แล้ว Tomson Riviera A04 แกเป็นคน ชื้อใช่มั้ย?”

อู่ตงไห่พูดอย่างกระอักกระอ่วนว่า “ใช่ครับ ผมซื้อเอง….

เย่เฉินถามเขา: “แกซื้อคฤหาสน์นี้ ให้คนของตระกูลเซียว

อาศัยอยู่ เพื่อที่จะทำให้ฉันขยะแขยง ใช่มั้ย?”

“ใช่”อู่ตงไห่พูดอย่างประหม่าสุดขีดว่า “คุณชายเย่ เรื่องนี้ผม ไม่ดีเอง คุณวางใจเถอะ ผมจะรีบเอาคฤหาสน์คืนกลับมาเดี๋ยวนี้ แล้วให้คนของตระกูลเซียวไสหัวออกไป!”

“อย่า! เย่เฉิน โบกมือ และเอ่ยปากพูดว่า “ไสหัวออกไปก็ไม่ สนุกนะสิ แกทำแบบนี้ หยุดงานทั้งหมดของบริษัทเซียวซื่อ ถอน เงินลงทุนที่แกให้กับพวกเขากลับมาทั้งหมด ฉันยังต้องการให้ พวกเขากลับไปเหมือนเมื่อก่อนนี้แม้ว่าจะอาศัยอยู่ในTomson Riviera แต่ความเป็นจริงอยู่ในสภาพที่ไม่มีอะไรเลย”

อู่ตงไห่พูดอย่างไม่ลังเลแม้แต่น้อยว่า “ได้ครับคุณชายเย่ วันนี้ผมจะไปจัดการให้

เย่เฉินพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ: “เอาล่ะ หงห้า นาย จัดการคุณอาของฉันให้เรียบร้อย ตงไห้ไปจัดการเรื่องราวของ บริษัทเชียว อ ให้เรียบร้อย สําหรับเซียวฉางเฉียนและเซียวไห หลง ก็ไม่ต้องส่งไปที่แผนกที่เกี่ยวข้อง แต่ส่งที่โรงพยาบาล เถอะ”

ทั้งสองคนรีบตกปากรับค่าด้วยความเคารพ

สีหน้าท่าทางของเยฉางหมิ่นที่อยู่ข้างๆ ดูไม่ดีอย่างไม่มีอะไร เทียบได้

แต่ว่าดูไม่ดีก็ส่วนของดูไม่ดี ตอนนี้เธอไม่กล้าที่จะมีอารมณ์ต่อ ต้านอะไรทั้งนั้นแล้ว

ดังนั้น เธอทำได้เพียงพูดด้วยความแค้นใจว่า: “เฉินเอ๋อ นาย ดูอาก็ได้รับบาดเจ็บด้วย ฟันก็หักไปสอง ไม่งั้นนายก็ให้คนส่ง ฉันไปที่โรงพยาบาลก่อนเถอะนะ…

เย่เฉินพยักหน้า: “ส่งไปที่โรงพยาบาลก็ได้ แต่ว่าคุณอย่าได้ คิดหาวิธีชั่วร้ายอะไรทั้งนั้น ไม่อย่างนั้น ก็ไม่ได้ง่ายดายเหมือน กับแค่ให้คุณใช้ชีวิตอยู่ในเมืองจีนหลิงเป็นเวลาหนึ่งอาทิตย์ ไม่ แน่อาจจะให้คุณอยู่ในเมืองจินหลิงระยะเวลาหนึ่งปี”

เมื่อเยฉางหมิ่นได้ยินเช่นนี้ อดไม่ได้ที่จะสั่นไปทั่วทั้งร่างกาย

เย่เฉินจัดการให้ตัวเองอยู่ในหมู่บ้านชุมชน โดยพื้นฐานแล้ว ไม่มีอะไรแตกต่างกับการถูกกักบริเวณ สภาพแวดล้อมที่นั่นคงจะเลวร้ายอย่างยิ่ง อยู่เป็นเวลาหนึ่งวันก็เป็นการทรมานมาก หนึ่ง อาทิตย์แทบจะบ้าตายแน่ๆ ถ้าเป็นหนึ่งปี ตายไปยังจะดีกว่ามี ชีวิตอยู่ซะอีกจริงๆเลย

ดังนั้น เธอทำได้เพียงพูดอย่างว่าง่ายว่า “นายสบายใจได้ ใน เมื่ออาบอกว่าจะฟังคำสั่งของนาย ก็ไม่มีทางทำเรื่องเหลวไหล เชื่อไม่ได้อย่างแน่นอน…

เยเฉินตอบคือคำหนึ่ง ก็พูดกับหงห้าว่า “งั้นก็จัดการให้อา ของฉันไปที่รักษาตัวที่โรงพยาบาลก่อน เรื่อง ใส่ฟันเทียมก็ไม่ ต้องทําที่เมืองจินหลิงแล้ว ให้เธอกลับไปที่เล่นจึงค่อยใส่

หงห้ารีบรับปากในทันที “ได้ครับอาจารย์เย่!”

ต่อจากนั้น หงห้าก็ให้คนจับเยฉางหมิ่นและอู่ตงไห่รถยนต์ คนละคัน แล้วก็ให้คนไปที่โกดัง เตรียมหามเซียวฉางเฉียนและ เซียวไม่หลงสองคนพ่อลูกที่แขนขาหักออกมา

ในเวลานี้ ผู้ชายทั้งสองคนนอนอยู่บนพื้นคอนกรีตที่เย็นยะ เยือก และทรุดตัวลงอย่างสมบูรณ์แล้ว สองคนพ่อลูกร้องไห้อยู่ ในโกดังเป็นเวลานาน แทบจะร้องไห้จนน้ำตาเหือดแห้ง

ในใจของเซียวไห่หลงมีความหดหูมากแค่ไหนก็หดหูมากแค่ นั้น ร้องไห้สะอึกสะอื้นคิดในใจว่า: “ตอนแรกต้องการจะสั่งสอน หม่าหลัน เอาใจตงไห่ กลับคาดไม่ถึงว่า ผู้หญิงแก่ที่ถูกพวกเขา จับตัวมาพร้อมกับหม่าหลันคนนั้น จะเป็นอาชญากรนักต้มตุ๋น ข้ามชาติ!”

“ยิ่งไปกว่านั้นอาชญากรนักต้มตุ๋นคนนี้แมร่งสามารถที่จะแต่งเรื่องมั่วชั่วได้เกินไปจริงๆ ยังกุเรื่องมาหนึ่งมุขกับให้เข่เฉินเรียก

ว่าเป็นฐานะคุณชายในตระกูลยักษ์ใหญ่…ทำให้ฉันกับพ่อต่างก็ เชื่อว่าเป็นเรื่องจริง… “ถึงขนาด ขนาดตงไห้ก็เชื่อคำพูดบ้าๆของผู้หญิงสารเลว

นั้น!”

“สุนัขแก่อย่างตงไฟ แกว่าแกเชื่อก็เชื่อไปสิ แต่ก็ไม่จำเป็น เพื่อเอาใจเขา หักแขนขาพวกเราสองคนพ่อลูก! พวกเราสองคน พ่อลูกต่างก็รับใช้แก ไม่ว่ายังไงแกก็ไม่ควรทำแบบนี้กับพวกเรา แบบนี้มันคืออะไรกันเนี่ย!”