บทที่ 1796

“หนอยแน่แก!” หม่าหมันพุ่งเข้าไปด้วยความโกรธจนระงับ อารมณ์ไม่อยู่ แล้วนั่งคร่อมที่ท้องของเยฉางหมิ่น ทั้งปากทั้งมือ ทำงานพร้อมกัน ตบหน้าของเยฉางหมิ่นอย่างรุนแรง ตบไป พลางด่าไปพลาง “หล่อนเห็นฉันโง่เหรอ? ฉันเคยเห็นแบบนี้เป็น กว่าหนึ่งครั้ง หล่อนก็ยังกล้ามาหลอกฉัน!

เวลานี้ ในใจหม่าหลันคิดถึงโรงพยาบาลที่เซียวฉางควนเข้า รักษาตัวในครั้งนั้น เธอต้องการเช็คที่เชี่ยวชูหมั้นลูกสาวส่งค่า เช่าบ้าน หลังเยเฉันมอบเช็คให้เธอ เธอก็เอาเช็คไปจ่ายค่ารักษา พยาบาล

คิดไม่ถึงว่าเช็คใบนั้นจะมีจำนวนถึงร้อยล้าน ตอนนั้นเธอเก็บคำถากถางของพนักงานการเงินของโรง พยาบาลไว้อย่างดี แถมยังขู่เธอว่าจะแจ้งตำรวจจับเธอ

สุดท้ายเธอก็กลับไปคิดบัญชีกับเย่เฉินด้วยความโกรธจน ระงับอารมณ์ไม่อยู่ ถึงรู้ว่าที่แท้เช็คใบนั้น เป็นของที่เยเงินซื้อมา จากร้านอุปกรณ์ในพิธีศพ คิดจะเผาไปให้พ่อแม่ที่ล่วงลับไปของ เขา

ดังนั้น ตอนนี้เยฉางหมิ่นก็หยิบเช็คร้อยล้านออกมาเช่นกัน หน้าตาเหมือนกับเช็คร้อยล้าน ในตอนนั้นของเยเฉินเงียบ

ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ เธอย่อมจะโกรธจนระงับอารมณ์ไม่อยู่!

ยิ่งไปกว่านั้น ที่น่าแค้นยิ่งกว่าคือ เฉางหมิ่นผู้สมควรตายคน นี้ถึงกับเน้นคำว่าธนาคารซิตี้แบงค์ต่อหน้าเธอตลอดเวลา

ชั่วชีวิตนี้ของหม่าหลัน ที่เธอเกลียดชังที่สุดก็คือธนาคารซิตี้ แบงค์!

เพราะว่าสำหรับเธอแล้ว ประสบการณ์ที่น่าเวทนาที่สุดในชีวิต นี้ เป็นเพราะบัตรAmerican Expressของปลอมใบนั้นของ ธนาคารซิตี้แบงค์ชักนำมา

หลังจากนั้น เธอก็ถูกขังอยู่ในสถานกังขัง ซ้ำยังถูกนายหญิง ใหญ่เซียวกับเซียวเวยเวยรวมถึงจางกุ้ยเป็นที่รูปร่างบึกบึนคน นั้นทารุณกรรมอยู่หลายวัน

เวลาสั้นๆ เพียงไม่กี่วันนั้น แน่นอนว่าเป็นหลุมดำในชีวิตของ หม่าหลัน

ดังนั้น เธอเห็นเยฉางหมิ่นไม่เพียงใช้เช็คร้อยล้านของคนตาย มาหลอกตนแล้ว ยังกล้าเอาคำว่าธนาคารซิตี้แบงค์มาพูดหลอก หลอนอยู่ที่นี่อีก ความโกรธ ในใจจึงลุกโหมท่วมฟ้าไปนานแล้ว!

เวลานี้เยฉางหมิ่นถูกหม่าหลั่นทุบตีจนหน้ามืดพะอืดพะอมไป หมดแล้ว เพียงไม่กี่ครั้งก็ถูกหม่าหลันตบจนแก้มบวมปูดแดงเห่อ เจ็บจนยากจะทานทน

แม้เธอจะร้องโอดโอยออกมา แต่เวลานี้บอดี้การ์ดของเธออยู่ ที่นอกประตูร้าน จึงไม่ได้ยินเสียงความเคลื่อนไหวของสถานที่อยู่ลึกที่สุดด้านใน ดังนั้นจึงช่วยเธอไม่ได้โดยสิ้นเชิง

ซึ่งแม้เย่ างหมิ่นจะถูกตบจนมึนงงไปหมด แต่ในใจเธอ ชัดเจนดี ตอนนี้จะล้วงโทรศัพท์ให้บอดี้การ์ดเข้ามาช่วยตนก็เป็น เรื่องเพ้อเจ้อไปแล้ว ดังนั้นจึงได้แต่สู้กับหม่าหลันลูกเดียวแล้ว!

ด้วยเหตุนี้ เธอจึงยื่นมือออกไปคว้าผมของหม่าหลันราวกับคน เสียสติทันที หลังจับผมกำหนึ่งของหม่าหลันไว้ได้ ก็ออกแรงดึง อย่างสุดชีวิต!

หม่าหลันคิดไม่ถึงว่าผู้หญิงคนนี้ที่ถูกตนเองข่มอยู่ตลอด จะถึง กับลอบโจมตีผมของตัวเอง

จู่ๆ ก็รู้สึกว่าความเจ็บแผ่ลามมาที่หนังศีรษะทีละรอกๆ เจ็บจน เธอร้องเสียงดังออกมาหลายครั้ง มือก็ทุบตีเยฉางหมิ่นสุดชีวิต

ตีไปพลางด่าไปพลาง “นังโง่โสโครก แกกล้าดึงผมฉัน ฉันจะ

สู้กับแก!”

เยฉางหมิ่นย่อมไม่ยอมแสดงออกว่าตนด้อยกว่า อาศัยว่าผม กลุ่มนั้นยังอยู่ในมือ ดึงทิ้งอย่างสุดชีวิต กระชากเส้นผมกลุ่มนั้น หลุดลงมาจากบนศีรษะของหม่าหลัน โดยไม่ทันตั้งตัว!

คราวนี้ทำเอาหม่าหลั่นกุมศีรษะไว้ด้วยความเจ็บร้องเสียงดัง ลั่นออกมา เยฉางหมิ่นเห็นว่านี่เป็นโอกาส จึงผลักหม่าหลันที่อยู่ บนตัวล้มลงไปกับพื้น พร้อมกับพุ่งเข้าไป ขึ้นคร่อมอยู่บนท้อง หม่าหลันแทน แล้วฟาดไปที่หน้าของเธออย่างรุนแรง!

“แม้แต่ฉันก็กล้าตบ ฉันจะตบให้หญิงปากร้ายอย่างแกตายไป
เวลานี้เยฉางหมิ่นบ้าคลั่งไปแล้ว หากมอบดาบให้เธอเล่มหนึ่ง เธอสามารถฆ่าหม่าหลันตายคาที่ได้เลย

เวลานี้ พนักงานบริการด้านนอกได้ยินเสียงการเคลื่อนไหว จึง รีบร้อนวิ่งเข้ามา พอเปิดประตูมาเห็น ก็ตกใจจนสะดุ้งโหยงทันที ด้วยเหตุนี้จึงวิ่งไปที่ห้องเถ้าแก่อย่างรีบร้อน ผลักประตูเปิดก็พูด อย่างกระหืดกระหอบว่า “เถ้าแก่ แย่…แย่แล้วค่ะ! ผู้ผู้หญิงสอง คนนั้น…อยู่ในห้อง…กำลัง…กำลังตีกันอยู่ค่ะ….