บทที่ 1792

เยฉางหมิ่นกล่าวว่า “ฉันมาหาหม่าหลั่นที่มาทำเสริมสวยใน ร้านของพวกนายเมื่อกี้ มีธุระต้องการพูดคุยกับเธอเป็นการส่วน

พอเจ้าของร้านได้ยินว่าไม่ได้มาใช้บริการ สีหน้าพลันมีดลง ทันที พูดอย่างไม่สบอารมณ์ว่า “หากคุณไม่ได้มาใช้บริการ อย่างนั้นก็รบกวนช่วยออกไปด้วย เมื่อมาหาคนเพื่อคุยธุระก็ต้อง แยกสถานที่ ที่ร้านเราไม่มีบริการนี้รวมอยู่ด้วย

เยฉางหมิ่นส่งสายตาให้บอดี้การ์ด บอดี้การ์ดจึงหยิบเงินห้า หมื่นออกมาจากกระเป๋าหนังใบเล็กข้างลำตัวแล้วตบลงไปบน โต๊ะทันที

พอเจ้าของร้านเห็นเงิน ก็ทำท่าที่ประจบขึ้นมาทันควัน ยิ้มถาม ว่า “คุณผู้หญิงท่านนี้ คุณอยากให้ผมจัดหาบริการอะไรให้คุณล่ะ ครับ?”

เย่ฉางหมิ่นกล่าวเสียงเย็น “พาฉันไปพบหม่าหลัน ฉันต้องการ พูดคุยกับหม่าหลันเป็นการส่วนตัว ใช้เวลาไม่นานเท่าไหร่นัก อย่างมากก็ครึ่งชั่วโมง ภายในครึ่งชั่วโมงนี้ ห้ามให้ใครมารบก วน ถ้าทำได้ เงินห้าหมื่นนี้ถือเป็นค่าตอบแทนให้นาย ฟังเข้าใจ หรือไม่?”

เจ้าของร้านฟังถึงตรงนี้ ก็ลอบพิจารณาอยู่ในใจ “เซียวไห่หลง ให้ฉันป้อนยาสลบให้หม่าหลันคนนั้นกิน หลังเธอหลับสนิทแล้วเซียวไห่หลงค่อยแอบพาเธอไป ตอนนี้ระหว่างทางกลับมีเจตนนี้ บุกเข้ามา ต้องการพูดคุยกับหม่าหลับครึ่งชั่วโมง จากนั้นก็จะ มอบเงินให้ห้าหมื่น นี่ฟังดูแล้วถือว่าคุ้มค่าอย่างยิ่ง ขอเพียงคน ให้เขียวไหหลงรอสักครึ่งชั่วโมง รอจนเจ๊คนนี้สนทนากับหมา หลันเสร็จ หลังเธอไปแล้ว ค่อยป้อนยาสลบให้หม่าหลันก็ได้แล้ว ไม่ใช่เหรอ?”

คิดมาถึงตรงนี้ เขาก็ยิ้มตอบรับทันที “ตกลงๆ! แค่เวลาส่วน ตัวครึ่งชั่วโมงเท่านั้น ไม่มีปัญหา คุณหม่าหลั่นกำลังแช่น้ำอาบ คุณก็ไปรอที่ห้องSPAก่อนแล้วกัน”

เยฉางหมิ่นพยักหน้า เอ่ยกับบอดี้การ์ดว่า “มากับฉัน”

“เดี๋ยวๆๆ!” เจ้าของร้านรีบร้อนกล่าวว่า “ที่ร้านของเราเป็นที่ สำหรับคุณสุภาพสตรี สมาชิกอยู่ที่นี่จะสวมใส่เสื้อผ้าอย่างไร ก็ได้ ถึงขั้นบางครั้งไม่สวมใส่เสื้อผ้าก็มี ในพื้นที่ให้บริการส่วน ตัวสำหรับสมาชิกแม้แต่เจ้าของร้านอย่างผมเองก็ยังเข้าไปไม่ได้ คุณจึงไม่อาจนำคุณผู้ชายท่านนี้พาไปด้านในได้เช่นกัน!

เยฉางหมิ่นเองก็ไม่ได้รู้สึกว่าร้านเสริมสวยธรรมดาทั่วไปร้าน หนึ่งจะมีอันตรายอะไร ด้วยเหตุนี้จึงบอกกับบอดี้การ์ดคนนั้นว่า “นายรออยู่ด้านนอกแล้วกัน”

บอดี้การ์ดพยักหน้าเบาๆ

วันนี้การเดินทางของเยฉางหมิ่น เป็นความคิดชั่วคราว อีกทั้ง ระหว่างทางนี้ก็ไม่มีใครน่าสงสัยตามมา ดังนั้นภายใต้ สถานการณ์เช่นนี้ โดยพื้นฐานความเป็นไปได้แล้วไม่น่าจะมีอันตรายใด เขาจึงไม่ได้สนใจเท่าไหร่นัก

บอดี้การ์ดรออยู่ตรงหน้าประตู เยฉางหมิ่นถึงค่อยพูดกับ เจ้าของร้านคนนั้นว่า “ตอนนี้พาฉันเข้าไปได้แล้วสินะ?”

เจ้าของร้านหัวเราะแหะๆ รีบกล่าวว่า “ให้พนักงานของเราพา คุณเข้าไปเถอะ ด้านในผมเองก็เข้าไปไม่ได้”

“ได้” เยฉางหมิ่นพยักหน้า ตามพนักงานเข้าไปในร้านเสริม สวย

โครงสร้างของร้านเสริมสวยแห่งนี้ค่อนข้างลึก ด้านนอกเป็น ฟร้อนท์ต้อนรับ ห้องโถงใหญ่ จากนั้นทะลุผ่านระเบียงทางเดิน ยาวเข้ามาก็คือสถานที่สำหรับแช่น้ำอาบ เมื่อเดินลึกเข้าไปอีกถึง จะเป็นห้องSPA

ดังนั้นห้องSPAจึงตั้งอยู่ในส่วนที่ลึกที่สุด ส่วนใหญ่เป็นเพราะ ลูกค้าที่มาทำSPAล้วนมาเพื่อผ่อนคลายอย่างถึงที่สุด จึงกำจัด เสียงรบกวนได้ดีเป็นพิเศษ หากอยู่ใกล้ส่วนนอกเกินไป ค่อนข้าง ชิดกับทางหลวงล่ะก็ เสียงเครื่องยนต์และเสียงแตรรถที่ขับผ่าน ไปมาจะได้ยินชัดเจนอย่างมาก

หลังเยฉางหมิ่นตามพนักงานทะลุผ่านระเบียงทางเดินที่ลึก และเงียบออกมาแล้ว ก็มาถึงห้องSPA ในจำนวนหนึ่งในนั้น

พนักงานกล่าวกับเธออย่างนอบน้อมว่า “สวัสดีค่ะคุณผู้หญิง โปรดรออยู่ในนี้สักครู่นะคะ เดี๋ยวพอคุณหม่าออกมาแล้ว ฉันจะ พาเธอมาทีนี่ค่ะ”
เยฉางหมิ่นส่งเสียงอืมตอบรับ หยิบเงินสดหนึ่งหมื่นหยวน ออกมาจากกระเป๋าสะพายแอร์เมสรุ่นลิมิเต็ดของตน มอบให้เธอ แล้วกําชับว่า “อย่าบอกหม่าหลันว่าฉันรอเธออยู่ในนี้ พาเธอเข้า มาก็พอ เข้าใจไหม?”

พนักงานรับเงินหนึ่งหมื่นหยวนมาอย่างดีใจ กล่าวอย่างตื่น เต้นว่า “คุณวางใจ ฉันไม่มีทางบอกแน่!!

“อืม” เย่ฉางหมิ่นพยักหน้า “เธอออกไปก่อนเถอะ

“ได้ค่ะ คุณผู้หญิง”

หลังพนักงานออกไป เฉางหมิ่นก็ขมวดคิ้วมองไปรอบๆ ห้อง ขมวดคิ้วอย่างรังเกียจอยู่บ้าง

เธอหยิบเช็คธนาคารใบหนึ่งที่เขียนไว้เสร็จแล้วออกมาจาก กระเป๋า จำนวนเงินที่อยู่บนเช็คคือพันล้านหยวน นี่เป็นเงินที่เธอ คิดจะนำมาซื้อตัวหม่าหลัน

แต่ยิ่งเห็นความโลวคลาสของร้านเสริมสวยแห่งนี้แล้ว เธอก็ ยิ่งทอดถอนอยู่ในใจว่า “หม่าหลันผู้นี้ถึงกับวิ่งมาทำSPA ใน สถานที่เช่นนี้ จะต้องเป็นคนบ้านนอกที่ไม่เคยเห็นเงินแน่นอน พัน ล้านที่ให้เธอ สงสัยจะมากเกินไปหน่อย!