บทที่ 1772

วันรุ่งขึ้น เซียวซูหนไปทำงานที่บริษัทตั้งแต่เช้า

เยเฉันทานอาหารเช้าที่หม่าหลั่นเป็นคนทำ วันทั้งวันเอาแต่ ครุ่นคิดถึงเรื่องของเยฉางหมิ่น

ตั้งแต่ที่ถังชื่อไห่หาตัวเขาเจอ จนถึงตอนนี้ คนของตระกูลเ ก็ไม่เคยเข้ามายุ่งเกี่ยวกับชีวิตของเขา

สําหรับเยเฉินแล้ว เขาชอบการที่ไม่ต้องติดต่อกับคนตระกูล

เย่มากๆ

แต่ว่า การที่เยฉางหมิ่นทำลายความเงียบระหว่างเขาและตระ กูลเยในครั้งนี้ นั่นก็หมายความว่า ตระกูลเยคิดที่จะดึงเขาไป เป็นพวก ไม่ว่าจะมาจากจุดประสงค์ใด พวกเขาก็คงไม่อยาก ให้เยเฉินอยู่ที่เมืองจินหลังต่อ

ต่อให้วันนี้เขาเจอคุณอา และปฏิเสธข้อเสนอของเธอ ตระกูล เยก็คงไม่ยอมหยุดง่ายๆแน่

ดูเหมือนว่า หลังจากนี้ตระกูลเย่จะกลายเป็นความยุ่งยาก สําหรับเขาซะแล้วสิ

เวลาห้าโมงครึ่ง เย่เฉินบอกแม่ยายอย่างหม่าหลัน ว่าคืนนี้ ตัวเองมีธุระ คงไม่ได้อยู่ทานมื้อเย็นที่บ้าน
จากนั้น เขาก็ออกไปข้างนอกคนเดียว เรียกแท็กซี่ตรงไปยัง โรงแรมป่ายจีนอ่านกง

เดิมทีเฉินจือข่ายอยากขับรถมารับ แต่กลับถูกเย่เฉินปฏิเสธ

ตระกูลเปคิดมาตลอดว่าเฉินจือข่ายเป็นคนของพวกเขา ถ้า หากเฉิน อข่ายใส่ใจเขามากเกินไป อาจจะทำให้ตระกูลเปรู้สึก แปลกๆเอาได้

ในตอนที่เเฉินมาถึงหน้าประตูทางเข้าโรงแรมป่ายจินฮานอง ก็พบว่าเฉินจือข่ายยืนรอยอยู่ตรงนั้นแล้ว

เมื่อเห็นเเฉินมาถึง เฉินจือข่ายก็รีบเดินเข้ามามาหา เอ่ยพูด อย่างนอบน้อมว่า “คุณชายมาแล้วเหรอครับ”

เย่เฉินพยักหน้า เอ่ยถามเขาว่า “คุณอาฉันล่ะ? ถึงหรือยัง?”

“ถึงแล้วครับ” เฉินจือข่ายปาดเหงื่อบนหน้าผาก พูดเสียงเบา ว่า “คุณอาคุณบอกว่ารู้สึกอ่อนเพลีย เลยให้ผมเตรียมหมอ นวดSPAไปบริการเธอที่ห้อง อีกประมาณครึ่งชั่วโมงน่าจะเสร็จ ครับ”

เย่เฉินยิ้มออกมานิ่งๆ “โอเค งั้นพาฉันไปที่ห้องอาหารก่อน เฉินจือข่ายรีบพูดว่า “คุณทั้งสองต้องรับประทานมื้อเย็นที่สวน ดอกไม้กลางอากาศนะครับ”

เย่เฉินขมวดคิ้วอย่างห้ามไม่ได้ เขาจำได้ว่าเขากับเซียวซูหน จัดงานแต่งกันอีกครั้งที่นั่น
สวนดอกไม้กลางอากาศคือห้องโถงขนาดใหญ่ ไม่มีห้อง อาหาร อีกอย่างยังเป็นกระจกใสรอบๆด้าน ปกติแล้วบุคคล ระดับสูงของโรงแรมป่ายจีนอ่านกงจะมารับประทานอาหารที่นี่ กันทั้งนั้น ซึ่งการเลือกทานอาหารที่นี่ อาจจะมีแขกคนอื่นๆมา เห็นก็ได้

เยเฉินจึงเอ่ยถามขึ้นมาว่า “คืนนี้มีแขกเยอะไหม? ถ้าหากมี คนมาเห็นว่าฉันทานข้าวกับเธอ แล้วมีคนจำเธอได้ ตัวตนของ ฉันอาจจะถูกเปิดเผยออกไป

เฉินจือข่ายยักไหล่พร้อมกับยิ้มออกมา แล้วพูดว่า “สบายใจ ได้เลยครับ คืนนี้ทางโรงแรมปิดพื้นที่ในส่วนของแผนกอาหาร และเครื่องดื่มหมดแล้วครับ ไม่ว่าจะเป็นห้องอาหารหรือสวน ดอกไม้กลางอากาศ ก็จะไม่มีแขกๆคนอื่นๆมารบกวน

เยเฉันเอ่ยถามอย่างประหลาดใจว่า “ปิดแค่สวนดอกไม้กลาง อากาศยังไม่พออีกเหรอ? ห้องอาหารจีนและห้องอาหารตะวันตก ก็ต้องปิดด้วย?”

“ใช่ครับ” เฉินจือข่ายเอ่ยพูดว่า “คืนนี้แผนกอาหารและเครื่อง ดื่มเปิดต้อนรับแค่คุณกับคุณอาของคุณสองคนครับ”

เย่เฉินเอ่ยพูดอย่างอึดอัด “ไม่ต้องถึงขนาดนี้ก็ได้ จองแค่ห้อง อาหารมีระดับแค่นี้ก็ได้แล้วไม่ใช่เหรอ?”

เฉินจือข่ายกดเสียงเบา แล้วกระซิบข้างหูเย่เฉินว่า “คุณชาย คุณอาจจะยังไม่รู้จักอาของคุณดีพอ แต่ไหนแต่ไรเธอก็ทำอะไร เว่อร์วังอย่างนี้มาตลอดล่ะครับ”
เงินจือข่ายพูดขึ้นมาอีกว่า “คุณอาของคุณปกติแล้วหยิ่งยโส จะตาย อีกอย่างเธอก็ดูถูกเมืองจีนหลังมาตลอด เธอบอก ว่าการที่ต้องมาทานข้าวในร้านอาหารเดียวกันกับคนพื้นที่ สําหรับเธอแล้ว มันเป็นเหมือนการไม่ให้เกียรติเธอ…

“อะไรมันจะขนาดนั้น?” เย่เฉินเอ่ยพูดอย่างไม่ชอบใจ “สูงส่ง มาจากไหน ก็ต้องกินต้องถ่ายเหมือนคนทั่วไปไม่ใช่หรือไง? ทำตัวเด่นแบบนี้ทุกที่เพื่ออะไร?