บทที่ 1757

หลังจากที่สมาชิกทั้งหมดบนเครื่องบินตระกูลซู อยู่ภายใต้ การควบคุมแล้ว กองกำลังป้องกันตนเองภาคพื้นดินญี่ปุ่นก็เริ่ม เคลียร์พื้นที่ และค่อยๆ ฟื้นฟูความสงบเรียบร้อยที่สนามบิน

ตอนแรกพวกเขาขับรถผ่านรถบัสสามคันที่มีหน้าต่างเชื่อม ด้วยตาข่ายป้องกันเหล็ก และให้ทุกคนรวมถึงซูรั่วหลี ภายใต้ การดูแลของทีมป้องกันตัวเอง ได้ขึ้นรถไปทีละคน

เพื่อป้องกันไม่ให้คนเหล่านี้หลบหนีไปให้ได้มากที่สุด กอง กำลังป้องกันตนเองภาคพื้นดินญี่ปุ่นจึงใส่กุญแจมือสองชุดให้ กับทุกคน นอกจากนี้ ยังใส่ห่วงขาให้พวกเขาอีกด้วย

ไม่เพียงเท่านั้น พวกเขายังกระจัดกระจายคนเหล่านี้ และ

ปกป้องพวกเขาแบบตัวต่อตัว

การแบ่งที่นั่งบนรถบัส มีสองที่นั่งแบ่งเป็นแถว ในแต่ละด้าน

ดังนั้น ทุกคนในตระกูลซูที่ใส่กุญแจมือและห่วงขา จึงถูกจัด ให้นั่งตำแหน่งที่ใกล้ริมหน้าต่าง จากนั้นทีมป้องกันตัวเองพร้อม กระสุนจริงก็นั่งอยู่ข้างๆ พวกเขา เพื่อป้องกันไม่ให้พวกเขามี โอกาสได้หลบหนีไป

นอกจากนี้ บนทางเดินรถบัส ยังจัดเจ้าหน้าที่ป้องกันตัวเองสิบ นายที่ติดอาวุธหนัก รับผิดชอบในการเฝ้าดูผู้ต้องสงสัยทั้งหมด มีการเปลี่ยนแปลงเพียงเล็กน้อยก็จะยิงฆ่าพวกเขาให้ตายทันที
ซูรั่วหลีกำลังพิงหน้าต่างด้วยใบหน้าหมดอาลัยตายอยาก มองออกไปนอกหน้าต่างผ่านตาข่ายป้องกันเหล็ก

สนามบิน ในเวลานี้ แสงไฟสว่างไสว

สำหรับซูรั่วหลีแล้ว แต่เดิมตัวเองควรจะขึ้นเครื่องบิน แล้วอยู่ ระหว่างทางที่บินกลับประเทศ แต่เธอไม่เคยคิดฝันเลยว่า ตัวเอง จะตกเป็นนักโทษเช่นนี้จริงๆ

จนถึงตอนนี้เธอยังคงคิดไม่ออกเลยว่า มันเกิดข้อผิดพลาดอยู่ ในขั้นตอนไหนกันแน่

แต่เธอก็รู้ดีว่า ในคราวนี้ ตัวเองไม่มีทางที่จะหนีพ้นไปได้แล้ว! หลังจากนั้นไม่นาน คนของตระกูลซู ทุกคนก็ถูกพาตัวขึ้นรถ บัสโดยทีมป้องกันตัวเอง

ดังนั้น รถบัสสามคันเริ่มออกตัวอย่างช้าๆ ภายใต้การดูแล

ของรถหุ้มเกราะสิบคัน พร้อมที่จะออกจากสนามบิน

เพื่อให้แน่ใจว่าจะไม่มีการเกิดอุบัติเหตุสูงสุด แผนกความ มั่นคงแห่งมาตุภูมิของญี่ปุ่น วางแผนที่จะย้ายกำลังคนมากกว่า ห้าสิบคนมาจากตระกูลไปยังสถานีกองกำลังป้องกันตนเองของ ญี่ปุ่นในโอซาก้า

มีทหารหลายหมื่นคนคอยปกป้องอยู่ที่นั่น และไม่มีใคร สามารถช่วยพวกเขาออกจากที่นั่นได้เลย

เมื่อรถบัสขับออกจากที่เกิดเหตุ ก็บังเอิญขับผ่านเครื่องบินที่มี เย่เฉินอยู่ข้างหลัง
เครื่องบินกัลฟ์สตรีมที่เย่เฉินใช้นั้น เป็นเครื่องบินขนาดเล็กที่มี ที่นั่งประมาณสิบกว่าที่นั่งอยู่แล้ว และลำตัวก็ไม่ได้สูงเกินไป

และซูรั่วหลีก็นั่งอยู่ในรถบัสอีกด้วย เลยลดความแตกต่างของ ความสูงระหว่างคนทั้งสองให้สั้นลง

เมื่อขับผ่านเครื่องบินกัลฟ์สตรีมลำนี้ไป ซูรั่วหลืมองไปที่ห้อง นักบินของเครื่องบิน ก็เหมือนกับการดูห้องโดยสาร ของรถออฟ โรคจากรถธรรมดา

เธอที่พึ่งตัวอยู่ที่หน้าต่าง และกำลังสิ้นหวัง ทันใดนั้นเธอก็ เหลือบไปเห็นห้องนักบินของเครื่องบินกัลฟ์สตรีม มีชายที่คุ้นเคย เล็กน้อยยืนอยู่คนหนึ่ง

เธอชำเลืองมองดู เริ่มรู้สึกโกรธแทบระเบิดทันที!

เพราะเธอจําได้ว่า บนเครื่องบินลำนั้น ผู้ชายที่กำลังมองเธอ ด้วยสายตาสนุกสนาน ก็คือผู้ชายที่นั่งข้างเธอตอนที่นั่งมาจาก โตเกียวถึงที่โอซาก้า

“ทําไมเขาถึงได้บินด้วยเครื่องบินเจ็ตส่วนตัวด้วยล่ะ?” “อีกอย่าง มันยังอยู่หลังเครื่องบินของเราอีกด้วยงั้นเหรอ?”

“ทำไมสายตาของเขาที่มองฉัน ถึงมีความขี้เล่นเล็กน้อยล่ะ!”

“อีกอย่าง ทำไมเขาถึงแสร้งทำเป็นเป็นคนธรรมดาที่หิ่นกาม อยู่บนเครื่องบินล่ะ!”

มีคำถามมากมาย เกิดขึ้นในสมองของซูรั่วหลีในเวลาเดียวกัน

ทันใดนั้นเธอก็ตระหนักได้ว่า คนที่เปิดเผยร่องรอยของตัวเอง นั้น น่าจะเป็นชาวจีนคนนี้ที่บินมาโอซาก้าพร้อมกับเธอตลอด ทาง!

ซูรั่วหลือดไม่ได้ที่จะถามตัวเองว่า “เขาเป็นใครกันแน่!

เย่เฉินก็ไม่กลัวซูรั่วหลีจะดูออกตัวตนของเขาในเวลานี้ เขายัง คงมองไปที่ซูรั่วหลีในรถบัส ด้วยท่าทางที่เยาะเย้ย