บทที่ 1751

ไม่นาน เครื่องบินก็ได้บินออกจากสนามบินโตเกียว หนึ่งชั่วโมงต่อมา ก็ได้ลงจอดที่สนามบินโอซาก้าอย่างตรง เวลา

เมื่อเครื่องบินลงจอด ตามธรรมเนียมปกติ ให้แขกชั้นหนึ่งลง จากเครื่องบินก่อน

ซูรั่วหลีไม่มีกระเป๋าเดินทางใดๆ และก็นั่งอยู่แถวข้างนอกสุด ดังนั้นทันทีที่เครื่องบินหยุดนิ่ง เธอก็ลุกขึ้นทันที และเดินไปที่ ประตูโดยตรงทันที

ทันทีที่ประตูห้องโดยสารเปิดออก ซูรั่วหลีก็ก้าวออกไปเลย เพื่อหลีกปัญหาที่ไม่จำเป็น เครื่องบินที่จัดมาโดยตระกูลซูจะออก เดินทางในอีกครึ่งชั่วโมง ดังนั้นเธอจึงต้องไปที่อาคารผู้โดยสาร เครื่องบินเจ็ต และผ่านด่านตรวจอีกครั้งอยู่ที่นั่น ถึงจะไปที่โรง เก็บเครื่องบินส่วนตัวได้

ขั้นตอนการทํางานของเครื่องบินเจ็ตส่วนตัวแตกต่างจากการ บินพลเรือนทั่วไป และอาคารผู้โดยสารทั่วไปให้บริการเฉพาะผู้ โดยสารการบินพลเรือนทั่วไปเท่านั้น

ตราบใดที่ผู้โดยสารที่ปรับแต่งใช้เครื่องบินเจ็ตส่วนตัวหรือ เครื่องบินธุรกิจ พวกเขาจะต้องผ่านการตรวจสอบความ ปลอดภัย และการขึ้นเครื่องของเทอร์มินอลเจ็ทธุรกิจตราบเท่าที่พวกเขารวมกันเป็นหนึ่ง

เมื่อเย่เงินเดินออกจากประตูโดยถือกระเป๋าเดินทาง ก็ไม่เห็น เงาร่างของซูรั่วหลีอยู่ในทางเดินที่มาถึงอันยาวไกลแล้ว

เย่เฉินอดยิ้มไม่ได้ และคิดกับตัวเอง “รีบร้อนที่อยากจะกลับ ประเทศขนาดนี้เลยเหรอ? ยิ่งคุณรีบร้อนที่อยากจะกลับไปมาก

เท่าไหร่ ผมก็ยิ่งไม่อยากจะให้คุณกลับไปมากเท่านั้น

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ตัวเขาเองก็เดินช้าๆ ไปที่อาคารผู้โดยสาร เครื่องบินเจ็ต ขณะหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา และถามเฉินจือ ข่ายว่า “เหล่าเฉิน เรื่องที่ส่งคุณไปจัดการได้เป็นอย่างไรบ้าง แล้ว?”

เฉินจือข่ายหัวเราะและพูดว่า “คุณชายไม่ต้องห่วงเลย ผมได้ เตรียมการไว้เรียบร้อยทุกอย่างแล้ว

เย่เฉินส่งเสียงครวญคราง และพูดว่า “คุณคอยเฝ้าดู สถานการณ์ให้ดี ผมจะรีบไปเดี๋ยวนี้เลย

“ครับคุณชาย!”

เมื่อเย่เฉินมาถึงอาคารผู้โดยสารเครื่องบินเจ็ต และผ่านการ ตรวจสอบความปลอดภัยอย่างราบรื่น เฉินจือข่ายก็ได้รออยู่ที่ อาคารผู้โดยสารเป็นเวลานานแล้ว

เมื่อเห็นเย่เฉิน เขาก็เดินเข้ามาข้างหน้าทันที และกระซิบกับ เขาว่า “คุณชาย คนอื่นๆ ขึ้นเครื่องบินไปหมดแล้ว ผู้หญิงชุดดำที่ คุณพูดถึงในวีแชท เมื่อกี้นี้ผมก็เห็นเธอแล้ว ผ่านด่านการรักษาความปลอดภัย แล้วขึ้นรถชัตเติลบัสไป ไปที่โรงเก็บเครื่องบิน หมายเลขสิบสอง เครื่องบินที่จอดอยู่ในนั้นซึ่งก็คือลำที่คุณ สันนิษฐานออกมา!

หลังจากพูดแล้ว เขาก็พูดอีกครั้งว่า “โอ้ใช่แล้ว เครื่องบินของ

เราจอดอยู่ที่โรงเก็บเครื่องบินหมายเลขสิงสาม ถัดจากของพวก เขา และเวลาบินออกของเราที่ยื่นขอไว้อยู่ข้างหลังของพวกเขา และอีกสักครู่เครื่องบินของพวกเขาก็จะอยู่ตรงหน้าของเรา “โอเค!” เย่เฉินหัวเราะ และพูดว่า “ไปเถอะ ไปที่โรงเก็บ

เครื่องบินก่อน แล้วรอดูการแสดงดีๆ กันอีกสักครู่

หลังจากนั้น เย่เฉินและเงินจือข่ายก็ขึ้นรถบัส VIP และไปที่โรง เก็บเครื่องบินหมายเลขสิบสามด้วยกัน

รถบัสรับส่งขับเข้าไปในโรงเก็บเครื่องบิน และสายการบิ

นกัลฟ์สตรีมของตอนที่มาก็ได้รออยู่ที่นี่แล้ว

เมื่อตอนที่เครื่องบินลำนี้ส่งเเฉินและคนอื่นๆ มาที่ญี่ปุ่น ก็บิน ไปโตเกียวก่อน แล้วจึงบินตรงมารออยู่ที่โอซาก้า ในช่วงเวลานี้ พวกเขาก็ไม่เคยออกจากโอซาก้าเลย

เมื่อเห็นว่าเเฉินมาแล้ว ซึ่งห้า เว่ยเลี่ยงและคนอื่นๆ ก็รีบลง จากเครื่องบิน ก่อนที่เย่เฉินจะมาถึง และเฝ้ารออยู่ด้านนอกประตู ห้องโดยสารด้วยความเคารพ

หลังจากที่เย่เฉินลงจากรถ ทุกคนก็เรียกว่าอาจารย์เยพร้อม กัน จากนั้นก็โค้งคำนับอย่างสุดซึ้ง
เยเงิน โบกมือให้พวกเขา และพูดว่า “ไม่ต้องทำความเคารพ เหล่านี้แล้ว รีบขึ้นเครื่องบินโดยเร็ว ผมยังคงรอดูการแสดงที่ดี อยู่!”

หลังพูดจบ ตัวเองก็ได้เป็นผู้นำในการขึ้นเครื่องบินไป

เมื่อเห็นเช่นนี้ คนอื่นๆ ก็รีบตามขึ้นไปด้วย

หลังจากที่ทุกคนขึ้นเครื่องแล้ว พนักงานต้อนรับบนเครื่องบิน ปิดประตูทันที จากนั้นก็ถามจากเฉินจือข่าย “คุณเฉิน เครื่องบิน สามารถนําออกไปได้หรือยัง?”

เฉินจือข่ายเหลือบมองเเฉิน และเมื่อเขาเห็นเเฉินพยักหน้า ก็พูดกับพนักงานต้อนรับบนเครื่องบินทันทีว่า “ออกไปตอนนี้ ได้เลย!”

ต่อจากนั้น เครื่องบินก็ถูกผลักออกจากโรงเก็บเครื่องบินอย่าง

ช้าๆ โดยยานพาหนะภาคพื้นดิน

กัปตันรายงานสถานการณ์ไปที่หอคอย และขอให้เตรียมการ ขึ้นเครื่องบินตามทาง หอคอยตอบรับคำสั่ง และแจ้งกัปตันว่า มี เครื่องบินเจ็ตส่วนตัวไปที่เมืองจงไม่อยู่ข้างหน้าของพวกเขาหนึ่ง ล่า และขอให้กัปตันเข้าแถวข้างหลังเขาเพื่อไปที่รันเวย์