บทที่ 1746

แหวนมีสไตล์ และขนาดเท่ากัน และแม้แต่ขนาดของวงศ์ เหมือนกันทุกประการ

ทันทีที่เธอเห็นแหวนวงนี้ อิโตะ นานาโกะ ก็รู้สึกมีความสุขและ ดีใจอย่างยิ่ง ราวกับว่าแหวนวงนี้เยเฉันเป็นคนมอบให้ตัวเอง อย่างนั้น

เมื่อเห็นเธอมองดูแหวนวงนี้ ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความ ดีใจ คาวาน่าก็ถามด้วยความประหลาดใจว่า “คุณหนู ทำไมคุณ ถึงสนใจกับแบรนด์อย่างทิฟฟานี่ล่ะ? แบรนด์แบบนี้เป็นเพียง แบรนด์เครื่องประดับที่ธรรมดาๆ และแหวนวงนี้ก็ราคาถูกเกินไป และเพชรก็ไม่มีระดับพอจริงๆ ……..

สิ่งที่คาวาน่า เรย์ พูดนั้นไม่มีผิด

แหวนเพชรชนิดนี้ซึ่งขายอยู่ในราคาตลาดไม่ถึงหนึ่งล้าน หยวน พูดตรงๆ ก็คือสำหรับเตรียมให้กับคนรวยธรรมดาเท่านั้น

เศรษฐีตัวจริงไม่แม้แต่จะใส่แหวนแบบนี้เลย

คนที่รวยที่สุดในทวีปยุโรป อเมริกา ญี่ปุ่น และเกาหลีใต้ ชอบ เพชรมากที่สุด บางตัวก็บริสุทธิ์มากๆ และกระบวนการตัด สามารถเข้าถึงเพชรอันดับต้นๆ ได้ เพชรเม็ดหนึ่งที่มีมูลค่าหลาย สิบล้าน

คนรวยจริงก็ซื้อเพชรชนิดนี้ และสั่งทำเป็นแหวนเพชรโดยเฉพาะ

ดังนั้น แหวนเพชรที่เศรษฐีอันดับต้นๆ สวมใส่นั้น จึงมีมูลค่า กว่าสิบล้าน ซึ่งถือว่าเป็นเรื่องธรรมดามาก คนรวยในประเทศจีนมีของชอบมากกว่าคนอื่น พวกเขาไม่ใช่

แค่ชอบเพชรอย่างเดียว แต่ยังชอบอัญมณีทุกชนิด โดยเฉพาะ

หยก

หยกเขียวจักรพรรดิชั้นดีที่แท้จริง มีราคาสูงอย่างน่าประหลาด

กำไลอันเดียวก็จะมีมูลค่ามากกว่าหลายสิบล้านแม้กระทั่งเกิน ร้อยล้านก็อาจเป็นไปได้

เพราะสำหรับคนรวยแล้ว เครื่องประดับประเภทนี้ไม่เพียงแต่

สามารถดึงดูดสายตาคนได้เท่านั้น แต่ยังมีช่องว่างในการเพิ่ม

มูลค่าอีกมากมายด้วย

ตระกูลอิโตะเองก็เป็นตระกูลที่ร่ำรวยอันดับต้นๆ ของญี่ปุ่นอยู่ แล้ว อิโตะ นานาโกะ ก็เป็นลูกสาวคนเดียวของหัวหน้าตระกูลอีก ด้วย เธอชอบแหวนเพชรธรรมดาๆ แบบนี้ มันอยู่นอกเหนือการ รับรู้ของ คาวาน่า เรย์ ที่มีต่อเธอจริงๆ เลย

อิโตะ นานาโกะ ถือแหวนเพชรวงนั้นด้วยความรักใคร่ แล้ว พูดอย่างเขินอายว่า “คาวาน่า มีบางสิ่งบางอย่างที่วัดด้วยมูลค่า เงินไม่ได้ แหวนวงนี้ อาจไม่ได้มีค่ามากพออยู่ในสายตาของคุณ แต่มันกลับเป็นสิ่งของล้ำค่าอยู่ในสายตาของฉัน”
หลังพูดจบ เธอก็แทบจะอดรอไม่ไหว ที่จะสวมแหวนวงนั้นใส่ บนนิ้วนางของตัวเอง

เมื่อมองดูแหวนวงนี้ เธออดไม่ได้ที่จะแสดงรอยยิ้มที่มีความ สุขอยู่บนใบหน้าของเธอ

คาวาน่า เรย์ อุทานว่า “คุณหนู นิ้วนางนั้น ใช้สําหรับสวม แหวนแต่งงาน โดยเฉพาะ คุณไม่สามารถสวมแหวนที่นิ้วนางได้ มิฉะนั้นถ้าใครเห็นเข้า ก็จะคิดว่าคุณได้แต่งงานไปแล้ว!

เมื่อ อิโตะ นานาโกะ ได้ยินคำพูดนี้ ถึงตระหนักได้ในทันทีว่า ในฐานะที่เป็นผู้หญิงโสดคนหนึ่ง ไม่ควรสวมแหวนที่นิ้วนางจริงๆ ถ้าทำแบบนี้จะทำให้คนรอบข้างเข้าใจผิดตัวเองได้

แต่ความรักใคร่ของเธอที่มีต่อแหวนวงนี้ไม่ได้ถูกขัดขวางเลย แม้แต่น้อย ดังนั้นเธอจึงรีบถอดแหวนออก และก็เก็บกลับไป อย่างระมัดระวัง แล้วแลบลิ้นให้ คาวาน่า เรย์ “ไม่เป็นไร ฉันก็แค่ ลองสวมดูเฉยๆ ถ้าออกไปข้างนอกฉันจะไม่ใส่ออกมาอย่าง แน่นอน”

คาวาน่า เรย์ พยักหน้า และถามเธอ “คุณหนู ตอนนี้พวกเราจะ ไปไหนกันคะ?”

อิโตะ นานาโกะ กล่าวว่า “ไปโรงพยาบาลเถอะ ฉันจะไปอยู่ เป็นเพื่อนคุณพ่อสักหน่อย!

“โอเค!”
ในขณะนี้ เยเฉันก็ได้ผ่านด่านตรวจความปลอดภัยไป เรียบร้อยแล้ว และน่าหนังสือเดินทางและบัตรผ่านขึ้นเครื่องของ ตัวเอง มาถึงที่ห้องรับรองวีไอพี

ในตอนนี้ มีเวลาก่อนเครื่องบินออก อีกประมาณหนึ่งชั่วโมง และก่อนเครื่องขึ้นอีกประมาณครึ่งชั่วโมง

มีคนไม่มากนัก ในห้องรับรองวีไอพี ดังนั้นเยเฉินจึงหาที่นั่งได้ ตามต้องการและนั่งลง

ทันทีที่นั่งลง พนักงานต้อนรับคนสวยก็เดินเข้ามาถามทันทีว่า “สวัสดีคุณท่าน คุณต้องการอยากจะดื่มอะไรไหม?”

เยเฉันก็ไม่รู้ว่าทำไม ในหัวใจของเขายังคงเต็มไปด้วยเงาร่าง ของ อิโตะ นานาโกะ ดังนั้นเขาจึงโบกมืออย่างไม่ใส่ใจ ไม่ ต้องการ ขอบคุณครับ

พนักงานต้อนรับยักหน้า และพูดอย่างสุภาพว่า “ถ้าคุณมี ความต้องการใดๆ โปรดบอกฉันได้ตลอดเวลา”

“โอเค”

หลังจากเย่เฉินพูดจบ เขากำลังจะหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา เพื่อติดต่อกับเฉินจือข่าย ด้วยความรู้สึกที่ว่องไวในการได้ยินเขา ก็ได้ยินเสียงของผู้หญิงคนหนึ่งที่อยู่ไม่ไกล กำลังลดเสียงลงแล้ว พูดกับโทรศัพท์ว่า “เพื่อหลีกเลี่ยงปัญหาที่ไม่จำเป็น แจ้งลูกเรือ ในคืนนี้บินให้ไปที่เมืองจงให้ก่อน พวกเราพักผ่อนอยู่ในเมืองจง ไห่หนึ่งคืน แล้วค่อยกลับไปที่เด่นจิงในวันพรุ่งนี้!