บทที่ 1744

ก่อนหน้านี้ อิโตะ นานาโกะ ดื้อรั้นยืนยันที่จะแข่งขันกับฉันเอ้า เสงี่ยน

และฉันเอ้าเสงี่ยนเอง เพราะว่าตัวเองมียาอายุวัฒนะ ดังนั้นถึง

มีความแข็งแกร่งที่เพิ่มมากขึ้นอย่างก้าวกระโดดได้

ในท้ายที่สุด ฉันเอ้าเสงี่ยนก็ได้ทำให้ อิโตะ นานาโกะ ได้รับ บาดเจ็บอย่างรุนแรงอยู่บนเวที และนี่ก็คือหนามเส้นหนึ่งที่อยู่ใน หัวใจของเย่เฉิน

อีกด้านหนึ่งเขาก็รู้สึกเสียใจต่อ อิโตะ นานาโกะ และในอีก ด้านหนึ่งเขาก็ชื่นชมบุคลิกของเธอที่ไม่เคยยอมแพ้ และมีความ กล้าหาญและความดื้อรั้น

นอกจากนี้ เขาก็ยังรู้สึกละอายใจต่อ อิโตะ นานาโกะ ในระดับ หนึ่ง

เพราะว่า มันเป็นมือของตัวเองที่ผลักดันฉันเอ้าเสวียนจาก ระดับที่ต่ำกว่า อิโตะ นานาโกะ ไปยังตำแหน่งที่เหนือกว่า อิโตะ นานาโกะ อย่างมาก

ในตอนนี้ ตัวเองก็ได้รักษาตัวเธอจนหายดีแล้ว ดังนั้นความ รู้สึกที่เป็นทุกข์ใจจึงค่อยๆ ลดจางลงแล้ว

ตัวเองได้ช่วยชีวิตของเธอแล้ว และทำให้ความสามารถของ เธอทะยานขึ้นอย่างก้าวกระโดด ดังนั้นความรู้สึกผิดนั้นก็จางลงอย่างมากแล้วด้วย

เมื่อถึงจุดนี้ ความทุกข์ใจและความรู้สึกผิดก็ถูกชะล้างออกไป และสิ่งที่เหลืออยู่ ก็มีเพียงความรู้สึกชื่นชมที่มีต่อ อิโตะ นานา โกะ มากกว่า

ดังนั้น เย่เฉินจึงยิ้มให้เธออย่างรู้เท่าทัน เผยให้เห็นฟันขาวที่

เรียงเป็นแถว “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นผมก็จากไปก่อนแล้วนะครับ!!

“โอเค!” อิโตะ นานาโกะ ก็พยักหน้าอย่างหนัก ด้วยความ รู้สึกเศร้ามาก ในใจ แต่ก็ยังคงยิ้มหวานอยู่บนใบหน้าและพูดว่า “เย่เฉินซัง ฉันขอให้พลังจงสถิตอยู่กับท่าน และสุขภาพแข็ง แรง!”

คำว่าขอให้พลังจงสถิตอยู่กับท่านนั้น เป็นคำคุณศัพท์ที่เกิด จากประเทศจีน และถูกพัฒนานิยมอยู่ในญี่ปุ่น

ญี่ปุ่นในสมัยโบราณเคารพศิลปะการต่อสู้ และตัวแทนสูงสุด ของศิลปะการต่อสู้ ก็คือบูชิโดที่พวกเขาชื่นชมอย่างมาก

ดังนั้น ตามประเพณีของญี่ปุ่น การอวยพรคำว่าขอพลังจงสถิต อยู่กับท่านกับผู้อื่นนั้นจึงมีหลายความหมายมากมาย ไม่เพียงแต่ เป็นการอวยพรให้ผู้อื่นโชคดีมีชัยเท่านั้น แต่ยังเป็นการอวยพร ให้ผู้อื่นอยู่ยงคงกระพัน ประสบกับความสำเร็จในทุกๆ ด้าน และ

ฝ่าฟันอุปสรรคทุกสิ่งไปได้อย่างราบรื่นอีกด้วย

สามารถพูดได้ว่า เป็นการอวยพรอันสูงสุด เย่เฉินคาดไม่ถึงว่า อิโตะ นานาโกะ จะกล่าวภาวนาขอให้มีพลังจงสถิตอยู่กับตัวเอง และสะดุ้งเล็กน้อย แล้วทำท่าคำนับจีน ให้เธอด้วยสีหน้าที่จริงจังทันที แล้วพูดอย่างเสียงดังว่า “ขอบคุณ ครับคุณนานาโกะ หวังว่าพวกเราจะได้เจอกันใหม่ในภายหลังค รับ!”

หลังจากพูดจบ ก็มองดูนานาโกะอย่างลึกซึ้งอีกครั้ง หันหลัง กลับและเดินเข้าไปในจุดด่านตรวทันที

ในขณะที่เเฉินหันหลังไป น้ำตาของ อิโตะ นานาโกะ ก็ระเบิด ออกมา

เธอมองไปที่แผ่นหลังของเยเฉิน น้ำตาไหลพรากลงมาดั่งฝน ตก!

เธออยากจะร้องเรียกว่าเย่เฉินซังอีกครั้ง และให้เขาหันหลัง กลับมา เพื่อที่จะให้ตัวเองมองดูเขาอย่างละเอียดอีกครั้ง

อย่างไรก็ตาม เธอก็กลัวว่าตอนที่ตัวเองเรียกให้เขาหยุด เมื่อ เขาเห็นใบหน้าตัวเองที่เต็มไปด้วยน้ำตา และเขาก็จะคิดมาก จะ เข้าใจผิด และจะคิดว่าตัวเองจงใจอยากจะทำให้เขาเห็นรูป ลักษณ์ที่ตัวเองปล่อยวางการแสร้งทำเป็นทั้งหมด

ดังนั้น เธอจึงอดกลั้นกับความหุนหันพันแลนที่อยากจะร้อง เรียกเขาสักครั้ง เพียงแค่อยากยืนอยู่ตรงนี้ มองดูเขาหายเข้าไป ในประตูนั้น แล้วถึงหันหลังเดินจากไป

ในขณะนี้เอง เย่เฉินก็ไม่สามารถอดใจได้ทันใด และหันกลับ มามองเธอ โดยจิตสำนึก
เพียงแค่สายตาเดียว ก็ทำให้ทั้งคนของเยเฉินราวกับโดน ฟ้าผ่า และยืนมึนงงอยู่กับที่ไปครู่หนึ่ง

เดิมทีเขาอยากจะหันศีรษะกลับมา และกวักมือให้เธออย่าง สุภาพ

แต่ก็คาดไม่ถึงเลยว่า แค่ช่วงเวลาอันสั้นๆ เมื่อกี้นี้นานาโกะที่

ยังคงยิ้มแย้มอยู่ ในเวลานี้ก็ร้องไห้จนน้ำตาหลั่งไหลไปหมดแล้ว

ในเวลานี้ เย่เฉินรู้สึกว่าส่วนที่อ่อนแอที่สุดในหัวใจของเขา ราวกับเหมือนโดนช็อกไปที่หนึ่ง โดยทั่วไปแล้วความรู้สึกแบบนี้ เพียงแค่ต้องการสองคำเท่านั้น นั่นก็คือ ทุกข์ใจ!

อิโตะ นานาโกะ ก็ไม่คาดคิดเหมือนกันว่า เย่เฉินจะหันกลับมา มองตัวเองอีกครั้ง

ในเวลานี้ ในฐานะที่เป็นลูกสาวคนโตของตระกูลอิโตะ และใน ฐานะที่เป็นยามาโตะนาเดชิโกะที่ได้รับการศึกษาแบบญี่ปุ่น ดั้งเดิมมาตั้งแต่เด็ก ในที่สุดก็ได้สูญเสียความสามารถในการ ควบคุมตัวเองไปจนหมดแล้ว

ในเวลานี้ เธอสูญเสียสติไปทั้งหมด และวิ่งเข้าไปหาเธ่เฉิ นขณะที่ร้องไห้ พุ่งตรงเข้าไปในอ้อมกอดของเขาและกอดเขาไว้ แน่นๆ

ก่อนที่เย่เฉินจะกลับมารู้สึกตัว เธอก็ได้ค่อยๆ ย่องเขย่งเท้าขึ้น มา และมอบจูบแรกของเธออย่างริเริ่ม ริมฝีปากบางๆ ที่เค็มและ เย็นชาเล็กน้อยเพราะน้ำตาของเธอ จูบกับริมฝีปากของเยเฉินอ ย่างไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อย……….