บทที่ 1743

ในช่วงเวลานี้ เพื่อที่จะตรวจหาฆาตกรที่ฆ่าทั้งครอบครัวของ มัตสึโมโตะ โยชิโตะ สนามบิน โตเกียวก็ได้เพิ่มความเข้มงวด การตรวจสอบทางขาออกมากขึ้น

อย่างไรก็ตามเนื่องจากการขาดแคลนกำลังคน จึงไม่มีทางที่ จะควบคุมผู้โดยสารทุกคนได้อย่างเคร่งครัด

แม้ว่าซูรั่วหลีจะใช้หนังสือเดินทางของประเทศจีน แต่ เนื่องจากบัตรผ่านขึ้นเครื่องของเธอคือไปโอซาก้า และไม่ใช่ออก จากญี่ปุ่น ดังนั้นเจ้าหน้าที่จึงไม่ได้รายงานต่อผู้นำ

เขาเพียงแค่ท่องชื่อของซูรั่วหลีอยู่ในใจสองสามครั้ง และรู้สึก ว่าชื่อนั้นดีมาก แต่เขาไม่ก็สามารถบอกได้เลยว่าทำไมมันถึงดี มาก

ซูรั่วหลีเห็นอีกฝ่ายถือหนังสือเดินทางของตัวเองอย่างงุนงง และความคิดแรกในใจของเธอก็คือ เป็นไปได้หรือไม่ว่าตัวตน ของตัวเองถูกเปิดเผยและอีกฝ่ายก็สังเกตได้แล้ว

อย่างไรก็ตาม เธอวิเคราะห์อย่างรวดเร็ว และรู้สึกว่าเรื่องแบบ

นี้ไม่น่าจะเป็นไปได้

อย่างแรกเลย กรมตำรวจนครบาล โตเกียวรู้แต่เพียงว่าเป็น สายลับผู้ยอดฝีมือที่มาจากประเทศจีน เป็นผู้ที่ฆ่าทั้งตระกูลมัตสึ โมโตะ แต่พวกเขาก็ไม่รู้อะไรอีกเลย นอกจากนั้น
พวกเขาก็ไม่รู้เลยว่า คนที่ฆ่าทั้งครอบครัวมัตสึโมโตะนั้น เป็น ใครและมีนามว่าอะไรกันแน่

ยิ่งไปกว่านั้น ญี่ปุ่นก็อยู่ใกล้กับประเทศจีนมาก มีนักท่องเที่ยว และชาวจีนโพ้นทะเล และนักธุรกิจชั้นแนวหน้าจำนวนมากไป มาระหว่างสองประเทศในแต่ละวัน กรมตำรวจนครบาล โตเกียว ก็ไม่สามารถล็อกเป้าหมายมาที่ตัวเองได้ในช่วงเวลาสั้นๆ เช่นนี้ อย่างแน่นอน

หลังจากวิเคราะห์อย่างรวดเร็วอยู่ในสมอง ซูรั่วหลีก็สามารถ สรุปได้ว่า เจ้าพนักงานที่อยู่ข้างหน้านี้ มีเปอร์เซ็นต์ที่จะทึ่งกับรูป ร่างหน้าตาของตัวเองมากที่สุด และทำให้ตอบสนองได้ช้าลงเล็ก น้อย

ดังนั้น เธอเลยถามเจ้าพนักงานอย่างว่างเปล่าว่า “พาสปอร์ต ของฉันดูดีไหม? ”

อีกฝ่ายพยักหน้าโดยจิตสำนึก “สวยมาก………

หลังจากพูดจบ ถึงตระหนักได้ว่า ตัวเองพลาดปากไปโดยไม่ ได้ตั้งใจ และรีบส่งหนังสือเดินทางคืนให้ซูรั่วหลีด้วยมือสองข้าง และกล่าวขอโทษว่า “คุณซู ต้องขอโทษจริงๆ! ผมไม่ได้ตั้งใจ!”

ซูรั่วหลีเพิกเฉยต่อคำขอโทษของเขาอย่างสิ้นเชิง แต่ยังคง ถามเขาด้วยท่าทางที่เย็นชาว่า “งั้นฉันจะผ่านได้หรือยัง?”

“แน่นอน!” เจ้าพนักงานถูกออร่าที่เย็นชาของซูรั่วหลี กดดัน จนถึงจุดที่มีเหงื่อเย็นไหลลงมา และรีบประทับตราบอร์ดดิ้งพาส ให้เธอ และส่งให้เธอด้วยความเคารพ
ซูรั่วหลีได้รับบอร์ดดิ้งพาส แล้วหันหลังเดินจากไปทันที เจ้า พนักงานคนนั้นหันกลับมามองดูเงาหลังของเธอ บนใบหน้าเต็ม ไปด้วยสีหน้ามึนเมา เขาอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจและบ่นว่า “นี่……นี่เป็นออร่าแห่งเทนโนเลยทีเดียว………….แต่ในละครโทร ทัศน์และอนิเมะ ผมยังไม่เคยเห็นผู้หญิงที่มีออร่าแรงขนาดนี้มา ก่อนเลย…..…….

แม้ว่าเจ้าพนักงานคนนี้จะยังคงไม่ลืมซูรั่วหลี แต่ซูรั่วหลีเอง กลับได้ลืมเขาไปหมดแล้ว และมาถึงที่ข้างๆ ของเครื่องดำเนิน การตรวจความปลอดภัย

ในครั้งนี้ ผู้ยอดฝีมือของตระกูลซูก็ถูกแยกย้ายกันไปทั้งหมด แล้ว และโตเกียวก็ไม่สามารถออกประเทศได้ ทุกคนจึงต้อง กระจัดกระจายกันไป และใช้ตัวตนนักท่องเที่ยว ไปซื้อตั๋วเครื่อง บินแบบธรรมดาแล้วก็บินไปที่โอซาก้า

เที่ยวบินที่ซูรั่วหลีเลือก ก็คือเที่ยวบินที่ห้าโมงสี่สิบนาที

หลังจากเที่ยวบินไปถึงโอซาก้า เธอก็จะขึ้นเครื่องบินส่วนตัวที่ ย้ายจากเมืองจงไม่มาชั่วคราว เพื่อกลับประเทศ พร้อมกับลูก น้องของตระกูลซูคนอื่นๆ

ในขณะนี้ เยเฉันก็ได้มาถึงช่องตรวจความปลอดภัยวีไอพีแล้ว

ก่อนเข้าสู่จุดตรวจรักษาความปลอดภัย เขาหันไปด้านข้าง แล้วพูดกับอิโตะ นานาโกะ ที่อยู่ข้างๆ เขาว่า “นานาโกะ รบกวน คุณแล้วที่ส่งผมมาไกลขนาดนี้ ผมจะผ่านด่านตรวจไปแล้ว คุณก็รีบกลับไปเถอะ”

อิโตะ นานาโกะพยักหน้าอย่างไม่เต็มใจ และพูดอย่างจริงจัง ว่า “ฉันขอให้เย่เฉินซังเดินทางโดยสวัสดิภาพ และหลังจากลง เครื่องแล้วอย่าลืมรายงานความปลอดภัยให้ฉันด้วย

“โอเค!” เย่เฉินยิ้มเล็กน้อย และพูดว่า “คุณก็ดูแลตัวเองให้ดี

นะครับ!”

อิโตะ นานาโกะ พูดด้วยดวงตาที่เป็นสีแดง “ขอบคุณสำหรับ ความเป็นห่วงของเย่เฉินซัง ฉันจะดูแลตัวเองให้ดีอย่างแน่นอน!

เย่เฉินพยักหน้า และถอนหายใจเบาๆ อย่างอดไม่ได้ ด้วยการถอนหายใจนี้ มีความลังเล แต่ก็มีความโล่งใจด้วย เช่นกัน

สิ่งที่ลังเลคือ อิโตะ นานาโกะ เป็นเด็กผู้หญิงดีๆ ที่หายาก จริงๆ สามารถพูดได้เลยว่า นอกจากสัญชาติแล้ว หาที่ผิดของ เธออะไรไม่ได้แม้แต่จุดเดียวเลย

หากเลิกรากันในวันนี้ มันคงเป็นเรื่องยากสำหรับทั้งสองคนที่ จะได้พบกันอีกในอนาคต ดังนั้นเเฉินจึงจะรู้สึกไม่เต็มใจเล็ก น้อย

ส่วนการปล่อยวางนั้น ส่วนใหญ่เป็นเพราะได้ถอนหนามในใจ เส้นนั้นออกไปแล้ว ตอนที่ตัวเองมาที่ญี่ปุ่นในครั้งนี้ หนามเส้นนั้นก็คือ อิโตะ นานาโกะ