บทที่ 1740

เยเฉินเห็นด้วยอย่างมีความสุข ในไม่ช้า พนักงานขายก็โทร หาผู้หญิงอีกคนและพูดกับเธอว่า “ยูกิ VIP คนนี้อยากดูสร้อยข้อ มือ เธอมาแนะนำหน่อย”

หญิงสาวรู้ว่าเย่เฉินเป็นคนรวย และพูดด้วยรอยยิ้มกว้างทันที ว่า “คุณคะ โปรดมากับฉันค่ะ”

อิโตะ นานาโกะรีบถามเขาว่า “เย่เฉินซังคุณยังต้องการให้ฉัน

ลองสร้อยข้อมือ ให้คุณรึเปล่า?”

เย่เฉินยิ้มพูดว่า “ผมคิดที่จะซื้อสร้อยข้อมือให้แม่ยาย เธอ อ้วนนิดหน่อย ดังนั้นไม่จำเป็นต้องรบกวนคุณ”

อิโตะ นานาโกะยิ้มพูดว่า “งั้นเย่เฉินซังดูก่อน ฉันอยากดู

แหวน โอเคไหม?”

เย่เฉินพยักหน้า: “ได้แน่นอน คุณดูก่อน ผมไปดูสร้อยข้อมือ ตรงนั้นก่อน”

อิโตะ นานาโกะ ยิ้มหวาน:”โอเค!”

เมื่อเย่เฉินไปที่บริเวณสร้อยข้อมือ อิโตะ นานาโกะกระซิบกับ หญิงสาวที่ขายแหวนเมื่อกี้”ขอโทษนะ แหวนที่ฉันลองเมื่อ ตอนนี้มีในสต็อกอีกไหม?”

พนักงานขายพยักหน้าเบา ๆ และพูดว่า “มีค่ะ ในร้านของเรามีแหวนรุ่นนี้อีกสามวง ขายไปแล้วสองวง ตอนนี้เหลืออีกหนึ่งวง คุณต้องการตอนนี้เลยไหม?

อิโตะ นานาโกะดีใจมากและกระซิบว่า “ตอนนี้ฉันไม่สะดวกที่ จะจ่ายเงิน คุณช่วยเก็บมันไว้เงียบ ๆ ให้ฉันได้ไหม? เดี๋ยวฉันให้ คนมาจ่ายเงิน แล้วก็รบกวนคุณช่วยปรับขนาดแหวนถึงขนาด เมื่อกี้ ตกลงไหม?”

พนักงานขายพูดอย่างสุภาพ: “ไม่มีปัญหา กรุณาบอกชื่อของ คุณให้ฉันทราบ เดี๋ยวพอคนที่คุณจัดการมาถึง พูดชื่อก็ได้แล้ว”

อิโตะ นานาโกะยิ้มอย่างมีความสุขและพูดว่า “นามสกุลของ ฉันคืออิโตะ และอีกฝ่ายจะบอกว่า ช่วยซื้อให้คุณอิโตะ”

พนักงานขายพยักหน้าเบา ๆ “โอเคค่ะ คุณอิโตะ”

อิโตะ นานาโกะกะพริบตาและพูดเสียงต่ำว่า “อย่าบอกผู้ชาย ที่มากับฉันนะ เก็บเป็นความลับ ให้ฉันด้วย”

แม้ว่าพนักงานขายจะงงเล็กน้อย แต่ก็พยักหน้าอย่างทุ่มเท และพูดว่า “ไม่ต้องกังวล ฉันจะไม่เปิดเผยให้ใครรู้

“ดีมาก!”

ในขณะนี้ เย่เฉินอยู่ที่ขอบเคาน์เตอร์สร้อยข้อมือ แล้วมองไป รอบ ๆ

มีสร้อยข้อมือหลายสไตล์ในร้านนี้ ซึ่งส่วนใหญ่ค่อนข้าง ธรรมดาเรียบง่าย แต่มีสร้อยข้อมือสีโรสโกลด์ที่เต็มไปด้วยเพชร ที่มีความหรูหราสวยงามมาก
เย่เฉินรู้จักหม่าหลันเป็นอย่างดี สิ่งที่แม่ยายชอบมากที่สุดคือ การที่เธอสามารถเห็นของที่ราคาแพงได้อย่างรวดเร็ว

สิ่งที่เป็นสีทอง เต็มไปด้วยเพชร และเป็นประกายในพริบตา จะสามารถเอาชนะใจเธอได้อย่างแน่นอน

และอย่ามองว่าเพชรเต็มไปด้วยเพชร แต่เนื่องจากเป็นเพชรที่ มีขนาดค่อนข้างเล็ก จริงๆ แล้วราคาแบบนี้จึงไม่สูง

สร้อยข้อมือที่เยเฉินเลือกให้แม่ยายของเขามีค่าเท่ากับ 250,000 หยวน แม้ว่าจะไม่ได้ราคาถูก แต่สำหรับเย่เฉินก็แค่ เศษ

หลังจากเย่เฉินเลือกเสร็จ ก็ให้พนักงานขายห่อสร้อยข้อมือ และจ่ายเงินพร้อมกับแหวนเลย

ตอนนี้อิโตะ นานาโกะก็คุยเรื่องแหวนกับพนักงานขายคนก่อน แล้ว จากนั้นส่งข้อความให้ผู้ช่วยของตนมาช่วยจ่ายเงิน หลังจาก จัดการเสร็จ จึงเดินมาข้างๆเเฉินอย่างพอใจ ยิ้มถามเขาว่า “เย่ เฉินซัง คุณเลือกเสร็จแล้วเหรอ

เย่เฉินพยักหน้า: “จ่ายเงินแล้วด้วย จริงสินานาโกะ ทำไมคุณ ถึงดูมีความสุขขนาดนี้ล่ะ?”

เย่เฉินก็มองออก อารมณ์ตอนนี้ของอิโตะ นานาโกะ เหมือนว่า จะดีกว่าก่อนมาก มองแล้วมีความสุขยิ่งขึ้นง

อิโตะ นานาโกะแลบลิ้นอย่างขี้เล่น กะพริบตาพูดว่า “นี่คือ ความลับ บอกเย่เฉินซังไม่ได้ ไม่เช่นนั้นเย่เฉินซังจะต้องหัวเราะเยาะฉันแน่นอน”

เย่เฉินยิ้ม:”ไม่หรอก!!

อิโตะ นานาโกะพูดอย่างเขินอายว่า “ก็บอกคุณไม่ได้ น่าอาย เกินไป”

เย่เฉินยักไหล่อย่างช่วยไม่ได้ “ในเมื่อคุณไม่ยอมบอก งั้นผม ไม่ถามแล้วก็ได้……