บทที่ 1736

แต่น่าเสียดาย ที่ถึงแม้เขาจะมีความสามารถมาก แต่ก็ไม่ สามารถย้อนเวลากลับไปได้

ดังนั้นเขาทำได้แค่หวังในครั้งต่อไปเท่านั้น

ในเวลาเดียวกัน ก็สาบานจากก้นบึ้งของหัวใจ “ซูโสว่เต้า ถ้า ฉันมีโอกาสพบหน้าแกอีก ฉันจะไม่ปล่อยแกไปแน่นอน!”

เมื่อเย่เฉินกลับไปที่วอร์ด นางาฮิโกะ อิโตะก็ถามเขาด้วย ความประหลาดใจ “คุณเย่ คุณรู้จักกับซูโสบู่เต้าด้วยเหรอ? หรือ มีความสัมพันธ์ใดๆ? ทำไมคุณจึงอ่อนไหวต่อเขามากขนาด นี้? ? ”

เอมิ นานาโกะกับอิโตะ นานาโกะก็มองเเฉินอย่างสงสัย และ รอคําตอบของเขา

เมื่อเห็นเช่นนี้ เย่เฉินก็หัวเราะเยาะตัวเอง และพูดอย่างโกรธ เคือง “คุณลืมไปแล้วเหรอ? ผมบังเอิญช่วยลูกสองคนของเขา เขารวยขนาดนั้น ตามหลักแล้ว ยังไงซะเขาก็ต้องให้เงินฉันสัก 10 พันล้านดอลลาร์ใช่ไหม? ไม่นึกเลยว่า เขาจะหนีไปได้…….”

นางาฮิโกะ อิโตะกลายเป็นใบ้ทันที

เขาไม่สงสัยในความจริงในคำพูดของเย่เฉินเลย เพราะในสายตาของเขานั้น เย่เฉินดีทุกอย่าง ก็แค่แม่ของเขารักเงินดัง ชีวิตของเธอ เพื่อเงิน สามารถกระทั่งแบล็กเมล์อย่างไร้ยางอาย หรือแม้กระทั่งความชั่วร้ายครอบครอง

ดังนั้น ช่วยซูจือเฟยและซูจื่อหยูโดยไม่ได้ตั้งใจ ด้วยนิสัยของ เขา เขาไม่ขอเงินสักหน่อย มันคงไม่ใช่เขาจริงๆ

เมื่ออิโตะ นานาโกะได้ยินสิ่งนี้ ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเสียงดัง และพูดว่า “เย่เฉินซัง คุณเห็นแก่เงินเกินไปแล้ว คุณรู้ไหมว่า เมื่อ ตอนที่คุณได้ยินซูโสบู่เต้าสามคำ ทำราวกับว่าเขาเป็นศัตรูที่ฆ่า พ่อของคุณ ไม่นึกเลยว่าจะเป็นแค่เจ้าหนี้ในใจคุณ…..

เย่เฉินยิ้มอย่างขมขื่น และพูดอย่างสบายๆ “เฮ้ น่าเสียดายที่ ปล่อยให้เขาหนีไปได้ แต่มันก็ไม่เป็นไร ไม่ช้าก็เร็วก็จะมีโอกาส เห็นหนี้ก้อนนี้ เขาหนีได้ก็หนีไป แต่ใช่ว่าจะหนีไปได้ตลอดชีวิต”

อิโตะ นานาโกะพยักหน้าแล้วพูดกับนางาฮิโกะ อิโตะว่า: “โอะ โต้ซัง วันนี้หนูเอาอาหารผู้ป่วยมาสองมื้อ มื้อหนึ่งสำหรับคุณและ อีกมื้อสำหรับทานากะซัง หนูสามารถไปเยี่ยมเขาได้รึเปล่า?”

นางาฮิโกะ อิโตะ พยักหน้าและพูดว่า “ทานากะอยู่ในวอร์ด ข้างๆ เธอไปเยี่ยมเขาเถอะ

อิโตะ นานาโกะหันไปมองเยเฉิน:”เย่เฉินซัง คุณจะไปเยี่ยม ไหม?”

ความประทับใจของเย่เฉินที่มีต่อทานากะนั้นค่อนข้างดี เขา เป็นคนรับใช้ที่ซื่อสัตย์ที่หายากจริงๆ ดังนั้นเขาจึงพยักหน้าและ พูดว่า:”โอเค ไปเยี่ยมกันเถอะ”
ในเวลานี้ ทานากะ โคอิจิกำลังนอนอ่านหนังสืออยู่บนของ วอร์ตข้างห้อง

เมื่อเห็นอิโตะ นานาโกะและเย่เฉินเข้ามา ก็รีบวางหนังสือลง และพูดด้วยความเคารพ “สวัสดีครับคุณหนูใหญ่ สวัสดีครับคุณ เย่!”

อิโตะ นานาโกะยิ้มเล็กน้อย แล้วเดินไปข้างหน้าพร้อมกับ กล่องอาหารกลางวันและพูดว่า “ทานากะซัง ฉันเอาอาหารผู้ป่วย มาจากบ้านมาให้คุณ พ่อครัวที่บ้านทำพิเศษให้คุณ คุณรีบกิน ตอนร้อนๆเถอะ”

ทานากะ โคอิจิพูดอย่างรู้สึกปลื้มปิติว่า “คุณหนูใหญ่ ผมจะให้ คุณส่งอาหารให้ผมได้อย่างไร นี่มันไม่ได้จริงๆ……..

อิโตะ นานาโกะพูดอย่างเคร่งขรึม “ทานากะซัง คุณช่วยชีวิต

พ่อฉันไว้ ฉันซาบซึ้งมาก แค่ข้าวมื้อเดียวจะมีค่าอะไร แค่แสดง

ถึงน้ำใจเล็กน้อยเท่านั้นเอง!”

ทานากะ โคอิจิ พูดอย่างจริงใจ “คุณหนูใหญ่ คุณพูดแบบนี้ จะให้ผมตายสัก10,000ครั้งก็คุ้มค่าแล้ว……”

อิโตะ นานาโกะพูดว่า “ทานากะซัง ถ้าคุณมีความต้องการ อะไร ก็บอกป้าเลย แกจะหาวิธีแก้ปัญหาให้กับคุณแน่นอน คุณ ต้องลุกขึ้นยืนหยัดสู้ต่อไป หายไวๆ และออกจากโรงพยาบาล เร็วๆ!”

ทานากะ โคอิจิพยักหน้ารัวๆ และพูดอย่างซาบซึ้ง “ผมเข้าใจ แล้วครับคุณหนูใหญ่ ขอบคุณสำหรับความเป็นห่วงของคุณ!”
พูดจบ เขาก็ถามอย่างลองเชิง: “ตอนเช้าผมนั่งรถเข็นและไปที่ ห้องของประธานาธิบดี ได้ยินว่าประธานาธิบดีบอกว่า คุณเย่ รักษาอาการบาดเจ็บของเขา ให้หายดีงั้นเหรอ?”

อิโตะ นานาโกะพยักหน้าและพูดว่า “เย่เฉินยังไม่เพียงรักษา อาการบาดเจ็บของฉัน แต่ยังช่วยชีวิตฉันอีกด้วย……

ทานากะ โคอิจิมองไปที่เเฉิน และพูดขอบคุณเขา “คุณเย่ คือ

ว่า…….ขอบคุณมากจริงๆ!

เย่เฉินรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย เพราะเขาเดินผ่านกับซูโสบู่เต้า และพลาดโอกาสในการแก้แค้น เมื่อเห็นทานากะพูดกับเขา เขา ก็อดไม่ได้ที่จะพูดด้วยน้ำเสียงลวกๆว่า “ไม่ต้องเกรงใจ”

ทานากะ โคอิจิ ถามด้วยความประหลาดใจ “คุณเย่มีอะไรไม่ พอใจงั้นเหรอ?”

อิโตะ นานาโกะที่อยู่ข้างๆ ยิ้มพูดว่า “เขานะ เมื่อกี้เพิ่ง พลาด10 พันล้านดอลลาร์ไป กำลังโมโหอยู่….”