บทที่ 1728

เยฉางโคงรู้สึกหดหูอย่างยิ่ง แต่เขาไม่กล้าคัดค้าน ดังนั้นเขา จึงทำได้เพียงในดึงหัวข้อกลับมา และพูดว่า “พ่อครับ เราคุยกัน เรื่องจะไปญี่ปุ่นไม่ใช่เหรอ? เมื่อพ่อบอกว่าอย่าทะเลาะวิวาท ซึ้งๆหน้ากับตระกูลซู แล้วเราควรทำไงดี?”

เย่โจงฉวนพูดว่า “ห้ามไปแบบผ่าเผย แต่สามารถส่งคนไปพบ กับนางาฮิโกะ อิโตะเป็นการส่วนตัวก่อนก็ได้”

เย่ฉางโคงรู้สึกหงุดหงิดในใจเล็กน้อย คิดอยากจะไปโตเกียว ด้วยตัวเอง และถือโอกาสไปเดินเล่นให้สบายใจด้วย ดังนั้นเขา จึงถามอย่างกระตือรือร้นว่า “พ่อครับ หรือว่าให้ผมบินไป

โตเกียวตอนเช้า ไปเจอกับนางาฮิโกะ อิโตะก่อนเถอะ” เย่โจงฉวนพยักหน้า และพูดว่า “ต้องเจอแน่นอน แต่นายไป ไม่ได้”

เยฉาง โคงถามด้วยความประหลาดใจ “พ่อ พ่อหมายความว่า ไง?”

เย่โจงฉวนว่า “ก่อนหน้านี้ตระกูลซูส่งรุ่นหลังที่อายุน้อย ถ้า ตระกูลเย่ส่งนายไป มันจะดูไม่สมมาตร ราวกับว่าเราต่ำกว่า ตระกูลซูเล็กน้อย”

พูดจบ เย่โจงฉวนมองไปที่ลูกชายของเยฉางโคง หรือหลาน ชายคนโตของเขาเย่เฟิง และพูดว่า “เฟิงเอ๋อ นายเตรียมตัวด้วยออกเดินทางก่อนสิบโมง กินข้าวกลางวันเสร็จพยายามไปถึง โตเกียว”

เย่เฟิงรีบลุกขึ้นยืน และพูดด้วยความเคารพ “ได้ครับคุณปู่ ผม จะไปเตรียมตัวเดี๋ยวนี้! แต่ว่าคุณปู่ ผมเจอนางาฮิโกะ อิโตะแล้ว จะคุยเรื่องโครงการนี้กับเขายังไงดี?”

เย่โจงฉวนปัดมือ “นายไม่ต้องพูดถึงเรื่องโครงการเลยสักนิด ฉันจะเตรียมของขวัญไว้ นายเอาไปให้กับมือ บอกว่าเป็นน้ำใจ ของฉัน อีกอย่างฉันก็อยากเป็นเพื่อนกับเขาด้วย จากนั้นนายก แลกเบอร์ติดต่อกับเขา ก็กลับมาได้เลย”

เย่เฟิงถามอย่างตกตะลึง “ง่ายแค่นี้?”

เยโจงฉวนพยักหน้า แล้วพูดว่า “ใช่ ง่ายแค่นี้แหละ!!

พูดไป เย่โจงฉวนก็พูดอีกครั้ง “บินไปสองพันกิโลเมตรเพื่อคุย เรื่องการร่วมมือ นั้นยังไม่จริงใจ แต่ถ้าบินไปสองพันกิโลเมตร เพื่อเยี่ยมผู้ป่วย มันจะดูจริงใจมาก”

เย่ฉางโคงยิ้มพูดว่า “พ่อ พ่อเก่งจริงๆ! ตระกูลซูอาจจะช่วย ตระกูลเย่ในครั้งนี้ก็ได้!”

เยโจงฉวนพยักหน้า และยิ้มพูดว่า “นี่เรียกว่ามาก่อนได้ก่อน!”

กลางวัน

เย่เฉินรับประทานอาหารกลางวันกับอิโตะ นานาโกะที่คฤหาสน์อิโตะ ทั้งสองเอาอาหารเตรียมไว้สำหรับนางาฮิโกะ โตะโรง

ตอนพวกเขาจะออกไป ซูโสบู่เต้าพเจ้าว หมิงและลูกน้อง ของบางไปที่ห้องป่วยของนางาฮิโกะ อิโตะ พร้อม กล่องของขวัญอันวิจิตรบรรจง

จริงนาคาฮิโกะ อิโตะไม่อยากเจอพวกเขาคำกล่าว ที่ว่ายื่นย่อมตบคนส่งยิ้มให้ ดังนางาฮิโกะ อิโตะ จึงเชิญพวกเขาเข้ามา

ทันทีซูโสบู่เต้าเข้าประตู เขาเดินไปที่ของนางาฮิโกะ อิโตะอย่างสุภาพ และพูดชื่อเสียงของ อิโตะมานาน รู้สึกเป็นเกียรติได้พบ

เมื่อเห็นใบหน้าที่ไม่เป็นอันตรายของซูโสบู่เต้า เขารู้สึกแอบ ขนลุกเล็กน้อย

เรื่องที่ตระกูลซูทําลายครอบครัวของมัตสึโมโตะ ทำให้เกิด ความเจ็บปวดในใจที่ยิ่งใหญ่อิโตะมาก จริงแล้วเขาเป็นสัตว์ประหลาดกินคนไม่คายกระดูก

สามารถอะไรขึ้นอนาคตมาหาฉันด้วยตัวเอง ฉันดีใจมาก! เชิญนั่ง เชิญนั่งลง!”

ซูโสว่เต้าพยักหน้า นั่งบนเก้าอี้ข้างเตียงคนไข้ แล้วพูดด้วย รอยยิ้มว่า “ฉันขอโทษจริงๆ ที่ต้องเจอกันด้วยวิธีนี้ ช่วงนี้ฉันยุ่ง มากๆ เดิมที่อยากให้เด็กๆ มาเยี่ยมคุณอิโตะก่อน แล้วฉันค่อย หาเวลาว่างมาเยี่ยมด้วยตนเองอีกครั้ง ไม่คิดว่าจะเกิดอุบัติเหตุ มากมายขนาดนี้ คุณอิโตะยกโทษให้ฉันด้วย!!