บทที่ 1723

เยเฉินกับอิโตะ นานาโกะทานอาหารเช้าด้วยกัน และท้องฟ้า ในโตเกียวก็สว่างแล้ว

อิโตะ นานาโกะพูดกับเย่เฉินว่า “เย่เฉินซัง ฉันจะให้คนใช้ เตรียมห้องพักให้คุณ คุณพักผ่อนสักหน่อยเถอะ ไม่ได้นอนทั้งคืน เหนื่อยเกินไปแล้ว”

เยเฉันยิ้มเล็กน้อย ส่ายหัวแล้วพูดว่า “ไม่ต้องลำบากหรอก

ครับ ผมไม่เหนื่อย”

“จะไม่เหนื่อยได้ยังไง?” อิโตะ นานาโกะพูดด้วยความเป็น ห่วงอย่างไม่ปิดบัง “ตั้งแต่ต่อสู้กับนินจาฟูจิบายาชิเมื่อคืนนี้ จนถึงตอนนี้ เย่เฉินซึ่งยังไม่พักผ่อนเลยสักนิด ได้ผ่านการรบ สองครั้ง และขับรถไปหลายร้อยกิโลเมตร……..……”

เย่เฉินยิ้ม และถามเธอกลับว่า “คุณก็ไม่ได้พักผ่อนเลย รู้สึก เหนื่อยบ้างไหม?”

อิโตะ นานาโกะชะงักไปเล็กน้อย ครุ่นคิดครู่หนึ่ง แล้วพูด ว่า “ฉันไม่รู้สึกเหนื่อยเลยจริงๆ ไม่เพียงแต่ไม่รู้สึกเหนื่อยเท่านั้น แต่ยังรู้สึกว่าฉันมีแรงไม่สิ้นสุดไปทั้งตัว สภาพร่างกายสมบูรณ์ดี

หลังจากนั้น เธอรีบถาม: “เย่ เฉินซัง นี่คงจะเป็นผลจากยาที่ คุณให้มาสินะ?”
เย่เฉินพยักหน้า และยิ้มพูดว่า “ใช่ ยานั้นไม่เพียงรักษาอาการ บาดเจ็บ แต่ยังปรับปรุงความสามารถและความอดทนของ ร่างกายด้วย ดังนั้นผู้คนจะไม่เหนื่อยง่ายนัก

อิโตะ นานาโกะอดรู้สึกซึ้งไม่ได้ “ยานี้น่าทึ่งจริงๆ ถ้าผลิตได้ ล่ะก็ บริษัทผลิตยาเก้าเสวียนของเยเฉินซัง จะกลายเป็น บริษัท ยาชั้นนําของโลกเลยสินะ?”

เย่เฉินยิ้มพูดว่า “ยานี้ไม่สามารถผลิตเป็นจำนวนมากได้ เดิมทีก็เป็นสิ่งที่หายากมาก ถูกทิ้งไว้โดยแพทย์อัจฉริยะชาวจีน โบราณ กินหนึ่งไปหนึ่งเม็ดก็จะหายไปหนึ่งเม็ด…….

ในความเป็นจริง ยาที่จำเป็นสำหรับการกลั่นยาอายุวัฒนะนั้น หาได้ไม่ยาก

แต่ที่สำคัญคือยาเม็ดนี้ต้องได้รับการขัดเกลาด้วยพลังงานเร

เรกิ เป็นเหมือนพลังงานอันทรงพลังที่เปลี่ยนเหล็กเป็นเหล็ก

หลอมเหลวในระหว่างการผลิตเหล็ก

หากปราศจากพลังงานนี้ เพียงแค่กองแร่เหล็กกองรวมกันเป็น เวลา 10,000 ปี แร่เหล็กก็ไม่กลายเป็นเหล็ก

ดังนั้นจึงไม่ใช่เรื่องยากสำหรับเย่เฉินที่จะทำยานี้ แต่ความ เป็นไปได้ในการผลิตเป็นจำนวนมากนั้นน้อยมาก

ยิ่งกว่านั้น เขาจะไม่นำยาที่มีฤทธิ์แรงเช่นนี้ออกมาเพื่อการ ผลิตจํานวนมาก

สิ่งนี้เลวร้ายเกินไปสำหรับคนธรรมดา ๆ ถ้ามันออกมาเป็นจํานวนมาก ที่มีแนวโน้มที่จะทำให้โลกตกใจและมันก็ไม่ใช่สิ่งที่ สําหรับเขาอย่างแน่นอน

เมื่ออิโตะ นานาโกะได้ยินเขาพูดแบบนี้ เธอรู้สึกเสียใจเล็ก น้อย แต่ก็ไม่ได้คิดถึงมันอีกต่อไป เย่เฉินดูเวลาและพูดว่า “ผมจะโทรหาเพื่อน คุยเรื่องที่จะให้

พวกเขามาโตเกียว”

อิโตะนานาโกะพยักหน้าอย่างมีความหวัง

เย่เฉินหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา แล้วโทรหาเงินจือข่าย พอโทรติด เฉินจือข่ายก็ถามเขาว่า “คุณชาย คุณหายไปไหน แล้ว ไม่เห็นเลยทั้งคืน……..”

เย่เฉินพูดว่า “ฉันอยู่ที่โตเกียว”

“หา?”เฉินจื้อข่ายเริ่มงงมากขึ้น และถามว่า “คุณบอกว่าจะไป หาเพื่อนที่เกียวโตไม่ใช่หรือ? ทำไมจู่ๆถึงไปโตเกียวล่ะ? มันห่าง ออกไปหลายร้อยกิโลเมตรเลยนะ”

เย่เฉินพูดว่า “พอดีว่ามีเรื่องที่บ้านเพื่อนนิดหน่อย ดังนั้นฉันจึง มากับเธอ”

จากนั้นเขาก็ถามว่า “จริงสิเหล่าเฉิน เรื่องที่โอซาก้าจัดการ

แล้วยัง?”

เฉินจื้อข่ายรีบพูดว่า “ครับคุณชาย ทุกอย่างเป็นไปด้วยดี วันนี้ ก็คงจะจบลงแล้ว คุณว่าเราจะกลับไปที่จินหลิงเมื่อไหร่?”
เย่เฉินพูดว่า “ที่โทรหานาย ก็เพื่อจะคุยเรื่องนี้ ฉันมีธุระจะทำ ในโตเกียว หลังจากพวกนายทำเสร็จก็บินมาที่โตเกียวก่อน จาก นั้นฉันจะไปหาพวกนายที่สนามบิน เราค่อยบินจากโตเกียวไปที่จิ นหลิง”

เฉินจือข่ายโพล่งออกมา “คุณชาย ตอนนี้เครื่องบินเจ็ตส่วนตัว ไม่สามารถบินในโตเกียวได้! มันถูกจำกัด โดยโตเกียว”

เย่เฉินถามด้วยความประหลาดใจ “ทำไมทางโตเกียวจึงมีข้อ จํากัดสําหรับเครื่องบินเจ็ตส่วนตัว?