บทที่ 1721

เมื่อได้ยินสิ่งที่นานาโกะพูด เย่เฉินก็พูดขึ้นทันทีว่า “ว่ามาส ถ้าผมมีความสามารถพอที่จะทำได้ ผมจะตอบตกลง

อิโตะ นานาโกะลังเลอยู่ครู่หนึ่ง มองเขาอย่างมีความหวัง และ พูดอย่างจริงจังว่า “ฉันอยากจะขอให้เย่เฉินซังกลับช้า หน่อย……”

“ช้าหน่อย?”

เย่เฉินประหลาดใจเล็กน้อย และถามโดยไม่รู้ตัวว่า “ช้าแค่ ไหนล่ะ? บอกตามตรงผมวางแผนจะกลับจีนคืนนี้ และเครื่องบิน ยังรออยู่ที่โอซาก้า”

เปลือกตาของอิโตะ นานาโกะร้อน เปลือกตาของเธอหย่อนลง เล็กน้อย พูดเบาๆว่า “คือ….ที่สำคัญมันต้องขึ้นอยู่กับตาราง เวลาของเย่เฉินซังด้วย ถ้าเวลามีน้อย สองสามชั่วโมงก็ได้…….

อิโตะ นานาโกะก็รีบพูดเสริมว่า “อย่าเข้าใจฉันผิดนะ เย่เฉิน ซัง เพราะตอนนี้พ่อของฉันทานากะซังได้รับบาดเจ็บสาหัสและ เข้ารับการรักษาในโรงพยาบาล และป้าของฉันไม่เพียงแต่ยุ่งกับ งานภายนอกของตระกูลเท่านั้น แต่ยังยุ่งกับการดูแลพวก เขา.…………. ”

“และตอนนี้สมองของฉันก็สับสนเล็กน้อย ฉันไม่รู้ว่าควรจะเริ่ม จากตรงไหนดี ฉันอยากให้เยเฉินซังอยู่กับฉันอีกสองสามชั่วโมง……..

เย่เฉินครุ่นคิดครู่หนึ่ง และพยักหน้า “งั้นผมจะอยู่จนถึงบ่าย

โมง เพราะกลับโอซาก้าต้องใช้เวลาสี่ชั่วโมง อิโตะ นานาโกะถามว่า “เย่เฉินซังจองเที่ยวบินจากโอซาก้า แล้วเหรอ?”

“เปล่า”เย่เฉินพูดตามความจริง เพื่อนของผมช่วยหาเครื่อง บินส่วนตัว ซึ่งตอนนี้จอดอยู่ที่สนามบินโอซาก้า”

อิโตะ นานาโกะถามอย่างลองเชิง”เเฉินซัง งั้นให้คนที่คุณ เดินทางด้วย บินมาโตเกียวก่อน จากนั้นคุณไปเจอกับพวกเขาที่ สนามบิน โตเกียว และบินกลับประเทศจีนด้วยกัน ถ้าเป็นเช่นนี้ คุณจะได้ประหยัดเวลาเดินทางไปสี่ชั่วโมง ได้ไหม?”

พูดจบ อิโตะ นานาโกะก็รีบพูดอีกครั้งว่า “ถ้ามันไม่สะดวกก็ไม่ เป็นไร เย่เฉินซังไม่ต้องรู้สึกลำบากใจ…….

เยเฉันคิดอยู่ครู่หนึ่ง แผนเดิมของเขาคือขับรถกลับไปที่โอ ซาก้าก่อน จากนั้นไปพบเฉินจือข่าย หงห้าและเว่ยเลี้ยง แล้วบิน กลับจินหลังจากโอซาก้า

แต่ว่า วิธีการที่อิโตะ นานาโกะว่ามา ก็เป็นทางออกที่ดีเช่นกัน

ให้เฉินจือข่ายและคนอื่นๆ บินตรงไปโตเกียว เขาจะได้ไม่ต้อง ขับรถเหนื่อย

นอกจากนี้ ตระกูลอิโตะพบภัยพิบัติ ตอนนี้อิโตะ นานาโกะ คงจะรู้สึกสูญเสียและหมดหนทางก็เป็นเรื่องปกติ ตนก็อยู่ที่นี่อีกวัน และสามารถสอบถามเกี่ยวกับการกระทำของตระกูลซูใน โตเกียวได้อีกด้วย

เมื่อคิดเช่นนี้ เขาก็พูดกับอิโตะ นานาโกะว่า “ถ้าเป็นเช่นนี้ งั้น ผมจะรอรุ่งสาง แล้วทักทายเพื่อนๆ ของผม และดูว่าทางนั้นเป็น ยังไงบ้าง”

อิโตะ นานาโกะ หมัดอย่างตื่นเต้น และพูดอย่างมีความสุข

“เยี่ยมมากเลย!”

อิโตะ นานาโกะที่ร่าเริง เชิญเยเงินไปที่ร้านอาหารของเธอ อย่างรวดเร็ว

บอกว่าร้านอาหารที่บ้าน แต่อันที่จริงมันมีขนาดใหญ่กว่าร้าน อาหารขนาดกลางภายนอก

เยเฉันรู้สึกเหมือนเข้าไปในร้านอาหารบุฟเฟต์สไตล์ญี่ปุ่น ที่มี

เชฟที่ยุ่งหลายคน และพวกเขากำลังทำอาหารสไตล์ญี่ปุ่นทุก

ประเภท

อิโตะ นานาโกะถามเย่เฉินอย่างคาดหวัง “เย่เฉินซัง คุณชอบ อาหารเหล่านี้ไหม? ถ้าชอบก็บอกมาได้เลย พวกเชฟจะเตรียม ให้คุณทันที”