บทที่ 1681

ท่าทางของเยเฉันได้ทำลายความภาคภูมิใจของซูจือหยูอีก ครั้ง

เธอมองด้านข้างใบหน้าของเเฉิน กัดริมฝีปากตัวเองอย่าง แรงและไม่พูดอะไรอีก หันหลังและเดินออกจากลานบ้านพร้อม กับพี่ชาย

พี่น้องสองคนเดินโซเซออกไป ซูจือเฟยถามด้วยน้ำเสียง เบาๆ “จือหยู นินจาพวกนั้น โดนชายหนุ่มคนนั้นจัดการด้วยมือ เปล่า ใช่ไหม?”

ซูจื่อหยูพูดอย่างเคร่งขรึม “ไม่ใช่ชายหนุ่มคนนั้น แต่เป็นผู้มี พระคุณ”

ซูจือเฟยรีบพยักหน้า “ได้ๆๆ เขาคือผู้มีพระคุณ ดังนั้นนินจา

พวกนั้นโดนผู้มีพระคุณจัดการด้วยมือเปล่า ใช่ไหม?”

“ใช่”ซูจือหยูพูดอย่างจริงจัง ฉันไม่เคยเห็นใครที่แข็งแกร่ง ขนาดนี้มาก่อน…นี่เป็นครั้งแรกด้วย..”

ซูจือเฟยจุ๊ปากและพูด:”ถ้าเขาเข้าร่วมกับตระกูลซู และรับใช้ ตระกูลซูมันคงเป็นเรื่องที่ดีมากๆ

“เป็นไปไม่ได้”ซูจือหยูส่ายหัว “ผู้มีพระคุณมีนิสัยหยิ่งยโส เขา ไม่รับใช้ผู้อื่นอย่างแน่นอน และเขาอาจจะเป็นสุดยอดฝีมือของ สำนักลับก็ได้ และตระกูลซูก็คงไม่อยู่ในสายตาของเขา”
ซูจือเฟยพูดด้วยความเศร้า “น่าจะใช่ เฮ้ย…ยังดีที่ผู้มี พระคุณช่วยชีวิตพวกเราไว้ มิฉะนั้นพวกเราสองคนอาจจะตายอยู่ ที่เกียวโตแล้ว…”

เมื่อพูดจบ เขาก็รีบพูดทันที “จื่อหยู รีบโทรศัพท์ไปหาท่านพ่อ เร็วๆ ครั้งนี้พวกเราโดนลักพาตัว ตระกูลของเราคงส่งยอดฝีมือ มาไม่น้อย คุณพ่ออาจจะมาด้วยก็ได้! ต้องรีบแจ้งพวกเขาว่า ทราบว่าพวกเราสองคนอยู่ที่เกียวโต นอกจากนี้ ต้องบอกให้เขา ฆ่าไอ้สารเลวอย่างมัตสึโมโตะ โยชิโตะ! ฉันคิดไม่ถึงจริงๆ ว่าไอ้ สารเลวคนนี้ค่อยลงมือทำร้ายพวกเราอยู่เบื้องหลัง

ซูจือหยูพยักหน้าและรีบหยิบโทรศัพท์ทันที

ในเวลานี้ จู่ๆด้านหลังก็มีเปลวไฟปรากฏขึ้น ทำให้ค่ำคืนที่มืด มิด สว่างขึ้นมาทันที

ซูจือหยูรีบหันหลังทันที และเห็นอาคารสองชั้นที่ตัวเองเกือบจะ

เอาชีวิตไม่รอด ตอนนี้มีเปลวไฟลุกโชนขึ้นมา

อาคารที่สร้างด้วยไม้ถูกไฟไหม้ มีเสียงแป๊ะๆดังขึ้นจากไม้ที่ถูก ไฟเผา คล้ายกับเสียงประทัด และบรรยากาศที่มีหิมะตกหนัก มี กลิ่นอายของวันตรุษจีน

ซูจือเฟยจับคางของตัวเองและถามซูจือหยู: “จ๋อหยู คุณคิดว่า นินจาพวกนั้นตายหมดหรือยัง?”

ซูจือหยูถามกลับ “เจอไฟลุกโชนขนาดนี้ นินจาพวกนั้นจะรอด ชีวิตได้เหรอ?”
ซูจือเฟยโบกมือ “ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น ความ หมายของฉันคือ ผู้มีพระคุณฆ่านินจาพวกนั้นก่อน จากนั้นค่อย วางเพลิง หรือว่าเขาวางเพลิงเลย และเผ่านินจาพวกนั้นให้ตาย อยู่ด้านใน?”

ซูจือหยูรู้สึกเย็นวาบๆที่แผ่นหลังของตัวเอง ส่ายหัวและ พูด:”เรื่องนี้…ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน….

ขณะพูด ในความคิดของเธอ ก็ปรากฏภาพของเเฉิน และ เธอก็อดไม่ได้ที่จะพูดพิมพ์:”ผู้มีพระคุณเขา…ไม่ใช่คนธรรมดา ทั่วไป….อยากรู้จริงๆว่าเขาเป็นใครกันแน่….”

ซูจือเฟยพูดด้วยรอยยิ้ม “ถ้าอยากรู้ว่าเขาเป็นใคร ก็ให้คนใน ตระกูลของเราตรวจสอบประวัติของเขาสิ อยู่ในประเทศจีน ยัง ไม่มีประวัติของ ใครที่พวกเราอยากรู้และตระกูลของเราตรวจ สอบไม่เจอ?”

ซูจือหยูส่ายหัว:”เห็นได้ชัดว่าผู้มีพระคุณไม่ต้องการให้พวก เรารู้ประวัติของเขา ถ้าพวกเราจงใจไปตรวจสอบ ถ้าทำให้เขา โกรธ พวกเราจะทํายังไงดี?”

ซูจือเฟยจุ๊ปาก:”ใช่ สิ่งที่เธอพูดมันก็เป็นเรื่องจริง…”

เมื่อพูดจบ ซูจือเฟยก็คิดถึงบทสนทนาก่อนหน้านี้ของเยเฉิ นกับท่านนินจาใหญ่อิงะและพูดว่า “ใช่แล้ว เมื่อสักครู่ตอนที่ฉัน โดนคลุมศีรษะ ได้ยินผู้มีพระคุณพูดกับคนของตระกูลอิงะว่า เขา เป็นเพื่อนกับคุณหนูใหญ่ของตระกูลอิโตะ?”

“อ้อ ใช่จริงๆด้วย!”ซูจือหยุพยักหน้าและพูดทันที “เหตุผลที่เขาตามมาถึงที่นี่ เพราะลูกสาวของนางาฮิโกะอิโตะ

ซูจือเฟยพูด: “รู้สึกว่าเธอจะชื่ออิโตะนานาโกะ?”

“ใช่”ซูจื่อหยูพูดทันที “ดูเหมือนเธอจะชื่ออิโตะนานาโกะ เป็น ผู้หญิงที่สวยมากๆ และเธอก็เป็นยอดฝีมือด้านศิลปะการต่อสู้”

ซูจือเฟยพูดซุบซิบนินทาว่า “เฮ้ย คือหยู เธอคิดว่าผู้มีพระคุณ จะเป็นแฟนหนุ่มของอิโตะนานาโกะหรือเปล่า? บางทีเขาอาจจะ เป็นลูกเขย ในอนาคตของนางาฮิโกะอิโตะก็ได้ จากนี้ไปพวกเรา ควรติดต่อและร่วมมือกับนางาฮิโกะอิโตะให้เยอะๆ บางทีพวก เราอาจจะมีโอกาสเจอหน้าผู้มีพระคุณอีกครั้ง”

ซูจือหยได้ยินคำพูดนี้ จู่ๆเธอก็รู้สึกไม่สบายใจมากๆ

เธอรู้สึกผิดหวังและถามตัวเองในใจ “ผู้มีพระคุณเป็นแฟน หนุ่มของอิโตะนานาโกะจริงๆเหรอ? ผู้มีพระคุณเป็นคนจีน ทำไม เขาต้องอยู่กับผู้หญิงญี่ปุ่นด้วย? ทำไมเขาไม่คบหาดูใจ แต่งงาน มีลูกกับผู้หญิงจีนละ?”

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ซูจือหยูก็ถอนหายใจเบาๆและพูด “ฉันจะ โทรหาคุณพ่อก่อน…”

“ดีเลย” ซูจือเฟยพยักหน้า ก้มหน้าลงและจับหิมะขึ้นมาหนึ่ง กำมือจากพื้น แล้วเอาหิมะมากที่ใบหน้า ถอนหายใจและพูด: “โอ้ โห ความรู้สึกที่รอดชีวิตจากความตาย มันช่างดีจริงๆ…