บทที่ 1680

ซูจือหยูรีบเอ่ยปากถามอย่างรวดเร็ว: “ผู้มีพระคุณ! ไม่ทราบ ว่าคุณสามารถที่จะให้ฉันยืมโทรศัพท์ใช้หน่อยได้มั้ย ฉันอยากจะ โทรหาคนที่บ้าน โทรศัพท์ของฉันถูกพวกเขาโยนทิ้งแล้ว…

ซูจื่อหยูบอกว่าจะโทรหาคนที่บ้าน อันที่จริงแล้วอยากจะใช้ โอกาสนี้ เอาหมายเลขโทรศัพท์ของเย่เฉิน

ตอนนี้เป็นยุคข้อมูลข่าวสาร ตราบใดที่สามารถได้หมายเลข โทรศัพท์ของอีกฝ่าย ซูจือหยูก็มีวิธีหาข้อมูลส่วนตัวทั้งหมดของ อีกฝ่ายได้

แบบนี้ รอหลังจากที่กลับไปในประเทศ ก็สามารถหาผู้มี พระคุณคนนี้เจอนี้แล้ว

เย่เฉินรู้ทันลูกไม้ของอีกฝ่าย แสยะยิ้ม และพูดว่า “ขอโทษ ด้วย โทรศัพท์เป็นของใช้ส่วนตัว ฉันเลยให้ยืมไม่ได้

หลังจากที่พูดจบ เขายื่นมือไปหยิบโทรศัพท์บนตัวของนินจา คนหนึ่งออกมาหนึ่งเครื่อง แล้วโยนให้ซูจือหยู “นี่ ใช้เครื่องนี้ โทรหาคนที่บ้านของเธอ บอกสถานที่กับพวกเขา ให้พวกเขารีบ ส่งคนมารับพวกเธอ”

ซูจือหยูนิ่งอึ้งไปสักครู่ ไม่ทันได้รับโทรศัพท์ได้ โทรศัพท์ก็ กระแทกไปบนขาของเธอ ในใจของเธอรู้สึกผิดหวังเป็นอย่าง มาก แต่ก็ไม่ได้แสดงออกมา ก็ทำได้เพียงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและพูดอย่างซาบซึ้งว่า “ขอบคุณผู้มีพระคุณ!

เย่เฉินก็ค้นดูร่างกายของนินจาคนนั้นอีก ค้นหากระเป๋าเงิน ส่วนตัวบางมากออกมา ข้างในนอกเหนือจากมีบัตรประชาชน ของคนคนนี้แล้ว ยังมีธนบัตรอีกห้าหมื่นเยน

อัตราแลกเปลี่ยนปัจจุบัน หนึ่งหมื่นเยนสามารถแลกเปลี่ยนได้ หกร้อยกว่าหยวน แม้ว่าห้าหมื่นเยนจะไม่มาก แต่ก็เพียงพอที่ พวกเขาจะหาที่พักรอไม่กี่ชั่วโมงรอคนที่บ้านของพวกเขามารับ พวกเขาแล้ว

แม้ว่าสถานการณ์จะแย่มาก ห้าหมื่นเยนก็เพียงพอให้พวกเขา ขึ้นรถไฟกลับไปโตเกียว

ดังนั้น เยเฉันก็ยื่นเงินให้กับซูจือหยู และเอ่ยปากพูดว่า “เงิน

เธอรับไว้ รีบออกไปกับพี่ชายเธอเถอะ”

ในใจของซูจียหยูค่อนข้างลังเล

เธอไม่อยากจากไปแบบนี้เลยจริงๆ

เพราะว่า เธอยังไม่รู้ตัวตนของเยเฉิน กลัวว่าจากนี้ไปจะไม่มี โอกาสได้เจอกับเย่เฉินอีก

ในขณะนี้ เธออยากจะบอกฐานะของตัวเองให้เเฉิน ให้เขา หลังจากที่กลับไปในประเทศถ้าหากประสบกับความยากลำบาก อะไรก็มาหาตัวเองได้

แต่ทว่า คำพูดมาถึงริมฝีปากแล้ว ก็ถูกเธอกลืนกลับไปอีกครั้ง
สิ่งนี้เป็นเพราะในใจเธอรู้ดีว่า ยอดฝีมือชั้นสูงที่ไม่ยอมคน อย่างเย่เฉิน ไม่มีทางจะที่จะให้ความสำคัญกับฐานะของตัวเอง อย่างแน่นอน ถ้าตัวเองบอกกับเขาว่าตัวเองเป็นหลานสาวคนโต ของตระกูล ผลที่ได้มาอาจจะตรงข้ามกับความคาดหวัง

เขาอาจจะคิดว่า ตัวเองจงใจใช้ฐานะมากดดันต่อหน้าเขา ดัง นั้นก็จะเกิดความรู้สึกไม่พอใจต่อตัวเอง

เขาก็อาจจะเพราะไม่อยากจะยุ่งเกี่ยวอะไรกับตัวเอง ต่อจากนี้ ไปเขาอาจจะหลบหลีกตัวเองหนีไปโดยสิ้นเชิง

แบบนั้น ตอนนี้การเปิดเผยฐานะ กลับเป็นการโอ้อวดเกินไป

ดังนั้น เธอทำได้เพียงลุกขึ้น โค้งคำนับให้เยเงินอย่างสุดซึ้ง และพูดอย่างจริงใจว่า: “ผู้มีพระคุณ ฉันจะตอบแทนบุญคุณใน วันนี้ของคุณให้ดีที่สุดอย่างแน่นอน!

ซูจือเฟยก็โค้งคำนับอยู่ข้างๆ “ผู้มีพระคุณ ขอบคุณมาก! เย่เฉิน โบกมือ “เอาล่ะ ไปเถอะ เดี๋ยวฉันยังมีธุระไม่มีเวลาไม่ พูดจาเกรงใจกับพวกเธออยู่ที่นี่

ซูจือหยูค่อนข้างกระอักกระอ่วน ทำได้เพียงพยักหน้าครั้งแล้ว ครั้งเล่า: “ขอโทษด้วยผู้มีพระคุณ ทำให้ธุระของคุณล่าช้า….

ซูจือหยูมองไปที่เย่เฉิน กัดริมฝีปากล่าง อยากพูดอะไร แต่ใน ที่สุดก็ล้มเลิก

เธอกับซูจือเฟยเคียงบ่าเคียงไหล่กันมาถึงที่หน้าบันไดที่ทำ ด้วยไม้ของชั้นสอง ถึงได้ดึงสติกลับมาอย่างกะทันหัน สองมือประสานคารวะให้เเฉิน และพูดด้วยความอาลัยอาวรณ์มากและ ความเคร่งขรึมเป็นอย่างมากว่า: “ผู้มีพระคุณ ถ้าในอนาคตยังมี วาสนาต่อกัน พวกเราค่อยพบกันในยุทธภพ!”

เย่เฉินไม่เงยหน้า และพูดอย่างเย็นชาว่า “ไม่มีทางได้พบกัน อีกแล้ว”